[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Przepraszam  powiedziałem najłagodniej, jak umiałem.Podciągnęła pod szyję stary, dziurawy pled, kuląc się na starej skrzyni służącej jej zalegowisko. Nie zrobisz mi krzywdy, prawda?  zapytała. Naturalnie.Z maksymalnie przyjazną miną zrobiłem krok do przodu.Zadygotała.Cofnąłem się doprogu.Zobaczyłem na jej twarzy ulgę.Postanowiłem tam pozostać. Nie miałem pojęcia, że tu śpisz, chciałem się tylko napić. sumitowałem sięnieskładnie.Popatrzyła na mnie tak uważnie, że poczułem się jak u rentgena. Jesteś dobrym człowiekiem.Nie powiesz nikomu, że tu jestem? Nikomu, prawda?Kiwnąłem głową.I choć cisnęły mi się na usta najrozmaitsze pytania, wskazałemwzrokiem książkę. Co czytasz? Dialogi Platona. Nadal wyczuwałem w jej głosie ogromne napięcie i wyraz
ną niechęćdo kontynuowania rozmowy.Trudno! Wycofałem się taktownie, nie mówiąc nawet dobranoc.IVZAPAZ
NICYKiedy powieść Zapaśnicy ukazała się po raz pierwszy, Mikołaj Słysz określił ten gatunekliteratury pornografią poprawno-polityczną.Była to jednak opinia odosobniona.Możedlatego, że książka pojawiła się na naszym rynku już jako światowe arcydzieło.HenrykBarski zadbał, aby premiera przekładu niemieckiego o miesiąc ubiegła druk w Polsce.Toteżnim elegancko wydany tom (w dwóch edycjach  skórkowej i broszurowej) trafił u nas do rąkchłopa, robotnika i inteligenta pracującego, zdążyły już rozcmokać się nad nim euroliterackiewyrocznie, z Rozenkrancem-Różyckim na czele.Polskim recenzentom wypadło jedynieprzyklasnąć opinii renomowanych krytyków zachodnich, a jeśli ktoś miał nawet odrobinęodrębne zdanie, wolał zachować je dla siebie.Nie ulegało wątpliwości, że Zapaśnicy mogli i powinni czytelnika szokować.Poczynającod osoby narratora  był nim sekcyjny stół ( niejedno ciało na mnie rżnięto  opowiadał), poostre sceny erotyczne, w wykonaniu pary pederastów, rozgrywające się pod portretem SercaJezusowego, w małym zrujnowanym kościołku opodal Wadowic  wszystko wydawało sięwykoncypowane tak, by drażnić profanów, a podlizać się wtajemniczonym.Zdaję sobie sprawę, że jestem płaszczyzną przeistoczenia, polem transmutacji  namnie świątynia ludzkiego ciała zmienia się w stos ochłapów.Nie potrafię się tymwzruszać, nie mam zmysłu powonienia, a co do smaku, nie lubię tylko, jeśli ktoś gasi namym blacie papierosy lub przykleja od spodu kulki gumy do żucia, na moment przedpuszczeniem pawia  inicjuje swą opowieść narrator.Powieść rozpoczyna się na przełomie tysiącleci w niewielkim laboratorium na zachodniejrubieży Polski, w którym Uwe i Fritz Schenkowie, dwaj modni, niemieccy artyści,specjalizujący się w preparowaniu ludzkich zwłok w celu wystawienniczym, zlokalizowaliswoje  atelier.Ojciec i syn, osiłkowaci rudzielcy, każdy cętkowany jak ocelot, przy czymojca, prócz naturalnego pigmentu, pokrywał dodatkowo archipelag plam wątrobowych, niechwalili się, że ich firma UFS może poszczycić się długoletnim stażem.Uwe Schenkterminował jeszcze w Auschwitz, pod fachowym okiem doktora Mengele.I stół-narrator byłtego świadkiem.Fritz, urodzony grubo po wojnie absolwent monachijskiej Kunstschule, znakomiciewpisał się w rodzinną tradycję.Egzystencję całej trójki w gościnnej Polsce zakłócił pewien incydent  i nie chodziłobynajmniej o protesty antyfaszystów, z tymi nauczyli sobie radzić przy pomocy adwokatów, atakże dzięki wsparciu nadodrzańskich tubylców, dla których inne firmy należące doSchenków były bezcennymi miejscami zatrudnienia.Mroz
nego styczniowego dnia do ichlaboratorium, w ramach świeżej dostawy, przywieziono zwłoki dwóch starców, pochodzące zdwóch różnych części niedawno zjednoczonych Niemiec  z hospicjum spod Hanoweru idomu opieki z Lipska.Fritz umieścił obu  klientów na stole, ale nim przystąpili do roboty,jego ojciec wydał przeraz
liwy okrzyk, a skalpel wypadł mu z ręki.Co gorsza, ugrzązł nasztorc w szparze drewnianej podłogi.Chwilę potem Uwe stracił przytomność, a osuwając sięna podłogę, nadział się na sterczący skalpel, który rozorał mu wnętrzności.Zmarł po trzechdniach koszmarnych męczarni.Bywa!W majakach agonalnych powrócił do Uwego obraz olimpiady w Berlinie, którą śledziłjako nastolatek.Na jednej z kronik zarejestrowano zapaśnicze zmagania aryjskiego blondynaGuntera Herzoga z Polakiem  krępym czerniawym przystojniakiem, któremu nieforemny nosdodawał swoistego wdzięku  Stefanem Majewskim.Zapasy należały do najstarszych dyscyplin olimpijskich.Rozgrywane już od pierwszejnowożytnej olimpiady w Atenach, przywoływały obraz antyku znacznie bardziej namacalnieniż obrazy utrwalone na wazach czy w potrzaskanych mozaikach.Wraz ze zmaganiemspoconych ciał antyk powracał w całym swym bogactwie.Nie wykluczając pewnychwstydliwych szczegółów.Zażarty pojedynek przyniósł sukces Niemcowi.Fotografia decydującego rzutu na matęobiegła niemiecką prasę i dostarczyła sporej satysfakcji rodzicom Uwego.W konflikcie rasnadczłowiek pokonał podczłowieka.W dodatku pobity Polak był %7łydem.Złagodziło to niecopóz
niejszą gorycz porażki, w następnej walce bowiem faworyt gospodarzy uległ potężnemuAmerykaninowi.Zdecydowanie mniej powodów do radości mieliby hitlerowscy ideolodzy, a także rodzinaSchenków, gdyby mogli poznać pewne następstwa tej walki, kiedy fizyczny kontakt na macieprzerodził się w bardziej intymne zbliżenia na gruncie prywatnym.Herzog starannie ukrywałten aspekt swego życia, był zdeterminowanym homoseksualistą.Zapewne wskutekgenetycznego żartu jego przeciwnik też.Czy dotyk na macie wyzwolił obopólną skłonność trudno dociec? W każdym razie to, co rozegrało się póz
nym wieczorem pod prysznicami, a comożna by uznać za jednorazowy wybryk lub niekonwencjonalne koleżeńskie podsumowanierozgrywki, miało swój ciąg dalszy.Zapaśnicy spotkali się jeszcze kilka razy namiędzynarodowych zawodach, poza tym spędzili wspólnie po parę dni raz w Polsce, a raz naMaderze.Nie było to łatwe w czasach obowiązywania narodowego purytanizmu.Obaj usilnieskrywali swoją seksualną orientację.W roku 1938 podczas kryzysu czeskiego Gunter dostałpowołanie do wojska.We wrześniu 1939 podobne powołanie trafiło do rąk Majewskiego.Było jednak zbyt póz
no, żeby Stefan mógÅ‚ dotrzeć do swej jednostki i podzielić los kolegów,którzy po kampanii, internowani przez Rosjan, trafili do obozu w Kozielsku.Kontakty zapaÅ›ników ulegÅ‚y przerwaniu.ZdawaÅ‚o siÄ™ definitywnie.Jednak przekorny loso nich nie zapomniaÅ‚.W 1944 roku Obersturmführer SS Günter Herzog trafiÅ‚ doKoncentrazionlager Auschwitz.Od ponad czterech lat przebywaÅ‚ tam jego kochanek Stefan.Majewski przeżyÅ‚, ponieważ w odróżnieniu od wiÄ™kszoÅ›ci swych rodaków od razuwÄ™drujÄ…cych do szeolu, znalazÅ‚ siÄ™ w komandzie zajmujÄ…cym siÄ™ odzyskiwaniem użytecznychczęści zwÅ‚ok.Golono wÅ‚osy, wyrywano zÅ‚ote zÄ™by.BezpoÅ›rednim zwierzchnikiem tej grupybyÅ‚ Oberscharführer Uwe Schenk.Spotkanie byÅ‚ych sportowców na placu apelowym dla obubyÅ‚o szokiem.Uwe choć mógÅ‚ je obserwować, dopiero z perspektywy póz
niejszych zdarzeńzorientował się, że w miejscu zagłady odżyła miłość nieznająca granic, niezależna odreżimów, ras, narodowości, a tym bardziej płci.Wkrótce potem Herzog organizuje ucieczkę przyjaciela.Przez cały łańcuch pośrednikówznajduje mu lokum u Polaków w pobliżu Wadowic i z kochankiem spotyka się wopuszczonym kościółku [ Pobierz całość w formacie PDF ]