[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Taka nie dosłyszała słów, ale Ken niewątpliwie relacjonowałswoją podróż do Portland.Zdaje raport, pomyślała Taka, obserwując ich.To słowopasowało do Kena.Wycieczka najwyraz
niej nie poszła po jego myśli, biorąc poduwagę jego mowę ciała i minę.Z drugiej strony, on zawsze tak wygląda, przypomniała sobie.Próbowaławyobrazić sobie, co mogłoby zetrzeć ten śmiertelnie poważny wyraz z jego twarzy izastąpić go prawdziwymi emocjami.Być może coś musiałoby zagrażać jego życiu.Może wystarczyłoby zwykłe pierdnięcie w windzie.Gdy Miki najadła się, wrócili do miasteczka.Lubin przykucnął w przestrzenipomiędzy siedzeniami, mając po obu stronach kobiety.Taka odniosła wrażeniegigabajtów danych przesyłanych pomiędzy pozostałą dwójką, choć w sumiewymienili może tuzin słów.Freeport stanowił kolejny przystanek na trasie.Taka zatrzymała samochód naparkingu przy skrzyżowaniu Głównej i Howard, obok spękanej fasady staregosklepu z ubraniami o nazwie (która zawsze ją bawiła) Dziura.Całe miasto, podobniejak wiele innych, dawno umarło.Pojedyncze komórki wciąż krążyły po gnijącychtruchle, a kilka z nich czekało już na nią, gdy Miki zajechała na miejsce.Taka mimowszystko na kilka minut puściła z głośników Strawińskiego, by oznajmić o swoimprzybyciu.Z czasem pojawili się inni, wyłaniając się ze skorup budynków iprzeciekającychkadłubów starych łajb rybackich, utrzymywanych na wodzie w płonnej nadziei,że choroby boją się wody.Ona i Laurie zabrały się do pracy.Ken trzymał się na uboczu, na tyłach szoferki.Cienie i dynamiczne przyciemnianie szyb Miki wystarczyły, aby ukryć go przedwścibskimi spojrzeniami.Taka pytała o Portland, obsługując kolejkę pacjentów zpołamanymi kończynami i gnijącymi ciałami.Laurie wzruszyła ramionami,odpowiadając w zamyśleniu:- Mógłby dostać się do środka.Ale na pewno ściągnąłby na siebie uwagę.%7ładna niespodzianka.Wypalony pas ziemi otaczał lądowy perymetr Portland,płaska, najeżona czujnikami równina, której nie sposób było przebyćniezauważonym.Podejścia od strony morza broniła cienka, skórzasta membrana.Nie można było wśliznąć się do środka - żadnej enklawy, skoro już o tym mowa - aKenowi najwyraz
niej brakowało środków do sforsowania zabezpieczeń.Od czasu do czasu Taka rzucała zamyślone spojrzenia w kierunku przedniejszyby, gdy rozmawiała z pacjentami.Czasami, za ciemnymi refleksami, dostrzegaładwa słabe, połyskujące punkty, odwzajemniające jej spojrzenie, pozostające wcałkowitym bezruchu.Nie miała pojęcia, co on mógł tam robić.Nie zamierzała o to pytać.Można było odnieść wrażenie, że noc stanowiła czarną kliszę nałożoną na świat,a gwiazdy były małymi otworkami, przez które wpadało światło słoneczne.- Tam - powiedział Ken, wskazując coś.Cienkie igły, trzy lub cztery.Ich czubki rozdarły kliszę wysoko na zachodzie,umiejscawiając szramy na Gwiazdozbiorze Wolarza.Znikły w ciągu kilku sekund.Taka nigdy nie wypatrzyłaby ich samodzielnie.- Jesteś pewien, że nic nam nie grozi - powiedziała.Był zaledwie sylwetką, czarną na czarnym tle upstrzonym gwiazdami, po jejlewej stronie.- Już nas minęły - powiedział.Ale to nie była żadna odpowiedz
.- Nadlatują przechwytujące - rzuciła Laurie zza ich pleców.Krótkie wybuchyrozbłysły w pobliżu Herkulesa, nie smugi, leczzapłon pocisków przeciwrakietowych zrzuconych z orbity.Gdy wejdą watmosferę, będą znajdować się już za linią horyzontu.Niedawno minęła północ.Stali na skalistym pagórku na południe od Freeport.Niemal cały ich świat sprowadzał się do nieba i gwiazd.Mało znaczący krąg ziemiponiżej horyzontu przypominał czarną plamę.Dotarli tutaj, podążając za sygnałamiakustycznymi naręcznego pada Kena, połączonego z peryskopem unoszącym sięgdzieś w oceanie za nimi.Najwyraz
niej ich łódz
podwodna - Phocoena, jaknazywała ją Laurie - potrafiła spojrzeć w gwiazdy.Taka doskonale to rozumiała.Droga Mleczna była tak piękna, że aż ją to bolało.- Może to już to - mruknęła.Wiedziała, że to mało prawdopodobne.To byłdopiero drugi atak od kiedy wcielili swój plan w życie.Jak daleko mogły w tymczasie dotrzeć wieści?A mimo to, trzy ataki przez zaledwie kilka tygodni.W tym tempie musiało imsię wkrótce poszczęścić.- Nie liczyłbym na to - odparł Ken.Rzuciła mu spojrzenie, po czym odwróciła wzrok.Jeszcze nie tak dawno tenmężczyzna stał za jej plecami, trzymając jej rękę na karku i instruując Laurie wkwestii rozbrajania systemów obronnych, których same nazwy brzmiały Tace obco.Od tamtego czasu mężczyzna zachowywał się uprzejmie, ponieważ Takawspółpracowała.Ponieważ ani razu nie stanęła mu na drodze.Jednak Ken miał misję, z którą eksperyment Ouellette, mający na celu ratowaniezwykłych ludzi, nie miał zbyt wiele wspólnego.Przystał na to wszystko z własnych,niezrozumiałych powodów.Nie miała gwarancji, że jutro albo jeszcze następnegodnia, mężczyz
nie nie zabraknie cierpliwości i nie wróci do pierwotnego planu.Takanie wiedziała, co to właściwie oznaczało, ale podejrzewała, że miało to jakiśzwiązek z niesieniem pomocy wodnym krewniakom Kena i Laurie.Szybkonauczyła się też nie dopytywać żadnego z nich o szczegóły.Jednym z punktówplanu było dostanie się do enklawy Portland, czego Ken najwyraz
niej nie był wstanie osiągnąć.Plan zakładał również porwanie MK Taki, co się udało.Teraz została sama z dwoma zagadkami o pustych spojrzeniach, w środku nocyna zupełnym odludziu.Lecz pod całą tą otoczką sporadycznego koleżeństwa,humanitarnej pomocy i wszystkichskrupulatnie ułożonych planów, jeden fakt nie ulegał wątpliwości - była jeńcem.Była nim już od kilku tygodni.Jak mogłam o tym zapomnieć? - zadawała sobie pytanie, mając jednocześniegotową odpowiedz
- ponieważ jej nie skrzywdzili.jeszcze.Nie grozili jej.ostatnimi czasy.%7ładne z porywaczy nie uciekało się do przemocy.W obecnejsytuacji stanowiło to szczyt cywilizowanego zachowania.Taka zwyczajniezapomniała, że powinna czuć się zagrożona.Co było dość głupie, gdy się nad tym zastanowić.Po porażce w Portland,istniało duże prawdopodobieństwo, że Lubin wróci do Planu A i zabierze jej pojazd.Laurie mogła na to przystać lub nie -Taka miała nadzieję, że pod chłodną fasadąwciąż jeszcze pozostała między nimi jakaś więz
- to mogło jednak i tak nie miećwiększego znaczenia.Na dodatek nie istniał sposób, by stwierdzić, co którekolwiek z nich mogłobyzrobić, gdyby Taka postanowiła im wejść w drogę.Albo gdyby wyczerpały się owiele skuteczniejsze alternatywy.W najlepszym wypadku mogłaby utknąć naśrodku pustkowia -uodporniony anioł z podciętymi skrzydłami, pozbawionywsparcia Miki na wypadek, gdyby kolejny czerwonooki facet próbował szukać uniej ratunku dla siebie.- Mam sygnał z Montrealu - powiedział Ken.- Zaszyfrowany.Zgaduję, że torozkaz startu alarmowego.- Podnośniki? - zasugerowała Laurie.Ken stęknął potwierdzająco.Taka odchrząknęła.- Zaraz wrócę.Koniecznie muszę się wysikać.- Pójdę z tobą - natychmiast odparowała Laurie.- No co ty.- Taka zrobiła gest w stronę ciemnego zbocza, gdzie zajmowaneprzez nich wzniesienie wychodziło z rzadkiego lasu.-To tylko kilka metrów.Znajdędrogę.Dwie sylwetki na tle gwiazd obróciły się jednocześnie i obrzuciły jąspojrzeniami bez słowa.Taka przełknęła ślinę i zrobiła krok w dół pagórka [ Pobierz całość w formacie PDF ]