Pearl Matthew Zagadka Dickensa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wierzy pan, że zeznał prawdę? zapytał Dickens. Owszem, jednak. O co chodzi, inspektorze? Choć się przyznał, to wydaje mi się, że coś zataił, jakbyczymś wystraszony.Ale wystraszony inaczej, niż człowiek bojącysię mojej czabutra.Ten złodziej może jeszcze coś przed namiukrywać.Pański człowiek, Turner, przez cały dzień usiłował do-wiedzieć się, co się wydarzyło.Strasznie zapalił się do tej sprawy.Dickens zignorował ostatnią informację. Czy złodziej wskazał miejsce ukrycia skradzionego opium? Ostrzegłem go, by z nami nie igrał.Naszkicował plan. Odzyskanie opium to dla nas sprawa największej wagi.Po-tem zajmiemy się jego sekretem i funkcjonariuszem Turnerem.22.LONDYN, P�yNY WIECZ�R, ROK 1870 Datchery był tego wieczoru w opactwie.Czekał.Szaleniecczy nie, można na nim polegać, stawił się, jak obiecał, pomyślałOsgood.Taki punktualnie szalony.Datchery Osgood nie znałinnego nazwiska tego człowieka, poza jego absurdalnym pseudo-nimem ujął wydawcę pod ramię i ruszyli mokrymi ulicami.Obfi-ty popołudniowy deszcz przegnał przechodniów do domów, jednakw miarę jak dwaj mężczyzni coraz dalej zapuszczali się we wschod-nie dzielnice Londynu, pojawiało się więcej oznak życia; jeśli resztamiasta cichła po zapadnięciu ciemności, to miejsce dopiero siębudziło.W przeciwieństwie do słabych, migoczących ulicznychlatarni, z okien pubów i barów padało jasne światło.Połyskująceszyldy zachęcały do kupna zegarków i kapeluszy.Marynarze przy-chodzili tu, by wydać ostatniego pensa, nim znów wyruszą na mo-rze.Mężczyzni szli dalej wśród padającej teraz w jakimś dziwniepowolnym tempie mżawki.Rynsztokami wartko płynęła mętnaciecz, całkiem już nie przypominając wody, gdy docierała do stu-dzienki ściekowej.Wędrowcy opuścili szerokie ulice, skręcając wlabirynt podwórek, zaułków, pasaży i alejek.Dotarli do BloodyBridge, pod którym płynęła woda bardziej przypominająca muł, anazwa mostu wzięła się od często popełnianych tu samobójstw. Mieszka pan gdzieś w pobliżu? zapytał Osgood.253 O nie, bynajmniej odparł Datchery. Ja nigdzie niemieszkam. Niechże pan przestanie! zaprotestował Osgood, nieprzyjmując bezsensownej odpowiedzi. Chciałem powiedzieć, że będąc biedny jak mysz kościelna,trzymam się głównie pokoi do wynajęcia i pensjonatów, więc mnienie znajdą. Nie znajdą pana, kto taki, panie Datchery? naciskał wy-dawca, ale nie doczekał się wyjaśnienia, gdyż jego towarzysz miaławersję do udzielania racjonalnych wyjaśnień, a ponadto z każdejstrony dochodziły jakieś trudne do zidentyfikowania, nieludzkiejęki i krzyki.Osgood spróbował z innej beczki: Jak daleko mamy jeszcze iść? Gdy znajdziemy się na miejscu, w którym powinniśmy sięzatrzymać, zrobimy to odrzekł Datchery. Choć ja jestemprzewodnikiem, to nie ja nas prowadzę. W takim razie kto�? zapytał Osgood, pewny, że nie do-czeka się odpowiedzi, gdyż być może nie istniała.W załomach murów kulili się schorowani mężczyzni i kobiety.Pracownicy domów opieki wyłuskiwali bezdomnych, przeważniekobiety z maleńkimi dziećmi, niektóre tuliły w ramionach po troje.Osgood wiedział, że Dickens odbywał tego rodzaju toury do każ-dego zakamarka Londynu, by zbadać i zanotować skalę zjawiska.Podobnie jak geolog, pisarz tworzył swe dzieła, odsłaniając kolejnewarstwy podziemnego życia miasta.Od czasu do czasu twarz Datchery'ego przybierała bezbarwnywyraz, stawała się apatyczna.Kiedy indziej jego oczy jaśniały, jak-by widział lepiej niż jeszcze przed chwilą.Znalezli się w samym sercu najbardziej niebezpiecznej częściLondynu, jaką Osgood miał okazję poznać.Pocieszało go jedynie,że żaden z tych rzucających przekleństwami, tłoczących się254osobników sądząc po ich wyglądzie, większą część życia spędzilialbo na statkach, albo doskonaląc się w złodziejskim fachu jesz-cze ich nie zaczepił.Niektórzy z okien lub otwartych bram rzucalisarkastyczne dobrej nocy.Nagle Osgood zauważył w rękach swe-go przewodnika potężną pałkę.A nawet coś bardziej skompliko-wanego.Wierzchołek był wyposażony w szpic, a z boku sterczałhak.Datchery, zauważywszy zainteresowanie Osgooda, wyjaśnił: Bez tego już odarto by nas do bielizny, drogi panie Ripleyu.Naj-droższy Ripleyu! To jest Tiger Bay, a my zbliżamy się do Palmer'sFolly*!Same nazwy brzmiały jak ostrzeżenie.* Tiger Bay Zatoka Tygrysia; Palmer's Folly Szaleństwo Palmera.Dotarli do wąskiego podwórka na końcu ślepej uliczki i podzmurszałym łukiem bramy weszli do dwupiętrowego budynku zpoczerniałej cegły, o ciemnych oknach, wciśniętego między pub izłodziejski pensjonat.Gdy szli, z każdym krokiem pod ich stopamirozlegał się ostry trzask.Dopiero po kilku minutach Osgooduświadomił sobie, że idą ścieżką zasłaną kośćmi zwierząt i rybimiościami.Przed pubem zgromadziła się grupa nędznie odzianychosobników obu płci i wszelkich ras, przepychających się jedniprzed drugich, by mieć lepszy widok na schody.Na stopniach demonstrował swe umiejętności mężczyzna na-zywany Królem Ognia.Za kilka groszy prezentował swoją odpor-ność na wszelki rodzaj żaru. Nadprzyrodzone zdolności! obie-cywał tłumowi.Wśród okrzyków zachęty i oklasków oczarowanych widzów KrólOgnia połykał tyle łyżek wrzącego oleju, ile mu podsuwano, poczym zanurzył dłonie w garnku płynnej lawy.Następnie zniknął255w otwartych drzwiach pubu i za wyższą opłatą, chętnie uiszczo-ną przez filantropijnie usposobiony tłum wsunął się do piecarazem z porcją mięsa i wyszedł dopiero wtedy, gdy mięso (surowystek, który wcześniej uniósł w górę, by zademonstrować tłumowi)było gotowe.Nasi dwaj pielgrzymi nie pozostali na zewnątrz wystarczającodługo, by obejrzeć cały proces kulinarny, gdyż Datchery podszedłdo pomalowanych na czarno drzwi i zapukał.Jakiś jegomość, wy-ciągnięty na twardej, obstrzępionej kanapie, wpuścił ich do koryta-rza, skąd wyszli na górę wąskimi schodami, a każdy stopień wyda-wał jęk, być może dlatego, że wymagał reperacji, a może po to, byostrzec mieszkańców.Budynek zalatywał pleśnią i.czym jeszcze?Odór był ciężki, usypiający.Przez pomyłkę skręcili do pomieszcze-nia, w którym stał fortepian, a wokół niego zebrało się niewielkiegrono słuchaczy; wszystkie głowy odwróciły się, by na nich spoj-rzeć, poza tym nikt nawet nie drgnął, dopóki nie odeszli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy