!Enrique Moriel Miasto poza czasem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ucząc tych synów potężnych rodzin, utwierdzałem się w prze-konaniu, że nie tylko tworzą się definitywnie dwie Hiszpanie,których nie można już ze sobą pogodzić, ale również ukształtowa-ły się trzy czy cztery Barcelony.Moje miasto było straszliwie375skomplikowane: nacjonalistyczne i centralistyczne, internacjona-listyczne i lokalistyczne, klerykalne i anarchistyczne, przełado-wane kościołami i pełne lupanarów, bogate, a jednocześnie prze-pełnione nędzą.Kiedy dojdzie do nieuniknionej pożogi, nikt niebędzie w stanie w nim rządzić.Czasami czułem potrzebę opowie-dzenia moim uczniom o wszystkich tych mężczyznach i kobie-tach, których widziałem, jak umierają, na ogół za nic - albo tylkopo to, żeby ocalić swoją ludzką godność - ale ci młodzi ludzie niezrozumieliby ani jednego słowa.Chociaż Barcelona rozrastała się tak, jak nigdy nie potrafiłbymsobie wyobrazić, stare miasto niemal się nie zmieniło i mogłemśledzić wszystkie jego ulice, wszystkie jego domy, kierując siętylko nicią wspomnień.Znałem rozkład mieszkań, w których kie-dyś byłem, choć ich obecni lokatorzy tego nie podejrzewali, liczy-łem bramy, sklepy, które widziałem, jak przechodzą z ojców nasynów, lupanary, które widziałem, jak przechodzą z matek nacórki.Mogłem opisać siedziby wszystkich partii politycznych,mogłem też wymienić nazwiska ich męczenników.Widziałem, jakgubi się spojrzenie kobiet, których pełen nadziei wyraz ogląda-łem, kiedy były dziećmi.Do miasta przyjeżdżały pociągi emigrantów poszukującychlepszego życia, bo w Barcelonie była praca, a nie było jej w środ-kowej Hiszpanii, w jej martwych prowincjach.Cała nędza Arago-nii, Murcji i Almerii wysypywała się na budowę Wystawy 1929roku i czytywałem pewnego młodego dziennikarza, Cariosa Senti-sa, który litościwie nazywał przepełnione robotnikami pociągiprzybywające z Murcji transmiserianos*.* Miseria (hiszp.) - bieda, nę-dza.Wraz z tym wszystkim rosło wzburzenie społeczne, mężczyzni376i kobiety szukali swojej ostatniej szansy i barcelońskie wzgórzazaczynały pokrywać się barykadami.Nikt by mi nie uwierzył, gdybym opowiadał, że wiele wiekówtemu to Francuzi przybywali do Barcelony, poszukując pracy iuciekając przed nędzą.W moich oczach świat ciągle był inny iciągle się powtarzał, pokazując, że jest na nim jeszcze wiele dozrobienia.Czy były to osiągnięcia wyznaczone już w chwili Stworzenia?Czy też my je tworzyliśmy?Chociaż zdawałem sobie sprawę, że kraj zbliża się do samoza-głady, były to lata spokojne dla mnie - widma, które pojawiło się zotchłani czasu.Nikt mnie nie znał ani nie prześladował, co ranowspinałem się na szlachetne wysokości miasta, widziałem szla-chetne budynki w Sarria, przemierzałem ogrody i place i rozma-wiałem z ptakami.Moje życie było cnotliwe.Zabiłem tylko jednego człowieka.I nie znalazłem ani śladu Tego Drugiego.Masd�u wyszeptał:- Dlaczego pani sądzi, że Stworzenie jeszcze się nie zakończy-ło?- Bo trwa dotąd walka między dwiema mocami i ten Stwórca,o którym mówiliśmy tyle razy, nie zdołał ukończyć swojego dzie-ła.W rzeczywistości się uczy, żeby móc je ukończyć.- A od kogo się uczy?- Od nas.Masd�u wzdrygnął się, jakby usłyszał bluznierstwo.- Ależ co pani mówi?!- Czy pan, człowiek nieskazitelnej wiary, wierzy w demony? -spytała Marta, nie zmieniając wyrazu twarzy.- Co?377- Czy pan wierzy w anioły?- Oczywiście, że tak.- Więc musi też pan wierzyć w demony.Spróbuję to wyjaśnićpo tylu rozmyślaniach, które za sobą zostawiłam.Stwórca - niechgo pan nazywa, jak chce - został pokonany.Jego zwycięzca -niech go pan nazywa, jak chce - uczestniczył w tym dziele iuczestniczył w Stworzeniu, którego żaden z nich nie zdołał ukoń-czyć tak, jak chciał.Od tego czasu przybywają posłańcy, z jednej idrugiej strony, żeby je ukończyć.- Jacy posłańcy?- Jedni są aniołami, inni są demonami.Przybywają na naszświat i wszyscy poznaliśmy niektórych.Informują nas i częściowonami kierują.Ale to my kończymy dzieło Stworzenia.Marta mówiła z pewnością siebie, ale Masd�u słuchał jej z za-mkniętymi oczami i co pewien czas kręcił głową, jakby jej nierozumiał.Zapytał kpiąco:- Czy jesteśmy tak ważni?- Jesteśmy najważniejszą rzeczą, jaka została stworzona.Nieznam niczego wyższego.- I co.?- Podczas stuleci opanowujemy stopniowo prawa kosmosu ipodczas stuleci, które nadejdą, posuniemy się w naszych zdoby-czach.A nawet zmodyfikujemy te prawa.Nadejdzie dzień, kiedyStworzenie stanie się również naszym dziełem.- W aspekcie materialnym?- W aspekcie materialnym.To już się dzieje.To proces, które-go my nie zaczęliśmy, ale który zakończymy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy