Sigr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podniósł się, a Olaf zerwał się natychmiast z ławy.Biskup powiedział: Wiesz dobrze, Olafie, że sierotą bez matki i krewnych nie jesteś.%7ładen chrześcijanin nie jest sam.I ty, podobnie jak my wszyscy, posiadasznajpotężniejszego brata w Chrystusie, nasza Królowa a Jego matka jesttwoją matką i u Niej jest przecież twoja rodzicielka, która ci dała życie.Zawsze myślałem, że Najświętsza Panna Maryja goręcej niż zainnymi wstawia się do swego Syna na tymi dziećmi, które tu, na ziemizostały bez matki.Każdy powinien pamiętać, że to są nasi najbliżsi,najmożniejsi krewni.Ale tobie powinno być łatwiej pamiętać o tym.Nie jesteś tak często narażony na pokusę zapominania, jak potężnegokrewnego posiadasz w Bogu, nie masz bowiem braci ani krewnych z ciała,którzy by cię popychali do gwałtów i pychy albo nakłaniali do zemsty ikłótni.Młody jesteś, Olafie, a już inni wciągnęli cię w krwawą zbrodnię,sam zaś zabrnąłeś w spór i zwadę.Niech Bóg będzie z tobą, abyś zostałczłowiekiem pokoju, gdy już sam będziesz sobą kierował.Olaf zgiął kolano i ucałował na pożegnanie rękę biskupa.Biskupzajrzał mu w twarz, uśmiechnął się słabo: Wyglądasz na kłótnika, tak, tak.Bóg i Jego miłosierna Matka niechcię strzegą, abyś nie stał się człowiekiem hardego serca.Podniósł rękę i przeżegnał młodzieńca.Już w drzwiach odwrócił sięi roześmiał: Zapomniałem jeszcze o jednym: podziękować ci za pomoc.Asbj�rn,zowią go Allfeitem, opowiadał mi, żeś już w niejednym przydał mu się nadworze.Dzięki ci za to.Dopiero wieczorem, kiedy Olaf leżał i bliski był zaśnięcia, jakbłyskawica przeszyła go myśl: to, co powiedział biskupowi o sobie iIngunie, niezupełnie zgadzało się z prawdą.Prędko odsunął od siebiete skrupuły; właśnie teraz nie miał ochoty wspominać ostatniego lata ijesieni, nocy w komorze i tych wszystkich spraw.Bardzo mu się podobało na biskupim dworze i z każdym dniem czułsię tu lepiej, pośród starszych od siebie mężczyzn, którzy o oznaczonejporze i godzinie spełniali wyznaczoną sobie robotę.Olaf chodził w krok za Asbj�rnem Allfeitem, gdziekolwiek tamtenprzebywał.Mieszkali na poddaszu we czterech; oprócz Olafa, Arnvidai Asbj�rna spał tam pewien młody ksiądz, który uczęszczał do szkołyz Arnvidem; był znacznie od nich starszy miał około trzydziestu lat.Arnvid chodził do kościoła i śpiewał wraz z księżmi godzinki, wystarałsię nawet o księgę, z której uczył się jeszcze w szkole.Po rannym posiłkusiedział nad nią i czytaniem skracał sobie czas.Siedział na brzegu łożai czytał pierwsze rozdziały: De arte grammatica i Nominale.Olaf leżałi przysłuchiwał się: aż dziw, ile różnych nazw mieli ci Rzymianie dlaoznaczenia jednego słowa.Na przykład morza.Na końcu książki byłokilka wzorów, wedle których można było ćwiczyć się w sztuce pisania.Arnvid zabawiał się wypisywaniem liter i sentencji podług starychwzorów.W zimnej izbie żmudna to była robota i palce jego nie były jużtak giętkie jak za młodu.Pewnego dnia wypisał wreszcie:Est mala scriptura quia penna non fuit dura.Ale gdy odłożył księgę i wyszedł, ksiądz Asbj�rn wziął ją i dopisał zbrzegu:Penna non valet dixit ille qui scribere nescit.[19].Olaf uśmiechnął się dobrodusznie dowiedziawszy się, co to znaczy.Asbj�rn Allfeit odprawiał mszę wcześnie rano i Olaf udawał się z nimzwykle do kościoła.Ksiądz Asbj�rn był zwykle zwolniony od służby wprezbiterium i czytał pacierze z modlitewnika, tam gdzie z racji swegourzędu właśnie przebywał.Miał wiele roboty z zapisywaniem dochodówi wydatków siedziby biskupiej, pobierał dziesięcinę i czynsze dzierżawne,opłacane towarami, oraz porozumiewał się z ludzmi.Nauczył Olafaszacowania towarów wedle ich jakości oraz sposobu ich najlepszegoprzechowywania; wyłożył mu prawo handlowe i przepisy dotyczącedziesięcin i pokazał, jak należy posługiwać się tabliczką rachunkową.Jezioro Mj�s po tej stronie nie było jeszcze pokryte lodem, ludzieprzybywali zatem do miasta łodziami.Ksiądz Asbj�rn zabierał nierazOlafa na małe przejażdżki; odkupił także od niego dwie klamry, tak żechłopak po raz pierwszy w życiu miał nieco gotówki w sakiewce.W ten sposób Olaf nieczęsto widywał Ingunę.Dotrzymał słowa[19] Est mala scriptura& Złe pisanie, bo pióro na nic. (Przyp.tłum.) Pennanon valet& I pióro nie pomoże, gdy kto pisać nie umie. (Przyp.tłum.)danego biskupowi, nie próbował spotykać się z nią poza kościołem,ona jednak przychodziła zazwyczaj na jedną z pózniejszych mszy, Olafzaś najchętniej słuchał pierwszej.Arnvid zachodził często do dworu,gdzie mieszkały córki Steinfinna.Od niego dowiedział się Olaf, że paniMagnhilda była zagniewana na bratanicę; jej zdaniem Inguna pozwoliłasię uwieść, ale dziewczyna odpowiedziała jej bardzo ostro.Pan Torfinnokazał wiele łaskawości w rozmowie z Inguną i Torą kazał obydwiezawezwać pewnego dnia.Olafa nie było jednak wówczas na biskupimdworze; wybrał się tego dnia z Asbj�rnem na wyspę Helge [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy