[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy chudzielec podrapał się w górną wargę, Spencer zauwa-żyła, że ma z przodu złoty ząb.185Komputer znowu zapiszczał, a Spencer spojrzała na ekran.Płyta się załadowała.Otworzyła folder zatytułowany  TATA".Oczywiście znalazła w nim folder o nazwie X, a w nim dwadokumenty w Wordzie, bez tytułów.Krzesło zaskrzypiało, kiedy na nim usiadła.Naprawdępowinna to otworzyć? Naprawdę powinna się czegoś jeszczedowiedzieć?Na dole w kuchni mama włączyła mikser.W oddali zawyłasyrena.Spencer masowała skronie.A jeśli ten sekret miał jakiśzwiązek z Ali?Pokusa była nie do odparcia.Spencer kliknęła w pierwsząikonę.Plik otworzył się natychmiast.Spencer nachyliła się doekranu.Zaparło jej dech.Droga Jessico,przykro mi, że przerwano nam dziś wieczorem w twoim domu.Mogę dać ci tyle czasu, ile tylko zapragniesz, ale nie mogę siędoczekać, kiedy znowu zostaniemy sam na sam.Z
ciskam cięPeterSpencer zrobiło się niedobrze.Jessica? Dlaczego jej tata pisałdo jakiejś Jessiki, że chce z nią być? Otworzyła drugi dokument,również list.Droga Jessico,jak już mówiłem w czasie naszej rozmowy, mogę pomóc.Pro-szę, przyjmij to.CałujęPeter186Poniżej znajdował się skan zaświadczenia o dokonanymprzelewie.Spencer zobaczyła długi szereg zer.Była to olbrzymiasuma, o wiele większa niż oszczędności na jej studia.W dolnymrogu zaświadczenia widniało nazwisko właściciela rachunku.Przelewu dokonano z konta kredytowego Petera Flastingsa nakonto o nazwie Fundusz na rzecz Odnalezienia AlisonDiLaurentis.Osoba zbierająca datki nazywała się JessicaDiLaurentis.Jessica DiLaurentis.Oczywiście.Mama Ali.Spencer przez chwilę gapiła się na ekran. Droga Jessico.Z
ciskam.Całuję".I takie pieniądze.Fundusz na rzeczOdnalezienia Alison DiLaurentis. Droga Jessico, przykro mi, żeprzerwano nam dziś wieczorem w twoim domu.nie mogę siędoczekać, kiedy znowu zostaniemy sam na sam".Kliknęła nadokument prawym przyciskiem myszy, żeby sprawdzić, kiedymodyfikowano go po raz ostatni.Na ekranie wyświetliła się data:dwudziesty czerwca, trzy i pół roku wcześniej.- Co to ma, do cholery, znaczyć? - wyszeptała.Tego okropnego, dusznego lata wydarzyło się wiele rzeczy, októrych Spencer chciała zapomnieć.Ale wiedziała, że do końcażycia nie zapomni, co się wydarzyło dwudziestego czerwca.Tegodnia skończyła się siódma klasa.Tej nocy odbyła się całonocnaimpreza na zakończenie roku szkolnego.Tej nocy zginęła Ali.18719PR
DZEJ CZY PÓy
NIEJ PRAWDA WYCHODZI NA JAWLucy wetknęła ostatni róg prześcieradła pod materac i stanęławyprostowana. Gotowa do odjazdu?  zapytała. Tak  odparła ze smutkiem Emily.Był piątkowy poranek, a ona właśnie zbierała się do wyjazdu.Autobus do Rosewood miał niedługo nadjechać.Lucypowiedziała, że odprowadzi ją tylko do autostrady, ale nie dosamego dworca autobusowego.Choć amiszom wolno byłopodróżować aiitobusami, Emily nie chciała, żeby Lucy siędowiedziała, że jedzie do Filadelfii, a nie do Ohio, skądpowiedziała, że pochodzi.Po wysłuchaniu zwierzeń Lucy Emilynie chciała się przyznać, że tak naprawdę nie jest amiszką.Zarazem jednak zastanawiała się, czy Lucy już się tego niedomyśliła i nie pytała o to tylko z grzeczności.Dlatego uznała, żelepiej w ogóle nie poruszać tego tematu.188Emily po raz ostatni spojrzała na dom.Pożegnała się już zrodzicami Lucy, którzy tysiąc razy pytali ją, czy nie ma ochotyzostać jeszcze jeden dzień na wesele.Po raz ostatni karmiąckrowy i konie, zdała sobie sprawę, że będzie za nimi tęsknić.Podobnie jak za wieloma innymi rzeczami  cichymi nocami,zapachem świeżo zrobionego sera i posykiwaniami krów.W tejwspólnocie wszyscy witali ją z uśmiechem, choć była zupełnieobca.Coś takiego nie zdarzało się w Rosewood.Gdy Emily i Lucy otworzyły drzwi, przeszyła je fala chłodu.W powietrzu unosił się zapach świeżego chleba pieczonego najutrzejszą uroczystość weselną.Chyba wszystkie rodziny w tejwspólnocie przygotowywały się na ten ślub.Mężczyz
niszczotkowali konie na procesję.Kobiety dekorowały kwiatamidrzwi domu rodzinnego Mary, a posłuszne dzieci amiszówsprzątały śmieci na podwórzu i polu.Lucy zagwizdała cicho i zakołysała rękami.Od ich rozmowy oLeah chyba jej ulżyło, jakby ktoś zdjął z jej ramion wielki,wypakowany po brzegi plecak.Za to Emily czuła sięprzytłoczona i słaba, jakby nadzieja na to, że Ali żyje, dawała jejprzedtem całą energię.Minęły kościół, przysadzisty budynek bez charakteru ijakichkolwiek symboli religijnych.Do słupa przywiązano kilkakoni.Z powodu mrozu z ich nozdrzy buchały kłęby pary.Cmentarz, otoczony ogrodzeniem z kutego żelaza znajdował siępo drugiej stronie kościoła.Lucy zatrzymała się i zamyśliła. Możemy tu na chwilę wstąpić?  Nerwowo zacieraładłonie w wełnianych rękawiczkach. Chciałabym odwiedzićLeah.189Emily spojrzała na zegarek.Autobus miała dopiero zagodzinę. Jasne.Brama zaskrzypiała, kiedy Lucy ją otworzyła.Pod ich butamiszeleściły z
dz
bła suchej, martwej trawy.W rzędach stałymalutkie groby dzieci, nagrobki starców i grobowiec rodziny onazwisku Stevenson.Emily zamknęła na chwilę oczy, próbującskonfrontować się z rzeczywistością.Wszyscy oni nie żyli.takjak Ali.Ali n ie ż yje.Emily chciała sprawić, by ta myślwypełniła całe jej ciało.Nie myślała o wszystkich okropnychaspektach śmierci Ali, o tym, że jej serce zabiło po raz ostatni, jejpłuca po raz ostatni wypełniły się oddechem, a kości zamieniłysię w pył.Zamiast tego myślała o jej fantastycznym życiupozagrobowym [ Pobierz całość w formacie PDF ]