Sienkiewicz Henryk Pan Wołodyjowski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wtem pękł mu popręg u terlicy, więc niezrównany łucznik przekręcił się z nią razem izwalił się na ziemię.Upadającego zaś Hamdi uderzył rękojeścią bułata w głowę i ogłuszył namiejscu.Zakrzyknęli z radością spahisy i mamelukowie, którzy już byli o Hamdiego się zlę-kli: bardzo się zmartwili Polacy, po czym zapaśnicy skoczyli ku sobie gęstymi kupami, jedni,aby łucznika porwać, drudzy, aby choć ciało jego obronić.Mały rycerz nie brał dotąd w harcach udziału, bo mu na to nie pozwalała jego pułkowni-kowska powaga, lecz widząc upadek pana Muszalskiego i przewagi groznego Hamdi beja,postanowił pomścić łucznika, a zarazem swoim serca dodać.Ożywion tą myślą, wspiął ostro-gami konia i sunął ukosem w pole tak szybko, jak sunie krogulec ku stadu siewek kręcącychsię nad rżyskiem.Dostrzegła go przez perspektywę Baśka, stojąca na blankach starego zam-ku, i krzyknęła zaraz do stojącego obok pana Zagłoby: Michał leci! Michał leci! Tu go poznasz! zawołał stary wojownik patrz pilnie, patrz, gdzie naprzód uderzy!Nie bój się! Perspektywa trzęsła się w ręku Baśki.Ponieważ nie strzelano już w polu ni złuków, ni z janczarek, więc niezbyt trwożyła się o życie męża, ale ogarnął ją zapał, ciekawośći niepokój.Dusza i serce wyszły z niej w tej chwili i leciały za mężem.Pierś jej poczęła od-dychać szybko, jasne.rumieńce oblały twarz.W jednej chwili przechyliła się przez blanki tak,iż pan Zagłoba musiał ją chwycić wpół w obawie, by nie spadła w fosę i krzyknęła: Dwóch leci na Michała! Dwóch będzie mniej! .odpowiedział pan Zagłoba.Istotnie dwóch rosłych spahów wy-sforowało się przeciw małemu rycerzowi.Sądząc ze stroju, poznali, że to ktoś znaczniejszy, awidząc drobną postać jezdzca, sądzili, że tanio sławę uzyszczą.Głupi! lecieli na oczywistąśmierć, gdy bowiem zwarli się opodal innych jedzców, mały rycerz nawet konia nie po-wstrzymał, ale mimochodem rozdał między nich dwa uderzenia na pozór tak lekkie, jak gdy-by matka rozdała mimochodem dzieciom po szturchańcu, a owi padli na ziemię i wpiwszy sięw nią palcami, poczęli drgać jak para rysiów, których śmiertelne strzały jednocześnie dosię-gną.Mały rycerz zaś poleciał dalej, ku jezdzcom wichrzącym się po polu, i począł szerzyć klę-ski okropne.Jak gdy po ukończonej mszy wejdzie chłopiec i blaszaną pokrywką, osadzoną nakiju, gasi jedną po drugiej palące się przed ołtarzem świece, a ołtarz w cień się pogrąża tak ion gasił na prawo i lewo świetnych tureckich i egipskich jezdzców, ci zaś pogrążali się wmrok śmierci.Poznali poganie mistrza nad mistrzami i omdlały w nich serca.Ten i ów zdarłkonia, by ze strasznym mężem się nie spotkać; mały rycerz zaś rzucał się za uciekającymi nakształt zjadliwego szerszenia i coraz to innego jezdzca żądłem przeszywał.%7łołnierze od armaty zamkowej poczęli krzyczeć radośnie na ów widok.Niektórzy bieglido Basi i uniesieni zapałem, całowali kraj jej sukni, inni urągali Turkom. Baśka, hamuj się! wołał co chwila pan Zagłoba trzymając ciągle wpół panią Wołody-jowską, pani Wołodyjowska zaś miała ochotę i śmiać się, i płakać, i w ręce klaskać, i krzy-czeć, i patrzyć, i lecieć za mężem w pole.�w dalej porywał spahów i egipskich bejów, aż wreszcie wołania: Hamdi! Hamdi! rozległy się po całym polu.To wyznawcy proroka przywoływali wielkimi głosami najtęższe-go ze swych wojowników, aby nareszcie zmierzył się z tym straszliwym małym jezdzcem,który zdawał się być śmiercią wcieloną.Hamdi dostrzegł już małego rycerza od dawna, ale widząc jego czyny, zląkł się po prostuw pierwszej chwili.Strach mu było postawić na raz sławę wielką i młode życie przeciw takzłowrogiemu przeciwnikowi, więc umyślnie udał, że go nie widzi, i na drugim krańcu polakrążyć począł.Tam porwał właśnie pana Jałbrzyka i pana Kosa, gdy desperackie wołania: Hamdi! Hamdi! obiły się o jego uszy.Poznał wówczas, że dłużej kryć się niepodobna i że290trzeba albo sławę niezmierną uzyskać, albo głową nałożyć.W tej chwili wydał krzyk takprzerazliwy, że wszystkie wiszary ozwały mu się echem, i wypuścił ku małemu rycerzowipodobnego do wichru konia.Wołodyjowski dojrzał go z dala i ścisnął również piętami swego gniadego wołoszyna.Innizawiesili orężną rozprawę.Na zamku Basia, która poprzednio widziała wszystkie przewagigroznego Hamdi beja, mimo całej ślepej wiary w niezwyciężoną szermierkę małego ryce-rza, przybladła nieco, lecz pan Zagłoba był zupełnie spokojny. Wolałbym być spadkobiercą tego poganina nizli nim samym rzekł sentencjonalnie doBasi.Piętka zaś, powolny %7łmudzin, tak był pewien swego pana, że najmniejsza troska nie zasę-piła jego oblicza, owszem, ujrzawszy pędzącego Hamdiego począł sobie śpiewać narodowąpiosenkę:Oj ty durna, durna piesa,Szak to idzie wiłka z lesa,Czemu jemu zagibujesz,Kiedy jemu nie zdołujesz?Tamci zaś zwarli się w środku pola, wśród dwóch z dala patrzących szeregów.Sercawszystkim zamarły na chwilę.Wtem błyskawica wężowa mignęła w jasnym słońcu nad gło-wami walczących: to krzywy bułat wyleciał, jakby podbita cięciwą strzała, z rąk Hamdiego,ten zaś pochylił się w kulbace, jakby już ostrzem przeszyty, i zamknął oczy, lecz pan Woło-dyjowski ucapił go lewą ręką za kark i przyłożywszy mu sztych rapiera do pachy, pognał kuswoim.Hamdi oporu nie stawiał, owszem, sam piętami konia poganiał, bo czuł ostrze międzypachą a karaceną i jechał jak ogłuszony, ręce tylko zwisły mu bezwładnie, a z oczu poczęłypłynąć łzy.Wołodyjowski oddał go srogiemu Luśni, sam zaś nawrócił ku polu.Lecz w drużynach tureckich ozwały się trąby i piszczałki; był to znak dla harcowników, żeczas ściągać z pola do kupy, więc poczęli pomykać ku swoim, unosząc w sercach wstyd, fra-sunek i wspomnienie straszliwego jezdzca. Szejtan to był! mówili między sobą spahisy i mamelukowie. Kto się z nim zetrze, temu śmierć przeznaczona! Szejtan, nikt inny!Harcownicy polscy postali jeszcze chwilę, aby okazać, iż odzierżyli pole, za czym wydaw-szy po trzykroć okrzyk zwycięstwa, cofnęli się pod zasłoną dział, z których pan Potocki nanowo bić kazał.Lecz i Turcy poczęli całkiem ustępować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy