[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Myśli obrały momentalnie inny kierunek, kiedy Jessica sięporuszyła.Jej nogi drgnęły, palce, które Grace ściskała kurczo-wo, zatrzepotały lekko.Jest taka chuda.zbyt chuda, pomyślała Grace.I ten bez-ruch.nietypowy dla niej.Zawsze była jak żywe srebro.Możedlatego nie zdawałam sobie sprawy z tego, jaka się stała wątłai krucha.Z całą pewnością nie była taka wątła piętnaście miesięcy temu.- Mamo?Jessica otworzyła oczy.Jej zazwyczaj kryształowobłękitne tę-czówki były teraz mgliste, zmącone.W jasnym świetle z
renicewydawały się mikroskopijnie małe.Jestem tu, Jess.- Grace ścisnęła mocno dłoń córki i przysu-nęła się bliżej.Ich spojrzenia spotkały się.y
renice dziewczynyodzyskiwały normalną wielkość, widać było, że wraca jej świa-domość.Mamo, niedobrze mi.- Szept był cichy, niewyraz
ny.
śś, kochanie.Wszystko będzie dobrze.Jesteśmy w szpitalu.Wszystko będzie dobrze.Jess, czy wstrzyknęłaś sobie insulinę?Chyba tak.Ale.nie jestem pewna.Nie pamiętam.- UstaJess drgnęły; zmarszczyła nos w sposób, który Grace znała już do-brze.Gorączkowo rozejrzała się dokoła i podniosła z podłogi nie-wielki kosz na śmieci z plastikowym workiem wewnątrz w tej sa-mej chwili, kiedy Jess uniosła się na łokciu i przechyliła głowęza łóżko, aby zwymiotować.Mogę w czymś pomóc? - Policjant postąpił krok do przodu,patrząc na nie obie z wyraz
nym niesmakiem.-Nie.Parę minut póz
niej Jessica opadła z powrotem na poduszkę.Okropny odór, który dobywał się z kosza, przyprawiał równieżGrace o mdłości.Zamknęła szczelnie niemal pełen worek, wynio-sła go na korytarz i podała pielęgniarzowi, który przechodził aku-rat w pobliżu.Umyła ręce, zmoczyła papierowy ręcznik i wróciłado córki, aby przemyć jej twarz i usta.- Czy to z powodu cukrzycy? - W głosie dziewczyny, na którejczole Grace rozłożyła papierowy ręcznik, zabrzmiały lęk i odra-za.Nie cierpiała swojej choroby.Wydaje się, że tak.Ale alkohol też zrobił swoje.Mamo.Piłaś.A przecież wiesz, że nie powinnaś.- Przysunęła się bli-żej, ponownie ścisnęła dłoń córki.Jej głos był cichy, przeznaczo-ny wyłącznie dla uszu Jess, ale jednocześnie natarczywy.- Popierwsze, masz dopiero piętnaście lat.Ale nawet gdybyś była jużdorosła, też nie wolno ci pić.Nigdy nie będziesz mogła pić alko-holu w dużych ilościach, tak jak nie zjadasz tuzina tabliczek cze-kolady naraz.Wiesz o tym dobrze.Musisz odżywiać się zginiez zaleceniami lekarza, nie przekraczać dozwolonych ilości, zwa-żać na to, co jesz i brać insulinę.Po prostu nie możesz naduży-wać alkoholu ani objadać się słodyczami, bo rozchorujesz się bar-dziej.W twoim przypadku.Boże, mamo, nie panikuj.Robisz wokół tego za dużo hałasu.- Jessica zamknęła oczy, próbowała zabrać rękę.Grace umilkła w pół zdania, zacisnęła usta.Nabrzmiewałw niej ból.Nieustępliwie ściskała dłoń córki.Co jej powiedzieć,jak do niej dotrzeć? Gdyby Jess zechciała jej wysłuchać! Trzebaznalez
ć jakieś słowa, które ona zrozumie.Ale nie była to pora ani miejsce na taką rozmowę, chociaż wy-dawała się ona niezbędna.Wrócą do tematu, kiedy Jess poczuje się lepiej.Będzie to po-ważna rozmowa; należy ustalić zasady i określić ewentualne kon-sekwencje złamania tych zasad.Bycie matką okazało się stokroć trudniejsze niż wyobrażała tosobie Grace.Odpowiedzialność była olbrzymia, nagroda - rzad-ka.Nawet bezgraniczna miłość do córki wiązała się z dotkliwymbólem.- Jesteście tutaj? - Drugi z policjantów, Dominik, wsunął gło-wę do pokoju, odchylając nieco zasłonę.Jego głos, nieprzyzwo-icie donośny w tym miejscu, sprawił, że Grace natychmiast pod-niosła na niego wzrok.Przeniosła spojrzenie na jego partnera, który tak jak przed-tem stał obojętny, oparty o ścianę.Przez chwilę zapomniałao jego obecności [ Pobierz całość w formacie PDF ]