Zeromski Stefan Popioly.(m76)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potok szumia� nadnie, roj�c si� w nim jak bia�y p�drak, który trupa po�era.Doko�a w�skiej czeluSci jakoby ka-mienne ostrza, groty, obuchy, pi�y, �a�cuchy i kleszcze katowskie czeka�y w zimnym milczeniu.Rafa� rzek�:- Rmier�.Ju� nas nie b�dzie.Przestaniemy by�, widzie� si� nawzajem,USmiechn�a si� weso�o i �agodnie jak matka, kiedy objaSnia naiwny b��d dzieci�cia.- Zacz�aby si� naprawd� wiecznoS�.Tak jak teraz, na zawsze, bez odmiany.Sen dusz, kiedyspoczywaj� w obj�ciach.- A jeSli nie to?- To! Ju� wi�kszego szcz�Scia by� nie mo�e.To jest granica.Wida� tamto jak t� oto w�giersk�stron�.Wejdziemy do krainy szcz�SliwoSci.- Wi�c zdejm ubranie.Podrzemy suknie twoje na pasy, zwi��emy si� nimi, �eby spadaj�c nierozlecie� si� w rozmaite miejsca przepaSci.Ona powoli, jak przez sen, wsta�a i ze swym spokojnym uSmiechem pocz�a rozrywa� stanik.Ale gdy spomi�dzy czarnego jedwabiu zajaSnia�o rami� bielsze od czystego ob�oku, przywar�do niego ustami.�zy sp�yn�y z oczu obojga.I znowu poch�ania� ich sen na jawie, pe�enu�udy bardziej istotnej ni� twardy granit, na którym le�a�y cia�a, bardziej rzeczywistej ni��oskot wód spadaj�cych w dó�, w przedwieczne czary z kamienia, ni� widok zakl�s�ych �le-bów, w które przez stulecia sypi� si� rzeki piargu.Doko�a twarzy fruwa� wiatr szczytowy,osadzaj�cy na skórze coS jakby suche nici paj�cze.Niby rozlane wino pachnia�y z do�u ko-sówki przygrzane przez s�o�ce.Daleko w g��biach rozpadlin wida� by�o odleg�e hale, jasno-zielone niby ogrody, obwiedzione kamiennymi p�oty.Na zboczach ni�szych gór, obdartychz murawy, bielej�cych wiekuistymi ranami i nigdy nie gin�cymi rzeki osypisk, zwisa�y kró-lewskie delie lasów prastarych, puszcz macierzystych.A wokó� pobratymczo sta�y poszczer-bione turnie.W mroku ich z�omów wisia�y czarne �achmany Sniegu o barwie trupiej koSci,któr� wicher, s�o�ce i deszcz w próchno obracaj�.Czai�y si� tam jak olbrzymie, bia�awe nie-toperze z rozci�gni�tymi skrzyd�ami.Zdarzy�o si� innym razem, �e halny wiatr zasta� ich na zr�bie ska�y wapiennej, pod szczytemleSnej góry.Rzexwe, gor�ce powiewy pali�y im twarze.Siedzieli nieruchomo, trzymaj�c si�r�koma ska�y, któr� czas �upa� w tafle drobne, a deszcz Sci�ga� w doliny.Helena, z g�ow�opart� na kamieniu, patrza�a w ma��, zwi�d�� gencjank�, która poSród rudego mchu samotniedogorywa�a.Bia�e, d�ugie, przeSliczne palce dotyka�y z czu�oSci� stulonych b�onek choregokwiatuszka, podnosi�y je i usi�owa�y ocuci�.Z boku nad przepaSci� wrasta�y w ska�� niewiel-kie Swierki rozwarte, a u góry sp�aszczone.Szczyty kolosalnych smereków, gdzieS w dole,jakby u samego podno�a góry wros�ych korzeniami, nachyla�y swe w�ochate wierzcho�ki ob-wieszone szyszkami do samych jej wysmuk�ych nóg, �asi�y si� na obraz dzikich zwierz�t,które by ug�aska� widok pi�knoSci.Wiatr halny m�ci� las, jak mistral m�ci Liguryjskie Morze.Ciska� we� z nag�a wybuchaj�cypocisk burzy.Kiedy przeciwko niemu chcieli stawi� czo�a i barki, chwyta� si� z nimi w zapa-207sy.Uczuwali wtedy rozkosz porwania, stawali si� podobnymi do Swierków, jode� i buków.By�a w tym rozkosz zamkni�ta, niewyra�ona, osobna.Z radoSci� patrzali, jak pot�ne Swier-ki zwija�y si� do wewn�trz, woko�o pnia.By� to znak, �e idzie podmuch-moc, powiew-wódz.Pod ciosami jego tchu schyla�a si� od korzenia wszystka puszcza.J�k czo�obitny z cicha za-miera�, gdy przeszed� w chwale poSwistów.Zda�o si� wówczas, �e góra rusza si� w swoichposadach, chwieje z wolna na fundamentach i g�ucho skrzypi w w�g�ach i przyciesiach.Ale oto trzask ga��zi, �oskot i chaos nacicha� i p�ynnymi falami przelewa� si� w szum, a z szu-mu wychodzi� w obszar milczenia.Trwa�o chwil� oczekiwanie nabo�ne, g�uchy bezw�ad i od-poczynek w niemocy, dopóki cienkie ga��zie nie pocz�y trzepa� si� i ob��dnymi skoki bi� pnia,podobnie jak zrozpaczony cz�owiek bije samego siebie w piersi i g�ow�.Gaje kosodrzewinyzaczyna�y szumie� �a�obnie.Z dala, po górach zas�anych lasami, przechodzi� z hukiem wicher.Helena r�koma obj�wszy kolana wpatrywa�a si� w bure, gor�ce chmury, które p�dem wylaty-wa�y z kamiennych dolin w szalej�ce lasy, i Spiewa�a pieS� z�o�on� z dziwnych s�ów.Nazwyuwielbiaj�ce moc wichru, pochwa�y pi�knoSci jego wybuchów p�yn�y z jej piersi tak samojak owe Sliczne a niespodziane chmury z �ona gór.W ustach zmienia�y si� na Spiew solowy,dostrojony do melodii szumnych poSwistów, do niezg��bionych akordów ryku puszcz wyla-tuj�cego z dolin ku niebu, a w którym s�ycha� jakby Smiganie olbrzymich ptasich skrzyde�po niezmierzonych obszarach.Niejednokrotnie d�ugotrwa�y deszcz trzyma� zamkni�tych w jakiejS kolebie skalnej u wejSciado jaskini albo pod cieniem olbrzyma-Swierka, którego dolne ga��zie obwis�y i dach nieprze-makalny doko�a stworzy�y.Bawili si� wówczas i opowiadali historie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy