Martin Valerie Włoska goršczka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potem, wyrzucając z siebie przerywaną nagłymi okrzykamilawinę pozdrowień, podeszła do Lucy.Co za straszna rzecz, biednasignora Stark, spójrzcie na nią, jaka słaba i chora, co za nieszczęście.Lucy uśmiechnęła się słabo na ten wybuch; na tyle rozumiała włoski.Kobieta i sanitariusz rozpoczęli rozmowę, która najwyrazniej bardzoich pochłaniała, dopóki nie przerwał jej szczęk dochodzący z kuchni. To syn oznajmiła signora wnosi składane łóżko, un lettopieghevole, dla signora Compitelli, che brava persona.Pośpieszyła pomóc mu zagospodarować się w salonie.Lucy leżałaspokojnie, wpadając w drzemkę i budząc się, aż sanitariusz wyjął igłęz jej żyły, spakował swój sprzęt i powiedział: Arr�vederla.Domani, lei star� meglio, non abbia paura obiecał. Nie bój się powtórzyła, kiedy odszedł, a ona została sama wpustym domu.Jednak już się nie bała.Jak kaktus, który po wielulatach czekania na deszcz odżywa, czuła, że jej ciało chciwie wchłaniażyciodajny płyn, a wraz z nim wypełnia ją optymizm i nowa siła.Miała ochotę wyładować energię w jakiś niedorzeczny, głupi sposób,jednak kiedy wiedziona tęsknotą za zmysłową przyjemnością gorą-cego prysznica spróbowała wstać z łóżka, zrozumiała, że jej uniesie-nie jest przedwczesne.Nadwerężona kostka nie udzwignie ciężaru jejciała.Mogłaby skakać przez pokój do łazienki, lecz najpewniej niezdoła wrócić.Gdyby Massimo po powrocie zastał ją leżącą na pod-łodze, mógłby zdecydować, że lepiej będzie zabrać ją do szpitala.Nie,uznała, musi zaczekać.Położyła się z powrotem, pozwalając, by jejmyśli swobodnie przepływały przez głowę, dotykając wydarzeńostatnich kilku dni.W miękkim, chłodnym świetle cichego pokojuniedorzeczne zdawały się podejrzenia, by ktokolwiek z miejscowychzle jej życzył.Wprost przeciwnie, ich gotowość do pomocy na wieśćojej chorobie wskazywała raczej na otwartość i hojność, jakich trudnobyłoby się spodziewać po obcych.Massimo, zwłaszcza Massimo,który tak się wszystkim zajął, a teraz gotów był porzucić swojecodzienne, zabiegane życie, dopóki ona nie będzie w stanie zmierzyćsię ze swoim jak kiedykolwiek zdoła odpłacić mu za taką życzli-wość? Kiedy nad tym myślała, usłyszała kroki na schodach.Nieprzyszło jej na myśl, że nagłe poruszenie, które odczuła, może ozna-czać coś innego niż przypływ wdzięczności, gdyż Massimo natych-miast podszedł do jej łóżka. Obudziłaś się stwierdził oczywisty fakt, jak to miał w zwy-czaju. Czuję się o wiele lepiej. Czy czegoś potrzebujesz? Gdybyś mógł pomóc mi dojść do łazienki poprosiła.Chciałabym się umyć. Możesz chodzić? Mam cię zanieść? Spróbuję pójść. Pomógł jej wstać z łóżka.Oparła się na jegoramieniu, idąc drobnym, ostrożnym krokiem.Przejście przez pokójwymagało od niej skupienia całej uwagi.Kiedy dotarli do drzwi,puściła go i przytrzymując się framugi, weszła do środka. W porządku powiedziała, gdyż przyglądał się jej niepewnie. Będę tutaj obiecał i cicho zamknął za nią drzwi.Podeszła do umywalki i przez chwilę patrzyła na odbicie swojejtwarzy w lustrze; od tak dawna jej nie widziała.Na prawej skronizauważyła kilka zadrapań biegnących w dół policzka, ale oprócz tegowyglądała tak jak poprzednio: blada, zmęczona i chora.Odkręciławodę i zaczęła zmywać brud z podrapanych rąk.Z natury byławymagająca i wolała zająć się zabiegami higienicznymi bez czyje-gokolwiek nadzoru.Chciała wziąć prysznic, jednak umycie twarzy,rąk i zębów tak ją zmęczyło, że zrezygnowała z tego pomysłu.Włazience nie znalazła gąbki ani ręcznika do mycia, więc zrzuciłaubranie i postarała się umyć, jak mogła, z pomocą kostki mydła ibidetu.Pozbyła się nieprzyjemnej podpaski, zastępując ją przywie-zionym tamponem.Od razu poprawiło się jej samopoczucie.W końcuznów włożyła piżamę, wrzuciła bieliznę do torebki z praniem iotworzyła drzwi.Massimo przyniósł sobie drewniane krzesło isiedział, czekając na nią cierpliwie. Dziękuję powiedziała.Wstał bez słowa i podał jej ramię.Oczywiście to on ją rozebrał,wiedziała o tym.Znalazł ją nieprzytomną, rozgorączkowaną, prze-moczoną, brudną i pokrwawioną, w jakiś sposób przyniósł ją domieszkania, zmienił ubranie i wezwał lekarza.Wyobraziła sobie jegostarania, konsternację i obrzydzenie.Rozdzierało ją pragnieniedowiedzenia się o najgorszym i lęk przed tą wiedzą.Ujęła go mocnopod ramię, koncentrując się na swych żałosnych, drobnych, drżącychkrokach.Aóżko wydawało się znajdować kilometry dalej.W końcujednak do niego dotarła.Spała i budziła się, lecz teraz znajdowała się w świecie rozpo-znawalnym, nie czuła więc zmieszania i przerażenia.Massimoprzyniósł jej rosół z jajkiem i siedział przy niej, kiedy jadła. Bardzo mi smakowało powiedziała, podając mu pustą miskę. Jesteś dla mnie tak dobry. Musisz przestać być wdzięczna odparł, zabierając talerz.Osunęła się z powrotem na poduszki i starała zrozumieć to zdanie,lecz nie potrafiła.Zamroczona wdzięcznością zapadła w głęboki sen.Tym razem po obudzeniu usłyszała jego głos z kuchni.Mówił cośszybko. Telefon go denerwuje pomyślała.Chwilę pózniej prze-stała rozmyślać.Potem siedział przy stoliku w jej pokoju, tyłem doniej, pracując przy lampie, otoczony stosami poukładanych papierów.W pokoju panował mrok, jeśli nie liczyć światła taniej lampki i tak niedocierającego do wszystkich kątów.Massimo wyglądał jak średnio-wieczny mnich w swojej celi, piszący przy świecy.W jego wypro-stowanych plecach i pochylonej głowie było coś, co przywodziło namyśl pustelnika i fanatyka.Lucy obserwowała go w milczeniu, apotem znów zasnęła.Rano obudziła się ożywiona.Słyszała go z kuchni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy