Camilla Läckberg Latarnik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Patrik i G�sta patrzyli za nią, aż zniknęła. Niewiele pytań zadałeś zauważył G�sta. Wystarczyło, żeby się zorientować, kogo podejrzewa. Tak.To, co teraz powinniśmy zrobić, nie wydaje się zachęcające. Też tak myślę powiedział Patrik, sięgając po komórkę. Najlepiej odrazu zadzwonię do Ulfa.Będziemy potrzebowali pomocy. Mało powiedziane mruknął G�sta.Patrik stał ze słuchawką przy uchu.Bardzo się niepokoił.Przez mgnie-nie oka widział przed sobą Erikę i dzieci.Potem usłyszał głos Ulfa. Wieczór był przyjemny? spytała Paula.Ona i Johanna wyjątkowo jednocześnie przyszły do domu na lunch.Również Bertil przyszedł zjeść do domu.Wszyscy spotkali się przy kuchen-nym stole. Zależy, jak na to spojrzeć odparła Rita z uśmiechem.W jej okrągłychpoliczkach pojawiły się dołeczki.Chociaż tańczyła, nie straciła krągłości.I całe szczęście, pomyślała Paula.Matka wydawała jej się nieskończeniepiękna.Za nic by nie chciała, żeby się zmieniła, podobnie jak Bertil. Obrzydliwy skąpiec.Podał nam tanią whisky mruknął Mellberg.Właściwie cenił Johnnie Walkera i przez myśl by mu nie przyszło kupowaćdrogą whisky za własne pieniądze.Co innego, gdy ktoś częstuje. Coś podobnego& powiedziała Johanna. Tania whisky, można sięzałamać. Sobie i narzeczonej nalał najdroższej, a nam tańszej wyjaśniła Rita. Co za skąpstwo! powiedziała Paula.Była zdumiona. Nie przy-puszczałam, że Vivianne może być taka. I chyba nie jest.Wydawała się bardzo miła.Wstydziła się za niego,wyglądała, jakby się chciała zapaść pod ziemię.Ale musi w nim coś wi-dzieć, bo się zaręczyli.Powiedzieli nam przy deserze. Ojej& Paula próbowała wyobrazić sobie Erlinga i Vivianne jakoparę, ale nie potrafiła.Dziwniejszego duetu ze świecą szukać.No tak, chy-ba że jej matka i Bertil& ale od jakiegoś czasu uważała, że stanowią idealnąkombinację.Najważniejsze, że nigdy nie widziała mamy szczęśliwszej.Tym trudniej jej będzie powiedzieć, co uzgodniły z Johanną. Jak miło, że obie jesteście w domu. Rita nalewała gorącą zupę z du-żego garnka. Właśnie.Ostatnio miałem wrażenie, że się pokłóciłyście. Mellbergpokazał wnukowi język.Leo śmiał się do rozpuku. Uważaj, bo się zakrztusi powiedziała Rita.Mellberg przestał.Okropnie się bał, że mogłoby mu się coś stać.Był jego oczkiem w głowie. Zrób to dla dziadzia, pogryz ładnie powiedział.Paula musiała się uśmiechnąć.Jeszcze nigdy nie spotkała tak bezna-dziejnego faceta.Ale gdy widziała, jak mały na niego patrzy, gotowa byławybaczyć mu wszystko.Chrząknęła, zdając sobie sprawę, że to, co powie,spadnie na nich jak grom z jasnego nieba. Rzeczywiście, ostatnio nie działo się między nami za dobrze, alewczoraj miałyśmy wreszcie okazję spokojnie porozmawiać i& Chyba się nie rozchodzicie? wtrącił Mellberg. Przecież nikogo no-wego sobie nie znajdziecie.Mało tu lesbijek, dla was dwóch może nie wy-starczyć.Paula wzniosła oczy do nieba, modliła się o cierpliwość.Policzyła dodziesięciu i zaczęła od nowa. Nie rozchodzimy się, ale& Szukając oparcia, spojrzała na Johannę. Nie możemy tu dłużej mieszkać dokończyła Johanna. Nie możecie tu mieszkać? Rita spojrzała na wnuka i łzy napłynęły jejdo oczu. Ale dokąd chcecie się wyprowadzić? Jak wy& i dziecko& wy-jąkała. Do Sztokholmu nie możecie wrócić.Mam nadzieję, że nawet o tymnie myślicie powiedział Mellberg. Chyba rozumiecie, że Leo nie powi-nien się wychowywać w wielkim mieście.Wyrośnie jeszcze na jakiegośbandziora albo narkomana, albo czy ja wiem kogo.Pauli nie chciało się przypominać, że obie z Johanną dorastały w Sztok-holmie i wcale im to nie zaszkodziło.Nie ma co się odzywać. Ależ skąd, nie wracamy do Sztokholmu powiedziała pośpiesznie Jo-hanna. Dobrze nam tutaj.Ale wiemy, że może nam być trudno znalezćodpowiednie mieszkanie.Pewnie będziemy musiały szukać w okolicy,również w Grebbestad i Fj�llbace.Bardzo byśmy chciały zamieszkać bliskowas, ale& Ale musimy się wyprowadzić powiedziała Paula. Bardzo nam po-mogliście, a dla Lea jako babcia i dziadek jesteście absolutnie fantastyczni,ale powinnyśmy mieć własny dom. Zcisnęła rękę Johanny pod stołem.Wynajmiemy, co się trafi. Ale Leo jest przyzwyczajony, że widuje nas codziennie, i tak powinnozostać. Mellberg zrobił minę, jakby chciał przytulić małego i już nigdy niewypuścić z objęć. Zrobimy, co się da, ale chcemy się wyprowadzić jak najprędzej.A do-kąd, zobaczymy.Przy stole zapadła cisza, tylko Leo był wesoły jak zawsze.Rita i Mell-berg spoglądali na siebie.Byli przygnębieni.Dziewczyny się wyprowadząi zabiorą małego.Niby nie katastrofa, ale właśnie tak to odczuwali.Nie mogła zapomnieć widoku krwi.Czerwieniła się wyraznie na tlebiałego jedwabiu.Przeraziła się.Czegoś takiego jeszcze nie widziała,a przecież przez lata, które przeżyła z Fredrikiem, nieraz się bała.Niechciała o tym myśleć, spychała to w podświadomość.Wolała się skupić naSamie i miłości do niego.Tamtej nocy jak skamieniała patrzyła na krew.Po chwili zaczęła dzia-łać, i to z determinacją, o jaką się nie podejrzewała.Walizki stały spakowa-ne.Miała na sobie tylko koszulę nocną, ale chociaż była przerażona, prze-brała się w dżinsy i koszulkę.Sam pojechał w piżamce.Wzięła go na ręcei zaniosła do samochodu.Nie spał, patrzył i nic nie mówił.Wokół panowała cisza.Słychać było tylko szum przejeżdżającychz rzadka samochodów.Bała się myśleć o tym, czego Sam był świadkiem.Jak to na niego wpłynie i co oznacza jego milczenie.On, zawsze taki gadu-ła, nie powiedział ani słowa.Siedziała na pomoście.Podciągnęła kolana pod brodę i objęła je rękami.Sama się dziwiła, że nie ma dość wyspy, choć minęły już dwa tygodnie.Miała wrażenie, że czas pędzi jak szalony.Nie wiedziała, czy dla ludzi Fre-drika ona i dziecko mają jakieś znaczenie ani jak długo mogą się tu ukry-wać.Najchętniej skryłaby się tu przed światem, została na zawsze.Latemnie ma problemu, ale zimą nie dadzą sobie rady.Zresztą Sam powinienmieć kolegów, stykać się z ludzmi.Prawdziwymi.Zanim postanowi, co dalej, Sam musi wyzdrowieć i dojść do siebie.Narazie świeci słońce, wieczorami kołysze ich do snu szum fal rozbijającychsię o nagie skały.W cieniu latarni są bezpieczni.Wszystko inne może po-czekać.Wspomnienie krwi z czasem zblaknie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy