Sylvia Day ''Mšż, Którego Nie Znałam''

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co za hańba dla twojego ojca!Gerard zachował kamienną twarz, nie dając po sobie poznać, jak bardzo dotknęły gojej słowa.- Bez względu na powody, dla których zdecydowałem się na małżeństwo z ladyGrayson, jestem zadowolony z dokonanego wyboru.Mam nadzieję, że się z tym pogodzisz,choć w gruncie rzeczy mało mnie to obchodzi.- Nigdy nie potrafiła uszanować złożonej przysięgi - stwierdziła z rozgoryczeniemwdowa.- Zrobiła z ciebie rogacza.Gerard syknął urażony.- Czy nie sam jestem sobie winien? Byłem jej mężem wyłącznie na papierze.- I dzięki Bogu.Wyobrażasz sobie, jaka by była z niej matka?- Nie gorsza od ciebie.- Touch�.Jej milcząca duma obudziła w nim poczucie winy.- Dajmy temu pokój, mamo - westchnął.- Prawie nam się udało dotrwać do końcatwojej przemiłej wizyty bez rozlewu krwi.Ale jego matka nie potrafiła się powstrzymać, gdy raz już zaczęła.- Twój ojciec nie żyje od lat, a mimo to pozostałam mu wierna.- Myślisz, że tego by chciał? - spytał Gerard, autentycznie ciekawy.- Jestem przekonana, że nie chciałby, żeby matka jego synów parzyła się na prawo ilewo.- Zgadzam się, ale oddany towarzysz, mężczyzna zdolny zapewnić kobiecie to, czegopotrzebuje.- Wiem, do czego się zobowiązałam, składając przysięgę małżeńską: że nie splamięjego nazwiska i tytułu, że dam mu synów, z których będzie dumny.- To ci się akurat nie udało - stwierdził ironicznie Gerard.- Jak sama częstopowtarzasz, nieustannie przynosimy mu ujmę.Wdowa zmarszczyła brwi i spojrzała na niego z wściekłością.- Musiałam być dla was jednocześnie matką i ojcem, nauczyć was, jak stać się takimijak on.Mam świadomość, że twoim zdaniem mi się to nie udało, ale zrobiłam, co w mojejmocy.Gerard powstrzymał się od odpowiedzi, ale wraz z jej słowami wróciły wspomnieniaprzykrych słów i wymierzanych skórzanym pasem razów.Na�gle bardzo zapragnął zostaćsam.- Bardzo chętnie wezmę Spencera pod swoje skrzydła, ale wyłącznie we własnymdomu.Muszę dopilnować też swoich spraw.- Chyba raczej romansów - mruknęła.Położył sobie rękę na sercu, odpowiadając sarkazmem na jej sarkazm.- Jesteś wobec mnie niesprawiedliwa.Mam żonę.Matka spojrzała na niego spod zmrużonych powiek.- Zmieniłeś się, Graysonie.Czy na lepsze, czy na gorsze, to się jeszcze okaże.Gerard podniósł się z niewyraznym uśmiechem.- Muszę poczynić przygotowania na przyjazd Spencera, jeśli więc to już wszystko.- Ależ naturalnie.- Wdowa wstała i otrzepała suknię.- Nie jestem do końcaprzekonana do tego rozwiązania, ale porozmawiam ze Spencerem i jeśli on się zgodzi, ja teżnie będę oponować.- Głos jej wyraznie stwardniał.- Tylko trzymaj od niego z daleka tękobietę.Gerard uniósł brwi.- Moja małżonka nie roznosi zarazy.- To akurat kwestia sporna - odparła ze złością i wyszła z pokoju, powie�wającwyniośle ciemną suknią.Gerardowi z miejsca ulżyło i nagle zatęsknił za żoną.* * *- Ostrzegałam.Rhys zerknął na czubek głowy swojej siostry.Stali pod drzewem na tyłach rezydencjiMarleyów, w bezpiecznej odległości od kłębiącego się tłumu gości.- Jest idealna.- Aż za bardzo, jeśli chcesz znać moje zdanie.- Nie chcę - odpowiedział kpiąco, ale w duchu zgadzał się z oceną Isabel.Wytworna iopanowana, lady Susannah była prawdziwą pięknością, ale gdy z nią rozmawiał, miałwrażenie, że mówi do posągu, tak mało było w niej życia.- Rhys.- Isabel odwróciła się do brata i zmarszczyła ciemnorude brwi schowane podsłomkowym kapeluszem.- Uważasz, że byłbyś w stanie się z nią zaprzyjaznić?- Zaprzyjaznić?- Tak, zaprzyjaznić.Ze swoją przyszłą żoną będziesz dzielił życie, czasem z niąsypiał, omawiał sprawy związane z domem i dziećmi.Przyjazń bardzo to ułatwia.- Czy tak to właśnie wygląda między tobą i Graysonem?- No cóż.- Zmarszczka pomiędzy jej brwiami pogłębiła się znacząco.- Byliśmykiedyś bliskimi znajomymi.- Znajomymi? - Zarumieniła się, co w jej przypadku było rzadkim widokiem.- Tak.- Wyraznie odpłynęła myślami, nagle bardzo daleka.- A właściwie - stwierdziłamiękko - był bardzo bliskim przyjacielem.- A teraz? - Rhys nie pierwszy raz zastanawiał się nad układem łączącym siostrę z jejdrugim mężem.Wydawali się ze sobą szczęśliwi.Często się śmiali i wymieniali znaczącespojrzenia, które wskazywały na dużą zażyłość.Bez wzglę�du na to, dlaczego zdecydowalisię na stosunki pozamałżeńskie, przyczyna nie leżała we wzajemnej obojętności.- Podobnowkrótce twoje małżeństwo może stać się bardziej.tradycyjne.- Nie chcę tradycyjnego małżeństwa - burknęła i skrzyżowała ręce na piersi,powracając myślami do terazniejszości.Rhys uniósł dłonie w obronnym geście.- To nie powód, żeby na mnie warczeć.- Nie warczę.- Warczysz.Jak na osobę, która niedawno wstała z łóżka, jesteś wyjątkowo drażliwa.Isabel mruknęła coś pod nosem, a Rhys uniósł brwi.W jej oczach jeszcze przez chwilę malowała się wściekłość, która szybko jednakprzekształciła się w zawstydzenie.- Przepraszam.- Czy powrót Graysona aż tyle cię kosztuje? - spytał łagodnie.- Nie jesteś sobą.- Wiem - westchnęła z wyrazną frustracją.- Poza tym od kolacji nic nie jadłam.- To by wiele wyjaśniało.Zawsze robiłaś się zrzędliwa, gdy byłaś głodna.- Podał jejramię.- Jesteś gotowa zmierzyć się z tłumem posępnych staruch, żeby zdobyć coś dojedzenia?Isabel nakryła usta obleczoną w rękawiczkę dłonią i parsknęła śmiechem.Chwilę pózniej stała naprzeciwko niego przy długim bufecie i nakładała sobie na małytalerzyk nieprzystojnie dużą porcję.Rhys pokręcił głową i odwrócił się, żeby ukryćpobłażliwy uśmiech.Odszedł kilka kroków i wyciągnął z kieszeni zegarek, zastanawiając się,jak długo jeszcze będzie musiał wytrzy�mać w tym okropnym miejscu.Była dopiero trzecia.Zatrzasnął złote wieczko i jęknął [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy