Uniłowski Zbigniew Wspólny pokój

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ostatnie dni wyczerpały gobardzo, przy tym gorączka nie opuszczała go ani na chwilę.Nie używał termometru, ale czułtrawiącą go suszę w organizmie.Opuścił nogi na podłogę i powlókł się w stronę ustępu.Kie-dy naciskał klamkę, napadł go ostry, terkotliwy kaszel.Zgrzany, zadyszany zamknął za sobądrzwi i usiadł.W ciało wpijało mu się zimne, kamienne pobrzeże sedesu.Drewnianą pokrywęzużył Mieciek, kiedyś bowiem nie mógł znalezć drzewa do napalenia w piecu.Mimo niewy-godnej pozycji Lucjan oddał się słodkim rozmyślaniom.Przypomniał mu się przewiewny,drewniany wychodek na wsi, kiedy był jeszcze zdrowym i silnym chłopcem.Przez świetnieumieszczone dziury w przegródce można było widzieć wspaniałości córki rejenta, Zosi, ma-rzącej tutaj przez długie chwile w ciepłe i ciche popołudnia letnie.Ta Zosia.Ileż to sztuczekrozkosznych wyuczyła go ta słodka blondynka o twarzy Madonny.Gdzieś na miedzy, w wą-skim korytarzyku, dzielącym łany wysuszonego, żółtego zboża, przedsiębiorcze dziewczęswymi ruchliwymi paluszkami potrafiło wydobyć z piętnastoletniego chłopca pełną sumęmęskich możliwości.Gdzieś w górze trwał skowronek i akompaniował do śpiewu ich ciał.Pasożytnicze kąkole kiwały dobrotliwie kielichami. Co się stało z Zosią, czy też wyszła zamąż, za oficera.Zawsze mówiła: �Jeśli chcesz, żeby w przyszłości było tak, jak teraz, musiszzostać oficerem.Haha! Ale ja nie zostałem oficerem.To się już zdarzyć nie może.Chętniebym zaszedł jeszcze raz do tego wiejskiego wychodka, ale to mi się też zdarzyć nie może.93Wspomnienia młodości i zdrowia, chociażby były nie wiem jak wulgarne, są zawsze miłymiwspomnieniami.Hejże! toż to podobizna P.!Istotnie, na wprost, mocno przyklejona do drzwi, znajdowała się doskonale wyretuszowanafotografia obiecującego poety P.Zrobiło to na Lucjanie wrażenie komiczne, bowiem znałdobrze tego małego spryciarza, perfidną ręką Zygmunta chyba zaszczyconego tak sym-patycznym zaciszem.Znów to wstrętne, nudne łóżko.Wsunął się pod kołdrę z ponurym uczuciem jakiejś przy-należności do tego martwego przedmiotu.Napił się herbaty i leżał tak z głową opartą o żela-zną ramę, pełen posępnych myśli.Teodozja otworzyła komuś drzwi.Zostało wymówione nazwisko Bednarczyka.Po chwilido pokoju weszła stara chłopka o pomarszczonej twarzy, w stroju łowickim, z pełnymi nieuf-ności wąskimi, chytrymi oczami.Nie mówiąc ani słowa, usiadła na krześle.Wyglądała jakponury posąg zawziętości i uporu.Wrażliwy nos Lucjana został od razu zaatakowany całągamą najwymyślniejszych zapachów.Nawet student, człowiek pobłażliwy dla spraw tegorodzaju, spojrzał niechętnie na babę i z całym swoim materiałem.kreślarskim przeniósł się nabiurko.Teodozja postawiła przed chłopką szklankę z herbatą i zaczęła się rozmowa: Synaś pani przyjechała odwiedzić? Gdzie ta, macice mam powiększoną. Co wy też mówicie! Na stare lata! A na stare. I przez co tak? Chłop za pazerny. Bajacie czy co? Juścić bajam, kiedym dwadzieścia lat od niego starsza. Takiego młodego męża macie? Samam stara. A pan Władysław ma już przecież ze dwadzieścia parę lat? Nie z tego chłopa.Z dalszej rozmowy Lucjan wywnioskował, że stara chłopka ma zamiar zamieszkać tutajprzez cały czas swego pobytu w Warszawie.Napełniło go to przerażeniem.Dość tu duszno,do diabła! Czyż nie zaczyna się to wszystko robić koszmarne?Około południa wrócił Edward.Usiadł obok Lucjana i powiedział: Coś kiepsko pan wygląda. Zastanawiam się właśnie, czy wezwać lekarza. Po diabła panu lekarz! Wiadomo, co powie.Wyjazd zaleci. Co pan tak ssie palec, skaleczył się pan? Tak, sam nie wiem gdzie i kiedy. Należałoby zajodynować. Iii, głupstwo.Edward miał niewyrazną minę.Ssał małą rankę na środkowym palcu lewej ręki i oczy jegowyrażały roztargnienie.Chwilami wpatrywał się badawczo w twarz Lucjana. Wie pan, panie Lucjanie, ta baba to matka Bednarczyka. Wiem już, słyszałem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy