Jordan Penny Saga rodu Crightonow 01 Doskonaly plan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Olivia uśmiechnęła się z czułością. Też tak uważamy przyznała. Chociaż w naszejrodzinie rzadko się zdarzają rudzi z takimi oczami. To wynika z kombinacji różnych genów z roztarg-nieniem stwierdziła Bobbie. Kiedy są jasne i ciemne, toczasami rodzą się dzieci o ciemnorudych włosach i mor-skich oczach. Ciocia Ruth też coś takiego mówiła powiedziałaOlivia i nieoczekiwanie rozjaśniła się w �smiechu. Zo-bacz, przyszedł Luke! Nim Bobbie zdążyła otworzyć usta,Olivia podniosła się i pomachała do niego ręką.Kiedy szedł ku nim przez zatłoczoną salę, Olivia po-chyliła się do Bobbie. Wygląda, że wreszcie definitywnie pozbył się tejFenelli.Całe szczęście.Już się baliśmy, że tak nim pokieru-je, że znowu się z nią zwiąże.Ona dobrze wie, czego chce,a Luke ma takie miękkie serce. Uśmiechnęła się figlarnie. Za to mam pewne podejrzenie, że ty i on jesteściew bliższych stosunkach, niż sądzi reszta. Popatrzyła na niąznacząco. Widziałam, że zostawił ci liścik.Poznałam jegopismo wyjaśniła.Zmartwiała.Ani przez chwilę nie przewidywała takiegorozwoju wydarzeń. Olivio, to nie jest tak zaczęła, ale Olivia nie dała jejskończyć. Nie musisz niczego tłumaczyć powiedziała z uśmie-chem. Pamiętam, jak to jest, kiedy się pierwszy razzakochasz.No nie! Sytuacja stawała się fatalna! Chciała zaprotes-tować, ale Luke już do nich podchodził. Witaj! serdecznie powitała go Olivia, a on pochyliłsię i cmoknął ją w policzek.Usiadł i z rezerwą spojrzał na Bobbie.Zmarszczył brwi,kiedy spostrzegł, że trzyma Amelię. Nie martw się, twoja chrzestna córka jest w dobrychrękach zaśmiała się Olivia. Próbuję namówić Bobbie, byzgodziła się wziąć ją pod swoją opiekę. Tak? Popatrzył na nie ponuro. No właśnie ciągnęła Olivia, zupełnie nieświa-doma napięcia wyczuwalnego między Bobbie a Lukiem. Zaproponowaliśmy, żeby Bobbie na parę tygodnizajęła się Amelią, by Caspar mógł w spokoju popra-cować. Wydawało mi się, że macie wykwalifikowaną opie-kunkę ostro odrzekł Luke, kładąc nacisk ma słowo,,wykwalifikowaną . Mieliśmy odpowiedziała Olivia. Muszę już �śc. Bobbie podniosła się z miejscai zrobiła ruch, jakby chciała oddać Olivii dziecko.Ku jejzaskoczeniu Luke, który również wstał, w zdecydowanysposób wziął od niej Amelię.Stał tak blisko, że czuła zapachjego skóry.Dziewczynka zagruchała do niego radośnie, wygięłausteczka w szerokim uśmiechu. Jaka z niej zalotnica! z czułością roześmiała sięOlivia.Też się podniosła. Zadzwonię do ciebie pózniej,koło siódmej powiedziała, odprowadzając Bobbie dowyjścia.Nieoczekiwanie objęła ją serdecznie. Tylkoproszę, zgódz się! dodała błagalnie. Wiem, że jesteśwłaściwą osobą.Ach, jeszcze jedno! Zapomniałam cipowiedzieć, że, jeśli chcesz, możesz zamieszkać u nas.Miałabyś swój pokój z łazienką.Ale zrobisz, jak ci będziewygodniej.Była przy windach, kiedy dobiegł ją stanowczy głosLuke a.Opanowała dziecinną pokusę, by udać, że go nie słyszy,i wejść do otwartej windy.Odwróciła się w jego stronę.Pewnie spodziewał się, że ją spłoszy.Nic z tego.Wyprostowała się dumnie.Jej imponujący wzrost częstoprzytłaczał zadufanych w sobie facetów.Niestety, na Lu-ke a ta sztuczka nie działała.Mało tego, to ona musiałaleciutko unieść głowę. Dlaczego sugerowałaś, że umówiłaś się z Maxem? zapytał bez wstępu. Ja to sugerowałam? zdziwiła się chłodno. Dobrze wiesz, co mam na myśli uciął szorstko. Wiedziałaś, o co pytam, a jednak nie wyprowadziłaś mniez błędu. Nie? Spostrzegła, że zaczynają zwracać na siebieuwagę czekających na windę. To nie twoja sprawa, z kimidę albo nie idę na lunch powiedziała spokojnie, zniżającgłos. Max jest żonaty wycedził. Stale mi to powtarzasz.A skąd wiesz, czy ja nie jestemmężatką? odpłaciła pięknym za nadobne. Co takiego?Wziął ją za ramię i pociągnął w koniec korytarza, gdzienikt ich nie słyszał.Patrzył na nią takim wzrokiem, że nogisię pod nią ugięły. Jesteś mężatką? zapytał kategorycznie. Nie. Głos jej drżał.Słyszała, że ludzie słabną ze strachu czy zdenerwowania,ale żeby czuć coś takiego, bo ktoś na ciebie patrzy.?Przypomniała sobie, że jedna z koleżanek mówiła jejo podobnym przeżyciu z chłopakiem, który szalenie się jejpodobał.Ale przecież ona go nie znosi.I nigdy go nawet niepolubi.Najwyrazniej dzieje się z nią coś dziwnego. Masz zamiar przyjąć ofertę Olivii? zapytał ostro. Jeszcze nie wiem, nie zdecydowałam.A dlaczegopytasz? Była zła na siebie, że jej głos zabrzmiał tak słabo,że brakowało jej tchu, a serce biło jak nigdy.Puścił jej ramię, ale nadal stał niebezpiecznie blisko.Tonieprawdopodobne, ale ta jego bliskość naprawdę na niądziałała, wręcz oszałamiała.Całe szczęście, że niczego sięnie domyślał.Czekała, by odpowiedział na pytanie.Ponad jego ramie-niem popatrzyła w stronę windy. Powiedzmy, że to logiczne następstwo pytań, jakiezadałem ci na cmentarzu.Poczuła skurcz w żołądku. >owiłam ci, że to był zbieg okoliczności. Owszem, mówiłaś przyznał. Ale mało przekonu-jąco. O co ci chodzi? zaatakowała, mając nikłą nadzieję,że nie domyśla się, jak bardzo przez niego jest spiętai przepełniona poczuciem winy. O nic powiedział, ale nim zdołała odetchnąć z ulgą,dodał ostrzegawczo: Na razie.Powiedzmy, że będę cięmieć na oku. To raczej Fenellę powinieneś mieć na oku, niemnie rzuciła i szybko pobiegła do windy.Już nacisnęłaguzik, ale Luke stanął przy drzwiach i przytrzymał jeręką. Podejrzewam, że w porównaniu z tobą, Fenella niestanowi żadnego zagrożenia zareplikował. >owisz to jako doświadczony prawnik? parsknęła. Nie, jako mężczyzna odrzekł cynicznie.Odepchnęła jego rękę i drzwi zamknęły się bezszelest-nie, nim zdążyła rzucić jakąś ciętą odpowiedz.Z ulgą dotarła do pokoju i starannie zamknęła drzwi.Odrazu sięgnęła po słuchawkę i wybrała numer do Stanów.Modliła się, by odebrała siostra. Sam? upewniła się. Tak, to ja potwierdziła. Dlaczego masz takizdyszany głos? Coś się stało? Nie. powiedziała mało przekonująco. A cow domu? zapytała z niepokojem.Jakiś czas temu ich mama przeszła poważną operacjęi czy z tego powodu, czy też skończonej pięćdziesiątki, odparu miesięcy cierpiała na depresję.I choć najgorsze było już za nią, to wszyscy wiedzieli, żenadal przeżywa trudne chwile.Wystarczyło zobaczyć jejtwarz, kiedy myślała, że nikt jej nie widzi. Jakoś leci ostrożnie odrzekła Samantha. Starzyjeszcze są w Waszyngtonie, ale jutro wracają.Wczorajrozmawiałam z tatą, mówi, że tęsknią za domem.Chyba sięzastanawia, czy da radę prowadzić nadal biuro.Boi się, czydla mamy dłuższy pobyt w Waszyngtonie nie będzie zadużym stresem. Och, Sam! jęknęła Bobbie. Tak już jest mruknęła Sam. A jak u ciebie? Trudno powiedzieć. zawahała się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy