[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jedynie rudziejące liście dębów przypominały o jesieni i możechłodnawy północny wietrzyk, który poruszał gałęzie wiecznie zielonych iglaków.Wsparłam się o pień sosny i stanęłam.Moje włosy poruszał wiatr.Jego dotyk kojarzyłmi się z zimnym granitem, kamienną ziemią; bladą twarzą, na poły skrytą wśród świeżychliści.Otrząsnęłam się jednak z tej melancholii i spojrzałam prosto na zachód, ku rzece, czującna sobie ostatnie promienie słońca.Ten widok nie przestawał mnie poruszać, mimo że znalazłam się tutaj dwa miesiącetemu.Miasto Drzew, opuszczona stolica Senatorów, zapomniane Miasto nad rzeką.Wychodzenie na scenę sprawiało mi wielką radość; była to jednak radość pomieszana zrozpaczą i tęsknotą, gdy czułam, jak omywają mnie fale pożądania, które rozbijają się owidownię i powracają.Po przedstawieniach nie tryumfowałam tak jak Toby; nie sprawiało mizwykłej przyjemności, jak Gitanie, Mehitabel i całej reszcie, spędzanie wieczoru namiłosnych zapasach.Nie potrafiłam też upodobnić się do Panny Scarlet i traktować teatru jakświątyni czy laboratorium.Dla niej aktorstwo stanowiło pewną odmianę alchemii, tygiel, wktórym oczyszczenia doznawały brutalne żądze, miłość i codzienna gorączka ludzkości, którestygły następnie podczas pełnych dystansu prób, tak że na koniec wstępowałam na scenęposilona eliksirem ludzkiej pamięci.Dla mnie radość teatru polegała na tęsknocie za człowieczeństwem, które mogłamnaśladować, lecz którego nigdy nie posiądę ani nie zrozumiem.Wtedy jeszcze niewiedziałam, że tęsknota i poczucie straty równie dobrze czynią kogoś prawdziwymczłowiekiem.Takie spojrzenie na Miasto Drzew dawało pewien wgląd w naturę mężczyzn i kobiet,w ich dawny sposób życia, gdy aleje były drogami, białymi i ciągnącymi się bez końca, niezarośniętymi drzewami, Obelisk stał nienaruszony, a Senatorowie rządzili ze szczytuWzgórza Biblioteki.Odczuwałam wtedy pustkę i samotność.Tylko te uczucia przynosiłymojemu sercu ulgę, były bowiem takie rzadkie.I przez kilka minut czułam się tak, jakby Miasto należało wyłącznie do mnie.Byłomoją tajemnicą i dziełem.Tak jak Głosy, wspomnienia Emmy, Aidana, poetki Morgan Yatesi kurtyzany Fancy Miramar.Głosy; chaotyczne wyładowania neuronowe; wykradzionewspomnienia.Teraz były moje, tak jak wyobrażałam sobie Miasto, które będę smakować,zgromadzę i obronię przed Tym, który chciałby mi je wykraść, który chciał doprowadzićmnie do rozpaczy i śmierci, jak uczynił to z innymi.Pokręciłam głową, uniosłam pięść kuwieczornemu niebu i zaśmiałam się.- Nie dostaniesz mnie! - krzyknęłam.Odpowiedział mi tylko wiatr.Wtedy przypomniał mi się pewien starożytny wiersz, który Panna Scarlet recytowałaczasami, gdy jechaliśmy przez Miasto na spektakl.Zerkała na ruiny Wzgórza Biblioteki, jegowielkość zmienioną w pył i gruzy, zarośnięte roślinnością, i mówiła:- Możliwe, że Ascendenci opuścili to Miasto, lecz bogowie pozostali razem z nami.Ciągle je chronimy, Wendy, ludzie tacy jak ty i ja.Czekamy na ponowne przebudzenie sięMagdaleny, gdy będzie przechadzać się tutaj, jak teraz robi to Rozdziawiony.Póki w Niąwierzymy i mamy nadzieję, Miasto jest nasze.Nigdy nam Jej nie wydrą, ani piekłem, anideszczem, ani strachem.Wtedy zaczynała deklamować, a póz
niej zapadało milczenie, bo uwielbiałyśmyzwyczajność tej wizji.Marzenie o minionym już, skromnym życiu.O świetle płonącym na zamiecionym doczysta ganku, niewielkich maszynach, przesuwających się z warkotem po pylistych alejach.Zapach palonej kawy i taniego wina, unoszący się nad podejrzaną kafejką.Stukot pociągów,przejeżdżających pod starożytnymi alejami, opanowanymi teraz przez wygłodniałe dzieci icoraz bardziej rozrastające się drzewa.Wsparłam się o pień sosny.Gdy na czystym i pustym niebie zamigotała pierwszagwiazda, zaczęłam cicho recytować:.I nawet teraz, pośród mroku, Na gruzach tego Miasta po erze Wergiliusza, Gdzieprzeszłość jest bezładem grobów, a kolczasty Drut biegnie ku przyszłości, gdzie nie dosięgaoko, Nasz smutek nie jest grecki: wiemy w głębi duszy, Grzebiąc swoich umarłych, żecierpienie nie znaczy Nas nadaremnie jak pustyni, że nie ma w nas wzrastać Litość dla siebieczy naszego miasta; Kogokolwiek złapałby reflektor, cokolwiek głośnik nam wykracze, Mamynie poddać się rozpaczy*.* W.H.Auden, Pamięci miasta, przel.J.Spoiny.CZ
Z

SZÓSTASZKIELET TRANSCENDENTNY1.Różnego rodzaju katastrofyA
azarze wyrwali mnie z czarnego i pozbawionego marzeń snu na FryzieHagioskopowym.- To on - odezwał się dziecięcy głos.Próżnia, która mnie pochłonęła, była takprzepastna, że przez chwilę nie mogłem dostrzec kręcących się po pomieszczeniu postaci,mimo że oczy miałem otwarte, a przez szczeliny w wielobarwnych witrażach sufitu sączyłosię pierwsze światło dnia.- Tak - dodał inny głos.- Zeszłej nocy zabił w rzece Petera.Widziałem go.- Musimy go zabrać - podjął pierwszy z głosów, pełen wątpliwości.- Tak - odrzekł drugi i zapadło pełne zadumy milczenie [ Pobierz całość w formacie PDF ]