[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Inaczej mówiąc, taka sama łuska (z takiego samego naboju) odstrzelona z różnych typów pistoletu upadnie gdzie indziej: w innej odległości i pod in­nym kątem.Ta właściwość broni jest także przydatna przy określeniu miej­sca w którym stał strzelający, lub określeniu kierunku strzelania.Może więc być przydatna przy rekonstrukcji kierunku strzału (por.niżej).l.Identyfikacja broni na podstawie wystrzelonego pocisku Pocisk dowodowy może być wyjęty z ciała ofiary przy okazji sekcji zwłok lub przy udzielaniu pomocy lekarskiej żyjącej ofierze postrzału.Może być wyjęty z przeszkody, w jakiej utkwił (np.z podłogi, ściany) albo znaleziony na miejscu zdarzenia, gdy odbił się od jakiejś prze­szkody.Przewód lufy gwintowanej (typowej dla pistoletów, rewolwerów, pi­stoletów maszynowych, karabinów, sztucerów) w trakcie produkcji jest nagwintowany.Gwintowanie przewodu lufy następuje w ostatniej fazie obróbki mechanicznej.Tak więc gwint lufy (pola i bruzdy) ma zatem wszelkie cechy typowe dla narzędzia badanego metodami mechanoskopii, to znaczy ma cechy indywidualne.Podczas strzału, gazy powstałe ze spalania prochu prą na dno łuski i na podstawę pocisku.W wyniku czego pocisk zostaje wyrwany z łuski i wy­rzucony do przodu przez przewód lufy.Przechodząc przez przewód lufy, pocisk wrzyna się w pola lufy, przez co jest wprawiany w ruch wirowo-postępowy.Przewód lufy (ściślej gwint) pozostawia ślady na pance­rzu pocisku (por.ii.6).Ślady na pancerzu pocisku są jak gdyby negatywem gwintu lufy.Cechy indywidualne gwintu lufy są zatem również odwzorowane na pancerzu pocisku.Tak więc badając wystrzelony pocisk możemy ustalić: l) w zakresie identyfikacji grupowej: a) rodzaj amunicji (naboju) w tym kaliber pocisku, co pozwala okre­ślić liczbę typów broni z której pocisk mógł zostać wystrzelony (np.stwierdzenie, że pocisk jest częścią naboju „Makarowa" jest równoznaczne ze stwierdzeniem, że został on wystrzelony z pistoletu p-64, p-83, p-93, p-63 „Rak" p-84 „Glauberyt" lub z inne­go, produkowanego w krajach b.Układu Warszawskiego), b) system broni z której pocisk został wystrzelony (liczba pól gwin­tu, kąt skrętu gwintu: prawoskrętny czy lewoskrętny), 2) w zakresie identyfikacji indywidualnej: a) czy dowodowy pocisk został wystrzelony z konkretnego zakwe­stionowanego egzemplarza broni, b) czy broń, z której pocisk dowodowy został wystrzelony była już poprzednio używana w celach przestępczych (odpowiedź na ta­kie pytanie może być udzielona w odpowiedzi na zapytanie skie­rowane do registratury znajdującej się w Centralnym Laborato­rium Kryminalistycznym).W taki sposób można badać pociski wystrzelone z broni o lufach gwin­towanych, a więc z rewolwerów, pistoletów, pistoletów maszynowych, karabinków, sztucerów, z gwintowanej lufy drylinga.Nie można tak ba­dać pocisków wystrzelonych z lufy gładkiej (niegwintowanej), np.tzw.breneki (Brenneke) lub ładunku śrutowego wystrzelonego z dubeltówki lub gładkich luf drylinga.Śniemy wystrzelone z broni myśliwskiej nie mają na sobie śladów (cech) lufy.Na ich podstawie nie można więc iden­tyfikować indywidualnie broni, z której zostały wystrzelone.Można je jedynie wykorzystać do identyfikacji grupowej.Tej ostatniej służą także inne elementy naboju, które wylatują z lufy broni gładkolufowej razem z pociskiem (lub ładunkiem śrutowym).Są to zatyczki tekturowe oraz przybitka wojłokowa.Zatyczka tekturo­wa, zamykająca od góry nabój na zewnętrznej stronie posiada zwykle za­pisany numer śrutu.Jej średnica pozwala wnioskować o kalibrze broni.Na wewnętrznej stronie zatyczki, podobnie jak na powierzchni zewnętrz­nej przybitki wojłokowej (oddzielającej ładunek prochowy od ładunku śru­towego) niekiedy odnaleźć można odciśnięte ślady śrucin, pozwalające na wnioskowanie o ich średnicy, czyli o numerze śrutu.Najistotniejszym z punktu widzenia identyfikacji kryminalistycznej śladem na po­cisku jest ślad gwintu lufy.Siady te znajdują się na cylindrycznej powierzchni pance­rza pocisku.Dla dokładnego ich zbadania celowe jest „rozwinięcie" cylindrycznej po­wierzchni pancerza jako nośnika śladów i oglądanie śladów gwintu na płaszczyźnie.Jest kilka metod takiego „rozwinięcia" pancerza.Można tego dokonać metodą fotograficzną, obfotografowując pocisk z wszystkich stron, w sposób ciągły „panoramiczny".Można też pocisk przetoczyć po specjalnie przygotowanym plastycznym podłożu, na którym odwzoruje się ślad gwintu.Takiej samej procedurze trzeba poddać pocisk dowodowy i porównawczy tak, aby ślady przed ich porównaniem były jednakowo odwzorowane.Badanie śladów na pocisku wykonywane jest przy użyciu mikroskopu stereoskopowego i mikroskopu porównawczego.2.Identyfikacja broni na podstawie łuski Mechanizm oddania strzału, a niekiedy także załadowania broni pozo­stawia ślady poszczególnych części tej broni na łusce.Już w momencie ładowania magazynka mogą powstać ślady podajnika w postaci rys na częściach cylindrycznych korpusu łuski.Ślady te niekiedy mogą nadawać się do identyfikacji indywidualnej.Również w momencie wprowadzania naboju do komory nabojowej, na korpusie łuski mogą powstać ślady w postaci zarysowań dokonanych uszkodzoną częścią dolnej części trzonu zamkowego.Te ślady też nie­kiedy mogą nadawać się do identyfikacji indywidualnej.Również pazur wyciągu zaskakując za kryzę łuski pozostawia swój z reguły dość wyra­źny ślad.Najwięcej, śladów, w dodatku zwykle wyraźnych i nadających się do identyfikacji, powstaje na łusce (dokładniej: na jej podstawie) w momen­cie oddania strzału.Najpierw, po uderzeniu kurka lub spuszczeniu iglicy, ta ostatnia swoim grotem uderza w spłonkę, zostawiając na niej swój wyraźny ślad, odwzorowujący kształt zakończenia grotu i jego szlif [ Pobierz całość w formacie PDF ]