[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sed de la momento, kiam mi provis ludi kontraû mi mem, mi komencis min subkonscie mem provoki.Çiu el miaj am-baû memoj, mia memo nigra kaj mia memo blanka, devisvetbatali unu kontraû la alia kaj çiu parto subfalis sian propran ambicion, en certan maltrankvilon por venki, por vet-sukcesi; mi febris, kiam mi kiel la nigra memo post çiu movo, kiun mi faris kiel la blanka memo.Çiu el miaj ambaû memoj triumfis, kiam la alia faris eraron, kaj samtempe çagreni¸is pri sia propra malsukceso.Çio tio ÿajnas sensenca, kaj vere tia artifika skizofreneco, tia disparti¸o de la memkonscio kun la konekto al la dan¸era eksciti¸o çe normala homo, estas en normalaj cirkonstancoj neimagebla.Sed bonvolu ne forgesi, ke mi estis perforte elÿirita el çiuj normalaîoj, prizonulo, senkulpe enkarcerigita, jam de monatoj turmentita pere de soleco, homo, kiu sian sur-staplitan koleron jam delonge iel volis malÿar¸igi.Sed çar mi havis nenion alian ol tiun çi frenezan ludon kontraû mi mem, transporti¸is mia kolero, mia ven¸volupto fanatike en tiun ludon.Io en mi volis reteni sian pravon, kaj mi tamen havis tiun alian memon en mi, kiun mi povis kontraûbatali; tiel kul-minigis mi min mem dum tiu çi ludo en preskaû manian ek-sciti¸on.Komence mi pensis ankoraû trankvile kaj prudente, mi enÿaltis paûzojn inter la partioj por gardi min tiel antaû la trostreçi¸o; sed iom post iom miaj ekscititaj nervoj permesis al mi neniun atendadon plu.Apenaû mia memo blanka estis 47ŸAKNOVELOeLIBROfarinta unu movon, jam mia memo nigra puÿi¸is febre an-taûen; apenaû estis unu partio finita, jam mi provokis min por la sekva, çar çiufoje estis unu el miaj ÿak-memoj de la alia venkita kaj postulis reven¸on.Neniam mi povos diri eç proksimume, kiom da partioj mi pro tiu freneze komika nesati-geblo dum tiuj lastaj monatoj en mia çelo ludis kontraû mi mem — verÿajne mil, eble pli.Temis pri obsedeco, de kiu mi ne povis min liberigi; de frumateno ¸is malfruvespero mi ne pensis pri io alia ol pri la kurieroj kaj peonoj kaj la turo kaj la re¸o kaj pri a kaj b kaj c kaj pri mato kaj aroko; kun mia tuta esto kaj sentado mi estis puÿita sur la kvadrataran kvadraton.El la lud¸ojo esti¸is la ludpasio, luddevigo, manio, freneza delico, kiu trapenetris ne nur miajn vekajn horojn, sed ankaû mian dormon.Mi povis pensi plu nur pri la ÿako, nur en ÿak-movoj, nur ÿakprobleme; foje mi veki¸is kun humida frunto kaj rekonis, ke mi eç dum mia dormo subkonscie daûrigismian ludadon, kaj se mi iam son¸is pri aliaj homoj, tio okazis ekskluzive kun la movoj de kurieroj, de turo, en antaûen-kaj retroiro de la çevala salto.Eç kiam mi estis vokita al pridemandado, mi ne povis plu koncize pensi pri mia respondo; mi havas impreson, ke mi dum la lastaj enketadoj esprimis min relative konfuze, çar la enketistoj foje interÿan¸is strangan rigardeton.Sed en la realo mi atendis, dum oni min pri-demandis kaj prikonsilis, en mia malbeata ambicio, tamen nur al tio, ke oni min konduku reen al mia çelo por daûrigi mian ludon, mian frenezan ludon, unu novan partion kaj ankoraû unu kaj unu pli.Çiu interrompo estis por mi ¸eno; eç kvaronhoro, kiam la provoso ordigis la çelon, du minutoj, kiam li donis al mi porcion, turmentis mian febran malpa-ciencon; foje staris vespere la pelveto kun mia porcio ankoraû 48ŸAKNOVELOeLIBROnetuÿita, pro la partio mi forgesis man¸i.La sola afero, kiun mi korpe sentis, estis terura soifo; certe estis la febro de tiu konstanta pensado pri la ludado; mi malplenigis la botelon en du glutoj kaj turmentis la provoson por pli kaj pli kaj tamen jam en la sekvanta momento mia lango estis seka.Fine kreskis mia ekscito dum la ludo — kaj mi faris nenion alian plu de la mateno ¸is la vespero — tiugrade, ke mi eç unu momenton ne povis plu sidi en trankvilo; seninterrompe mi promenis tien kaj reen dum mi pripensis mian partion, pli kaj pli rapide kaj pli rapide tien kaj reen, tien kaj reen, pli kaj pli febre, ju pli la decido pri la partio proksimi¸is; la ambicio venki, gajni, supervenki min mem, fari¸is iom post iom iaspeca fu-riozo, mi tremis pro malpacienco, çar çiam al unu el miaj ÿak-memoj la alia estis tro malrapida.Unu pelis la alian; kiel ajn ridinde tio sonas al vi, mi komencis min mem insulti — ’pli rapide, pli rapide!’ aû ’ek, antaûen, antaûen!’ – kiam la alia memo en mi kun la alia ne manovris sufiçe rapide [ Pobierz całość w formacie PDF ]