[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.", Jeremiasz 50,12.20 Wydana przez Boya Town, Jerozolima, pod redakcją M.Hyamsona,jednego z trzech najwybitniejszych brytyjskich znawców judaizmu.21 Domniemani założyciele ugrupowania saduceuszy.Z przyjemnością stwierdzam, że w najnowszym tłumaczeniu (ChicagoUniveraity Press) ałowo „Czarni" się pojawia, lecz jest mała szansa na to, że ta opasła i ogromnie droga kięga trafi w.niewłaściwe" ręce.Podobnie było w dziewiętnastowiecznej Anglii; radykalne książki (takie jak Good-wina) mogły się ukazywać, ale tylko pod warunkiem, że były „odpowiednio"drogie.ra W związku z tym można podać następujący fakt.Otóż Bernard Le-wiś, żydowski badacz islamu (niegdyś wykładał w Londynie, obecnie w Stanach Zjednoczonych) nie napotkał żadnych przeszkód w opublikowaniu •w czasopiśmie „Encounter" artykułu, w którym podał przykłady z pism islamskich świadczące, jego zdaniem, o antymurzyńskim nastawieniu tej religii.Wręcz przeciwnie, artykuł uznano za godny naśladowania wysiłek naukowy.Jednakże żaden z cytowanych przez niego fragmentów pism islamskich nie dorównuje wersetom przytoczonym powyżej.Wątpię jednak, by jakiekolwiek szanujące się czasopismo naukowe zdecydowało się obec­nie, czy w ciągu ostatnich trzydziestu lat, omawiać na swoich łamach powyższy, jak i wiele innych ustępów Talmudu, w których ubliża się Czar­nym.W takiej sytuacji wspomniany atak na islam należy potraktować jak oszczerstwo.Rozdział III: Ortodoksja a interpretacja1 Podobnie jak w rozdziale II, używam terminu „judaizm klasyzny" w odniesieniu do judaizmu rabinicznego, w okresie od 800 roku do końca wieku XVIII.Okres ten pokrywa się w czasie z tzw.żydowskim Średniowieczem, ponieważ dla większości gmin żydowskich warunki śred­niowieczne panowały znacznie dłużej niż w przypadku narodów Kuropy Zachodniej, a mianowicie do wybuchu rewolucji francuskiej.Tak więc to, co nazywam judaizmem klasycznym", można także nazwać Judaizmem średniowiecznym".1482 Księga Wyjścia 15,11.3 Ibid, 20,3-6.4 Jeremiasz 10; później ten sam temat powróci u Izńjasza; patrz: Iza-jasz 44.•8 Kabała jest oczywiście doktryną ezoteryczną, a szczegółowymi bada­niami nad nią zajmowali się wyłącznie uczeni.W Europie, zwłaszcza po roku 1750, starano się za wszelką cenę otoczyć ją tajemnicą, tak ze studia nad nią mogli prowadzić tylko wytrawni uczeni, i to pod specjalnym nad­zorem.Niewykształcone masy żydowskie z Europy Wschodniej nie posia­dały na temat kabały prawie żadnej wiedzy; docierała ona do nich w postaci przesądów i praktyk magicznych.6 Wielu współczesnych mistyków żydowskich uważa, ze ten sam cel osiągnąć można znacznie szybciej poprzez wojnę z Arabami, wypędzenie Palestyńczyków czy nawet zakładanie licznych osiedli żydowskich na Za­chodnim Brzegu Jordanu.Przybierający na sile ruch na rzecz budowyTrzeciej Świątyni opiera się na podobnych koncepcjach.7 Użyte tutaj słowo hebrajskie ihud — co znaczy dosłownie „związek-w-izolacji" — jest identyczne z pojęciem używanym w tekstach prawni­czych (na przykład w kontekście małżeństwa) w odniesieniu do stosunkówpłciowych.8 Tak zwany Kwedusza Szliszit (Trzecia Świętość), fragment modlitwyUwa Leci/on, odmawiany pod koniec porannego nabożeństwa.9 Księga Liczb 29.10 Potęgę szatana i jego powiązania z nie-Żydami ilustruje powszech­ny w XVII wiecznych gminach żydowskich obyczaj, powstały pod wpły­wem wierzeń kabalistycznych.Wedle niego kobieta powracając z co mie­sięcznej rytualnej „kąpieli oczyszczającej" (po której ma obowiązek odbyć z mężem stosunek) musi uważać, by nie napotkać po drodze jednego z czterech szatańskich wcieleń; goja, świni, osła i psa.Jeśliby przypadkiem natknęła się na któreś z nich, musi ponownie poddać się kąpieli.Obyczajton był propagowany (między innymi) przez Szewet Musar, księgę po­święconą żydowskiej moralności, opublikowaną po raz pierwszy w roku 1712; aż do początków XX wieku była to jedna z najpopularniejszych ksiąg zarówno wśród Żydów zamieszkujących Europę Wschodnią, jak ikraje muzułmańskie.W kołach ortodoksyjnych cieszy się ona nadal dużą poczytnością.Jest to opisane w najdrobniejszych detalach.Na przykład, rytuał mycia rąk — nie wolno myć rąk pod kranem; każda ręka musi być umyta oddzielnie, i to wodą z dzbanka (o precyzyjnie określonej minimalnej ob­jętości), trzymanego w drugiej ręce.Jeśli ręce są naprawdę brudne, nie sposób ich tak umyć, lecz takie praktyczne względy nie mają żadnego znaczenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]