[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Drzwi frontowe były zaryglowane.Pewnie Delores już wyszła.Widocz�nie poradziła sobie bez niego.Po prostu poszła sobie.Czul złość, a zara�zem dziwną, rozkoszną ulgę.Wreszcie zadziałał, słowa same wyrwały sięz jego głębi, wypełniając go prawdziwą energią i poczuciem wielkości,jakby nagie nie było takiej rzeczy, której nie mógłby dokonać.Zapukał je�szcze raz i przez szybę w drzwiach dostrzegł biegnącą z zaplecza Delores. Nie myślałam, że przyjdziesz!  powiedziała i wpuściła go dośrodka.Miała na sobie czarne spodnie i czarną bluzę, a włosy związałaz tyłu, odsłaniając twarz.Bez makijażu wyglądała młodziej.Taką właśnieją pamiętał ze szkoły średniej, świeżą i atrakcyjną. Właśnie miałamwynieść do samochodu parę rzeczy.Resztę zostawię Albertowi  oznaj�miła, wskazując na stos kartonów. Wszystko już popakowane i ozna�czone  westchnęła. Nie wiem, co z tym zrobić.Już więcej do niegonie zadzwonię, mowy nie ma.Zostawiłam mu kilka wiadomości.No aleskoro sam tego chce. Przysłoniła usta, jakby chciała wziąć głęboki od�dech. Jedenaście lat.Aż trudno uwierzyć.Przepraszam, Gordon, zarazwracam. I popędziła do biura.Zaczekał chwilę, po czym wszedł do magazynu.Drzwi do łazienki by�ły zamknięte, a w środku lała się woda.Delores wyszła z małym, okrą�głym lusterkiem w dłoni.Oprawka była ozdobiona muszlami.W jej za�czerwienionych oczach pojawił się błysk. Sama to zrobiłam  oznaj�miła, siląc się na uśmiech. Naprawdę?Skinęła głową. Sama zbierałam te muszle.Kiedyś w lipcu co rokuspędzaliśmy z siostrą i jej mężem dwa tygodnie nad morzem.Każdego204ranka chadzałam z siostrzenicami na długie spacery i zbierałyśmy mu�szle, a w deszczowe dni robiłyśmy z nich różne rzeczy. To bardzo ładnie. Proszę, wez
to. Wyciągnęła dłoń. Och, nie. Proszę cię, wez
.Bardzo cię proszę. Wyglądała tak, jakby ladachwila miała zalać się łzami.Podziękował jej.Przenieśli do auta jej rzeczy  dywanik, mały stolik i kilka kartonów.Zamknęła sklep, szybko wsiadła za kierownicę i gwałtownie wycofaławóz do ulicy. Rany, jak to dobrze, że tu jesteś  wyznała, gdy zatrzy�mali się na czerwonym świetle. Gdyby nie ty, to już dawno podjecha�łabym tam. Wskazała na drogerię. I kupiłabym paczkę papierosów.Zawsze tak jest.Za każdym razem, kiedy rzucam palenie, świat wali misię na głowę i ani się obejrzę, jak zapalam następnego. Ale to i tak lepsze niż wódka, nie?Spojrzała na niego i zaśmiała się. Sama nie wiem.Jedno i drugiechyba tak samo szkodzi, a zwłaszcza przy takim samopoczuciu.Zdziwił się, kiedy skręciła w Clover Street. Nie pomóc ci zanieść te�go do mieszkania?Pokręciła głową. Nie trzeba. %7ładen problem.I tak miałem to zrobić. Poklepał dłonią zatę�chły, zrolowany dywan, którego koniec wystawał między ich fotelami.Przecież sama nie będziesz tego wnosić. Wcale nie mam ochoty.Zresztą nawet mi to niepotrzebne.Niechcę tylko dać mu satysfakcji, żeby sam to wyrzucił. Zatrzymała wózprzed jego domem. Przepraszam, że nie jestem dziś tą wesołą Delores. Znużenie przyćmiło jej wymuszony uśmiech. W porządku, rozumiem.Jesteś nie w sosie i po prostu wolisz byćsama. A skąd.Nie cierpię być sama.To coś, czego nie znoszę najbardziej.Czasem ogarnia mnie strach i myślę, a co będzie, jeśli się przewrócę i zła�mię nogę albo zemdleję? Nikt by się nawet nie dowiedział, a zresztą i ko�go by to obchodziło.Może najwyżej gazeciarza albo listonosza!  Próbo�wała się zaśmiać i szybko zakryła twarz, powstrzymując łzy.Gordon nie wiedział, na czym zawiesić wzrok i co powiedzieć.Naj�bardziej przerażała go absurdalność jej uczuć i łatwość wchodzenia w in�tymne kontakty, która była jak jakaś choroba zakaz
na, wymagająca stałejtroski.Bił się z myślami, byleby tylko zmienić temat.Na jakikolwiek inny. A tak, listonosz.Właśnie coś mi się przypomniało  zaczął sztywno,205gdy ona sapała i pociągała nosem z dłońmi przy twarzy. Wychodziłemdziś z poczty i spotkałem tę kobietę, która była wtedy z Dennisem.Głupiasprawa.Nie widziałem jej od tamtego wieczoru w zajez
dzie.I nagle wszy�stko jakby samo ze mnie zeszło.Wcześniej nawet się nie zastanawiałem,co powiedzieć.A jej chyba mowę odebrało. Wtedy stało się coś dziw�nego.Niby nie miał ochoty jej o tym opowiadać, czuł, że nie powinien,a mimo to karmił się każdym słowem i delektował samym wspomnieniemtak, jakby dowodził słuszności swojego postępowania, wierząc głęboko,że ten czyn przerósł jego oczekiwania. Nie bardzo rozumiem  powiedziała, ocierając oczy. Gordo�nie. Dotknęła jego ramienia. Naprawdę to powiedziałeś? Zabroni�łeś jej widywać się z twoim bratem? Nie miałem wyjścia.Dennis i Lisa to moja rodzina.Nie mogę takpo prostu stać i nic, tylko patrzeć.To nie w porządku.Zresztą ty zrobiła�byś to samo, wiesz przecież [ Pobierz całość w formacie PDF ]