Zbigniew Nienacki Wielki Las

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czy pan myśli, że ta moja siłanie emanuje na te małe sadzonki? Może to tylko dzięki tej potężnej sile przetrzymały one zimę?Rad jestem, że pan tutaj wrócił, panie Maryn, i nie widzę powodu, aby nie nawiązać z panemprzyjazni.Otrzymałem już dom po Kuleszy, piękną leśniczówkę, a tamtą po Izajaszu Rzepiewzięto do remontu.Nie patrzę już chciwym okiem na dom po Horście.Maryn kiwał głową i udawał, że słucha Stęborka.Dowiedział się, na którym zrębie pracująBudrys i Karaś, i gadanina leśniczego nic go nie obchodziła.Udawał jednak, że słucha wynurzeń,wyrozumiale uśmiechał się, potem pożegnał Stęborka i ruszył we wskazane miejsce.Ogromny traktor Budrysa ściągał ż golizny zrębu stuletnie sosny i układał je wzdłuż drogileśnej.Na środku zrębu Karaś palił wielkie ognisko i wrzucał do niego gałęzie i czubki sosen.Człowiek musiał najpierw uporządkować las, aby posadzić nowe drzewa.Maryn zeskoczył z klaczy, puścił ją wolno i podszedł do ogniska.Zobaczył go Budrys,zatrzymał traktor i też ruszył w kierunku Maryna, który już zdążył usiąść przy ognisku na dwóchpodsuniętych sobie pod tyłek grubych drągach.Dopiero gdy zbliżył się Budrys, także i Karaśodważył się przykucnąć przy ognisku.- Pan już nie jest strażnikiem łowieckim - odezwał się Budrys.- Tak.Dlatego tu przyjechałem - wyjaśnił Maryn.Bez słowa wyjął z raportówki dużą kopertę, otworzył ją i tak samo bez słowa zacząłwrzucać do ogniska fotografie, oświadczenia, cały materiał, który kiedyś zebrał przeciwkłusownikom.- To już nie musimy być pana przyjaciółmi? - upewniał się Karaś.- Nie.- Na pewno?- Na pewno, panie Karaś.Spaliłem przy was wszystkie dowody.- Dlaczego? - wtrącił się podejrzliwie Budrys.- Ponieważ przestałem być strażnikiem łowieckim i nic mnie nie obchodzi, co się dzieje wlesie.- I pistoletu też pan już nie ma - zauważył radośnie Karaś.- Nie mam.- To teraz możemy panu dać nauczkę za pobicie i za strach - podjudzał się Karaś.- Tak - uśmiechnął się Maryn.�w uśmiech rozzłościł Karasia.Rozejrzał się.Zobaczył sękaty kij i chwycił go, aby nimuderzyć Maryna.Ale ten zerwał się jak sprężyna, złapał za jeden z drągów, na którym siedział, boniczego w tej chwili bardziej nie pragnął jak dać tym dwóm ludziom nową nauczkę.W walce nadrągi i kije był kiedyś najlepszy.Wprawdzie dawne to czasy - lecz przecież pamiętał wszystkiekonieczne w takiej sytuacji ruchy obronne i atakujące.Budrys chwycił kij trzymany przez Karasia i wyrwał mu go z ręki.- Nie bądz głupi, Karaś.Czy on by tu przyjechał tak spokojnie, gdyby się bał twojego kija?Maryn usiadł przy ognisku.- %7ładen z was nie trafił na milicję ani do sądu - rzekł.- Oczekiwałem wdzięczności, a niekija, panie Karaś.I za to, że odwołał pan swoje oświadczenie, też nie miał pan żadnych kłopotów.Dostałem majątek po Horście Sobocie i będziemy musieli żyć obok siebie przez długie lata.- Są takie miejsca w lesie.- zaczął Karaś.Dokończył za niego Maryn:-.takie miejsca, gdzie jak pana zawlokę, nikt już pana nie znajdzie do końca świata.Budrys znowu usiadł przy ognisku, z kieszeni wyplamionej kurtki wyjął chleb ze słoniną wzatłuszczonym gazetowym papierze.- Pan nie pogardzi kawałkiem chleba, panie Maryn? - zapytał grzecznie.- Nie pogardzę.- A ty, Karaś?- Nie chcę - odburknął tamten.%7łałował, że dał sobie wyrwać kij i nie mógł się zemścić naMarynie.Ale pilnie słuchał, co do Maryna mówił Budrys.- Stary Horst dał panu cały majątek.Nie Weronice, lecz właśnie panu.To był wariat, nietaki jednak, aby oddawać majątek byle komu.Dlatego tak sobie myślę, że w panu coś jest, co onodkrył, ale innym nie tak łatwo zauważyć.Gadają, że pan potrafi się zmieniać w wilka.Tylko starebaby wierzą w takie głupstwa.Pan jest gorszy od wilka.- Tak.- I na to zwróciłem uwagę, że dobrze się pan czuje w lesie, choć przyszedł pan tutaj zmiasta.Pan jest tak jak i my: leśnym człowiekiem.- Szkoda, że o tym nie wiedział stary Horst.Nie dałby mi swego majątku - uśmiechnął sięMaryn.- Nienawidził lasu i leśnych ludzi.- To prawda - przytaknął Marynowi i wręczył każdemu po kromce chleba ze słoniną.-Dlatego zastawił na pana pułapkę.- Jaką? - zainteresował się Karaś, z którego już uleciał gniew i zaczai odczuwać corazwiększą ciekawość wobec dawnego strażnika łowieckiego.- Tę kobietę w domu.Weronikę.- powiedział cicho Budrys.- Wszyscy ją mieli.- pogardliwie wzruszył ramionami Karaś.- Ja nie miałem - odparł Maryn.- I to pana szczęście - oświadczył z powagą Budrys [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy