[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jess - dodała Eve.Podeszła do kolejnych drzwi i uchyliła je lekko.- Trafiony zatopiony! -Pomachała Luke'owi i weszła do środka.W małym pokoju stało biurko, a na nim komputer.-Założę się, że prowadzą szczegółową ewidencję pacjentowi.Luke znalazł się przy klawiaturze, zanim z jej ust padło ostatnie słowo.- Dokey jest w pokoju dwieście siedem.Sklasyfikowali go jako pacjenta zero.To oznacza, żebył pierwszą ofiarą epidemii.- Znajdz
jeszcze pokój Setha.Luke wpisał do wyszukiwarki  Schneider, Seth".- Sala A, łóżko szesnaste.Eve musiała stłumić okrzyk, gdy w końcu znalez
li się na sali.Wzdłuż ścian i przejśćpomiędzy drewnianymi ławami stały łóżka.Tylu ludzi i wszyscy chorzy.Eve była wdzięcznalosowi za gruby plastik osłaniający jej twarz.Dzięki niemu wszystko to wydawało sięodległe, mniej rzeczywiste.Nie musiała śledzić numerów, aby znalez
ć łóżko Setha.Od razu zauważyła stojącą przy nimJess.Jej ramiona drżały od wstrzymywanego szlochu.- Tędy - powiedziała Luke'owi, a potem podbiegła do przyjaciółki.- On nawet nie wie, że tu jestem.Nie mogę go przeprosić za to, że tamtego dnia uciekłam -zawołała Jess, gdy Eve otoczyła ją ramionami.Seth patrzył na nie szklanym wzrokiem.Chyba ich nie widział.Czy w ogóle jest przytomny? Jess była tak wstrząśnięta, że nawet niezapytała, skąd wzięli się na sali Eve i Luke.Eve uznała, że widok Setha w tym stanie towięcej niż jej przyjaciółka potrafi znieść.-Wie, że przy nim jesteś - powiedział Luke-Ludzie zawsze to wiedzą, nawet jeśli nie mogą tego okazać.Wie, i to mu pomaga.Luke naprawdę umie pocieszyć drugiego człowieka, pomyślała Eve.Może to dlatego, że jegotata jest pastorem, a Luke dużo czasu spędza, składając z nim wizyty.- Musimy znalez
ć panaDokeya - przypomniała im delikatnie.- Nie chcę go zostawiać.- zaprotestowała Jess ipołożyła dłoń na piersi Setha.Chłopak rozchylił wargi, jakby chciał coś powiedzieć, ale niezdołał wydać z siebie dz
więku.- Jedyne, co możesz teraz dla niego zrobić to pomóc namodnalez
ć Amunnica -oznajmił Luke.Jess odetchnęła głęboko.- Masz rację.- Mrugnęła kilka razy, aby odgonić łzy.Nie mogła obetrzeć oczu przez maskęskafandra.Jest w pokoju dwieście siedem - poinformowała przyjaciółkę Eve.Wzięła ją za rękę ipoprowadziła w kierunku schodów.Gdy dotarli na drugie piętro, Luke wyciągnął dłoń.Cofnął się kilka kroków, pociągając zasobą Eve i Jess.-Przed drzwiami pokoju Dokeya stoi strażnik -powiedział cicho.- Ja się tym zajmę - oznajmiła Jess.Eve nie miała nawet szansy, żeby wypytać o jej zamiary.Jess wybiegła na korytarz, krzycząc:- Seth! On umiera! Niech ktoś coś zrobi, - Histeria w jej głosie nie była całkiem udawana.Luke i Eve wycofali się na schody.Jess skoncentrowała na sobie uwagę strażnika i zdołała gonawet nieco odciągnąć od drzwi.Teraz albo nigdy, pomyślała Eve.Podkradła się do drzwi iwśliznęła się do pokoju.Luke zamknął je, gdy tylko przekroczył próg.- O mój Bożę! - szepnęła Eve.- Czy to naprawdę on?- Postać na łóżku w ogóle nie wyglądałajak ich nauczyciel.Nie przypominała nawet człowieka.Eve ostrożnie podeszła do przodu.Dostrzegła nos praktycznie zjedzony przez martwicę i popękane wargi, z których coś sięsączyło.W otwartych ustach widać było obrzmiały, wściekle czerwony język, poznaczonyplamami zgniłej tkanki, która wyglądała jak czarny grzyb.Oczy były zamknięte.Eve podzię-kowała za to losowi.Nie chciała widzieć, co choroba z nimi zrobiła.- Panie Dokey? - Wciąż nie mogła uwierzyć, że to jej nauczyciel.- Proszę pana? -powiedziała głośniej.Bez odpowiedzi!Dotknęła ostrożnie ręki pana Dokeya.Przez rękawicę poczuła, że jego skóra się ślizga.W jejgardle zaczęło coś rosnąć, gdy podniosła okryte materiałem palce do oczu i zauważyła na nichzielono-czarną smugę.Fragment skóry pana Dokey złuszczył się, gdy dotknęła nauczyciela.Rozdział 7Eve spojrzała znów na dłoń pana Dokeya i zauważyła odkrytą białą kość w miejscu, gdzieprzed chwilą złuszczyła się skóra.Usłyszała ciche kwilenie i dopiero po chwili uświadomiłasobie, że dz
więk wydobywa się z jej gardła.Lukę stanął przy niej i chwycił ją za rękę.Poczuła jego ciepło nawet przez dwie warstwyochronnych rękawic i dzięki temu trochę się uspokoiła.- Panie Dokey! - zawołała, - To my, Luke Thompson i Eve Evergold.- Ze szkoły, Słyszy nas pan? - dodał Luke.Powieki nauczyciela zatrzepotały.Na białkach je-go oczu zauważyli czarne, śliskie żyłki.- Dzień dobry, panie Dokey.Jak miło pana widzieć - oznajmiła Eve, zmuszając się dotraktowania go jak człowieka, choć wyglądał jak potwór [ Pobierz całość w formacie PDF ]