Wolski Marcin Kaprys historii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chy�ba nawet te pół porcji stanowiło zbyt wiele.Najpierw mójżołądek podjechał w górę, ale potem raptownie opuścił sięna dół, wydało mi się, że tracę przytomność, serce mi staje,a mięśnie wiotczeją, ale już po chwili otrzymałem potężnyzastrzyk energii.�Zabierzcie mnie stąd!� chciałem zawo�łać, niestety, żadne słowo nie mogło wydostać się z moichust.Nagle po prostu wyszedłem z siebie.Wypłynąłem z ciała,które osunęło się bezwładnie na posłanie z liści.Zadziwio�ny przyjrzałem się własnym wytrzeszczonym oczom i ustomrozwartym w niemym krzyku, potem uniosłem się wyżej,i obejrzałem cały indiański krąg z niesamowitej perspektywy.Moja wyzwolona z cielesności dusza zatoczyła łuk, dotarłaponad krawędz tepui.Na moment zawisła między odległą,ciemną ziemią a rozgwieżdżonym niebem.�Czy tak wyglą�da śmierć? pytałem sam siebie. Czemu w takim razienie widzę duchów?�.Ale nie miałem czasu na zastanowienieani mózgu, który mógł się tym zająć.Zanurkowałem w skal�ną ścianę, tak jakby była utworzona z wody, nie z wapienia,mimo mroku zorientowałem się, że lecę w dół, tak jakbymwpadł w studnię.Leciałem więc sztolnią, pełną rozgałęziają�cych się korytarzy.Czy byłem sam? Momentami wydawałomi się, że pod woalem ciemności rozpoznaję jakieś twarze,postacie w strojach z dawno minionych epok.W uszach nadaldzwięczał mi rytm i opętańcze grzechotki.Jorge tłumaczyłmi pózniej, że stanowiły one niesłychanie ważną nić czy ra�czej smycz utrzymującą moją duszę na rozsądnej uwięzi.Beztego mógłbym runąć gdzieś w przepaść bez czasu, zatracićsię w niej i nigdy nie powrócić.Z kolei Jos� przyznał się, żewidywał ludzi, którzy zerwali ową wiez. Są, panie, niczym żywe trupy mówił, gestykulującniczym marionetka gadają językami, których dziś nikt jużnie rozumie, widzą duchy i przeważnie nie potrafią odnalezćsię w normalnym świecie.Zazwyczaj szybko umierają.Opadłem już naprawdę nisko.I wtedy, jakby ktoś obróciłklepsydrę.Góra stała się dołem, dół górą, a ja wyleciałem napowietrze.Niebo było to samo, jednak las.Ogromne drze�wa, przypominające paprocie, gigantyczne skrzypy.Skąd jato znałem? Jura, kreda, trias? Gdzie są w takim razie dinozau�ry? Ale ciekawość przesłonił strach.Gwałtownie zapragną�łem wrócić.Machając rękami, starałem się zakłócić swój lot.Coś niecoś się udało.Rytm się zgubił, muzyka zapętliła.Jakkapotujący samolot zacząłem przewracać się, koziołkować.Usłyszałem swój krzyk dochodzący spoza światów.I spadłana mnie ciemność.Obudziłem się po dwóch dniach z gigantycznym kacem.Szaman i jego ekipa zniknęli.Kiedy słaby, ale ciągle pod�ekscytowany opowiadałem o swych wrażeniach, Jos� i Jorgeśmiali się, twierdząc, że czasami bywa gorzej.%7łe na kolej�nych poziomach świadomości można zetknąć się z jeszczebardziej dojmującymi wrażeniami. A jakie mogą być te następne wrażenia? pytałem. Rozmowy ze zmarłymi odpowiadali. Odnajdy�wanie się w ciałach własnych przodków sprzed lat.A najwy�bitniejsi szamani potrafią podróżować do wybranych chwilz przeszłości własnej rodziny. Bywają i tacy opowiadał Jorge którzy widzieliprzybycie Pizzara.Po powrocie rysowali obrazy dawno wy�marłych zwierząt, chociaż nie mają pojęcia o paleontologiii nigdy nie byli w muzeum historii naturalnej. A ty byłeś w takim muzeum? spytałem zaskoczonyerudycją mojego tłumacza. Widziałem przewodnik.Przypomniałem sobie rewelacje na temat kolekcji kamieniz peruwiańskiego miasta Ica, będących własnością niejakie�go doktora Cabrery.Entuzjazm D�nikena i namiętne zastrze�żenia krytyków oskarżających potomka konkwistadorówo produkcję falsyfikatów. Skoro wiesz tyle na temat prehistorii powiedziałemdo przewodnika powinieneś sobie zdawać sprawę, że po�dobne wspomnienia na temat dinozaurów, nawet zakładającistnienie pamięci genetycznej, przekazywanej z pokolenia napokolenia, są po prostu niemożliwe.Zostało dowiedzione,że pierwsi ludzie pojawili się na kontynencie amerykańskimjakieś 25-30 tysięcy lat przed Chrystusem.Dinozaurów niebyło tu już od dobrego miliona lat. Toteż oni obserwowali te potwory nie jako ludzie. A jako kto?Wskazał na Jos�go.Ten zagdakał coś w swoim narzeczu. Parę lat temu opowiadał mu jeden szaman, że byłw trakcie takiego spotkania niewielkim stworzeniem wielko�ści szczura i pamięta jedynie strach i smak pożeranych jajek,świeżo złożonych przez samice tych potworów. Dobre jajka potwierdził po hiszpańsku Jos�, którymusiał rozumieć piąte przez dziesiąte z naszej rozmowy.Zaniemówiłem.Być może Indianie byli parą naciągaczyi jeszcze lepszych gawędziarzy, ale jeśli przekazywali miprawdę oznaczało to, że pamięć genetyczna może za�wierać wspomnienia wcześniejsze niż nasz ludzki rodowód.Wyznam, iż ta myśl dręczyła mnie latami i powstrzymywałamnie przed publikacją.Czy nie był to bowiem dowód na ist�nienie ewolucji i śmiertelny cios zadany kreacjonistom bro�niącym wiary w boski plan stworzenia?Po latach pewien znakomity teolog, dziś jeden z najważ�niejszych ludzi w Watykanie, wytłumaczył mi, że nie manajmniejszej sprzeczności między teorią ewolucji a wiarąw Boga.Przyjęcie koncepcji, że różnicowanie się istot ży�wych to trwający ewolucyjny proces, w najmniejszym stopniunie przeszkadza wierzyć, że ktoś taki proces zapoczątkował,ustalił jego reguły i w odpowiednim momencie korygował.A nawet tę wiarę wzmacnia.W prowincji Amazonas spędziłem trzy miesiące.Spotka�łem jeszcze wielu szamanów, zażywałem różnych środkówhalucynogennych, choć może z mniej szokującymi rezulta�tami.Moje wycieczki w czasie przypominały obrazy ze snów zdarzyło mi się oglądać dwór w Kamieniewie w stanieświetności, nim zmogła go bolszewicka pożoga, ale przecieżznałem ten fronton z fotografii.Jednak obraz chińskiej altany,który mi się wówczas objawił, znalazłem dopiero 20 lat póz�niej na jakimś szkicu, więc jak mogłem ją wyśnić? I czy tylkośniłem, kiedy jako mój dziadek prężyłem się przed Aleksan�drem II, carem Wszech Rosji? A te przeróżne detale z rodzin�nych pogrzebów, chrzcin i wesel pełnych ludzi, których nig�dy nie widziałem, a których witałem z imienia bądz tytułu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy