[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pozostali kontrolerzy te\
nie wykryli \
adnych anomalii wpodległych sobie układach.Dane medyczne świadczyły, \
e Pascal była w doskonałej formie dochwili nagłego skoku ciśnienia krwi i przyspieszenia tętna.- Nic nie wskazuje na ból w piersi, na który się skar\
yła - zauwa\
ył Frankovich.- A zatem nie był dość powa\
ny, by urządzenia monitorują-ce odnotowały jakieś zmiany -warknęła Krebs.- Obejrzyjmy jej EEG - zaproponował Muzorawa.- Po-winno coś wykazać, gdystraciła koordynację ruchów.Nie wykazało.O Hara mruknęła:- Mo\
e to reakcja psychosomatyczna, nie sądzicie? Godzinami przeglądali dane.Dwóchstra\
ników przyniosło tace z kolacją.Krebs poleciła im przynieść ubrania dla trojga okręconych wkoce członków załogi.W czasie jedzenia rozma-wiali, dyskutowali, sprzeczali się o dane.-Nagrania świadczą - mówiła Kayla Ukara, krzywiąc się ze złości - \
e wszystko było dobrze.- Dopóki Irenę nie zwinęła się w pół - powiedział Muzora-wa.Jest przygnębiony, pomyślał Grant.Karlstad odzyskał odrobinę dawnej nonszalancji.- Mo\
e coś ją śmiertelnie wystraszyło.- Ona nie umarła! - warknęła Ukara.- Chcesz się zało\
yć? - parsknął Karlstad.- Gdyby \
yła, Patti albo mo\
e nawet sam Stary Wojoprzyszliby tutaj, \
eby nam o tym powiedzieć.- Na pewno nadal ją ratują - powiedział Muzorawa.- Jeśli nawet, po tylu godzinach i tak ju\
po niej.- Nie mów tak, to okropne - zwróciła mu uwagę O Hara.Karlstad wzruszył ramionami.- Jak staro\
ytne Spartanki mówiły swoim synom?  Wracaj z tarczą albo na tarczy.Irenę wróciłana tarczy.- Mówisz okropne rzeczy - powtórzyła O Hara.Ukara zmia\
d\
yła go wzrokiem.- A bo co? - burknął.- Boicie się, \
e moje słowa mogą zaszkodzić?- Słuchaj.Drzwi otworzyły się i doktor Wo wjechał na wózku do po-koju.Wyglądał na wykończonego.Grantpo raz pierwszy po-myślał, \
e dyrektor faktycznie jest stary.- Doktor Pascal zmarła nieodzyskując przytomności.- Jego szorstki, chrapliwy głos brzmiał beznadziejnie ponuro.- Próby reanimacji spełzły na niczym.Grant widział emocje na twarzach towarzyszy: szok, smu-tek, strach.Kayla miała wściekłą minę,ale łzy błyszczały w jej oczach.- Panie Archer - podjął doktor Wo - zajmie pan miejsce doktor Pascal w załodze.Prosząprzygotować się do jutrzejszej operacji.Grant siedział jak ra\
ony gromem.Ja? Operacja? CzuÅ‚, jak serce tÅ‚ucze mu siÄ™ w piersi.ZosÅ‚upieniem popatrzyÅ‚ nad stoÅ‚em na Karlstada, który uÅ›miechaÅ‚ siÄ™ kpiÄ…co.- Z tarczÄ… albo natarczy - powiedziaÅ‚ bezgÅ‚oÅ›nie biofizyk.¦OperacjaGrant z narastajÄ…cym zdenerwowaniem dokÅ‚adnie smaro-waÅ‚ siÄ™ kremem depilujÄ…cym.ZanurzÄ…mnie w tej zupie, powta-rzaÅ‚ sobie.UtopiÄ… mnie.Nie bez problemów Å›ciÄ…Å‚ wÅ‚osy, a potem ogoliÅ‚ resztki do goÅ‚ej skóry.Krem depilujÄ…cy dziaÅ‚aÅ‚tylko na skÄ…pe owÅ‚osienie albo przystrzy\
ony zarost.Sięgając do łydek i pośladków w cia-snejłazience, czuł się niezdarnie i głupio.Uderzał w ściany łokcia-mi i kolanami, wykręcał ręce i nogi.Zmywając śliski i lepki krem zauwa\
ył, \
e jest w nim pełno włosów.Zastanowił się, czy niezapchają odpływu prysznica, i zaraz potem pomyślał: Co mnie to obchodzi?Choć bez przerwy sobie powtarzał, \
e nie ma się czym przejmować, \
e będzie w stanie oddychaćciekłym PFC tak samo, jak Lane, Zeb i pozostali, czuł narastający strach.I urazę, która przeradzałasię w złość.Nie chcę tego robić, myślał.Wo nie dał mi wyboru.Wskazał mnie palcem, a ja mamwskoczyć do tego topielnika.Dokładnie tak, jak powiedział Egon: Wo pociąga za sznurki, a mytańczymy niby marionetki.śadnych pytań, \
ad-nego sprzeciwu, \
adnej pomocy.Modlił się, zmywając antyseptyczny krem z nóg, ramion, pach i pachwiny.Modlił się ozrozumienie, o akceptację, a nade wszystko o odwagę.Obym nie wyszedł na dupka, kiedy nadej-dzie czas, by wejść do zbiornika, błagał w milczeniu.Oby nie zobaczyli, jak bardzo się boję.Skoro Egon dał sobie radę, pomyślał, ja te\
to zniosÄ™.Mimo to dr\
ały mu ręce.Głośne brzęczenie telefonu wystraszyło go tak mocno, \
e upuścił gąbkę.- Odbierz - zawołał.Z łazienki nie widział twarzy na ekranie telefonu, ale usły-szał chłodny, bezczelny głos kapitanastra\
y.- Zespół operacyjny czeka.Mam przysłać swoich ludzi? - Jestem prawie gotowy - odparłGrant, czując na policz-kach rumieniec złości.- Sam pójdę.- Dziesięć minut.W przeciwnym wypadku kogoś po*ciebie poślę.Grant skończył się myć, zało\
ył świe\
y kombinezon i mo-kasyny.Ruszył do drzwi, przystanąłniezdecydowanie.Musisz iść, powiedział sobie.Nie masz wyboru.Wrząc z bezsilnej złości i narastającego niepokoju, szarp-nięciem otworzył drzwi i pomaszerowałw kierunku ośrodka zanurzenia.Z ka\
dym krokiem złość ustępowała czystemu stra-chowi.Pan jest moim pasterzem, mówił w duchu, nie brak mi ni-czego.Nim dotarł do drzwi ośrodka, powtórzył psalm z tuzin razy.Czekał na niego kapitan z sześciomastra\
nikami.Sheena te\
tam była.Siedziała na podłodze przy zbiorniku, prze\
uwajÄ…c Å‚odygi selera.Dz
wignęła się na nogi i podeszła do Granta.- Cześć, Sheena - powiedział z trudem.- Grant pływa - wychrypiała gorylica.- Jak ryba.Z trudem przełknął ślinę.Podszedł kapitan.- Mamy opóz
nienie.- Przepraszam - mruknął Grant.Zdjął mokasyny, rozpiął kombinezon.Jeden z ochroniarzy zagwizdał, gdy ściągnął ubranie.- A
adne nogi.Pozostali zachichotali.- No to zaczynamy - powiedział kapitan.- Chwileczkę.Chcę.Nie czekali.Kapitan popchnął go na skraj du\
ego zbiornika.- Nie, zaczekajcie.- wykrztusiłGrant.Dyszał ze strachu, oczy miał wytrzeszczone, rozbiegane.Sheena złapała go za prawą rękę; uwa\
ała, \
eby nie poła-mać kości, ale i tak sprawiała mu ból.Dwaj ochroniarze zajęli się lewą ręką, trzeci chwycił go pasie, a czwarty oderwał bose stopy odpokładu.Grant stracił oparcie dla szaleńczej szamota-niny.śaden ze stra\
ników nie powiedział słowa.Grant słyszał własne rozpaczliwe, spanikowaneposapywanie, szuranie butów ochroniarzy po zimnej metalowej podłodze, stęknięcia wytę\
o-nychoddechów.Kapitan wprawnie złapał w wielkie dłonie jego łysą głowę i wepchnął ją do zbiornika z gęstymoleistym płynem.Grant mocno zacisnął powieki i wstrzymywał oddech, a\
w końcu poczuł, \
ezaraz pękną mu płuca.Płonął od wewnątrz, dusił się, tonął.Ból był nie do zniesienia.Nie mógłoddychać.Nie śmiał oddychać.Niezale\
nie od tego, co mu powiedzieli, na najgłębszym,najbardziej prymitywnym poziomie jaz
ni wiedział, \
e to go zabije.Odruch przewa\
ył nad rozumem.Wbrew sobie, wbrew przera\
eniu, otworzył usta.Zakrztusił się.Chciał wrzasnąć, za-wołać, błagać o miłosierdzie.Lodowaty płyn wypełnił płuca.Całe ciałozadr\
ało, zadygotało z ostatnią nadzieją \
ycia, gdy bezlito-śnie wrzucili go do zbiornika.Grantzaczął opadać na dno.Otworzył oczy.Na dole paliły się światła [ Pobierz całość w formacie PDF ]