1.Longin Jan Okoń Trylogia Indiańska. Tom I Tecumseh

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Amerykanie pozostawiali zasobą łatwo dostrzegalne ślady: połamane gałęzie, odciski podkutych koni, nawet odpadkijedzenia.Takim tropem łatwo było podążać.U schyłku dnia Tecumseh zatrzymał swegomustanga i podniósł ostrzegawczo rękę.Zamarli obaj w bezruchu.Wytężyli słuch.Cisza. Koń zarżał szepnął Szawanez.Nasłuchiwali dalej.Nagle do ich uszu dobiegł daleki szmer, jakby rytmiczny bieg konia lubłosia.Stali jeszcze chwilę.Odgłosy narastały, stawały się coraz bardziej wyrazne.Aatwo jużmożna było odróżnić stuk kopyt o miękkie poszycie lasu.� Jezdziec powiedział Tecumseh.� Zmierza w naszą stronę.Spieszy się! dodał Kos.� Może biali wytropili podążającego za nimi Indianina i usiłują go schwytać?� Możliwe.� Ukryjmy się!Zjechali z leśnej ścieżki.Uwiązawszy do sosny konie sami z bronią gotową do strzałuzaszyli się w zieleń.Widocznośćmieli doskonałą.Wąska i kręta ścieżka wytyczona przez kawalkadę białych podróżnych leżałaprzed ich oczyma.Stuk kopyt końskich nie budził już wątpliwości.Był wyrazny.Jezdziec-śpieszył się, bo trzaskały łamane gałęzie i szeleściły potrącane liście krzewów.Na zakręcie ścieżki pojawił się nagle na małym stepowym mustangu czerwonoskórywojownik.Przed nim, przerzucony przez siodło, ze związanymi rękoma i nogami, zwisałczłowiek.Błękitna bluza i spodnie wyjaśniała wszystko był to żołnierz Unii.Indiański wojownik przemknął obok ukrytych w zaroślach i zginął wśród zieleni lasu.Tecumseh i Kos nie poruszyli się, nasłuchiwali dalej.Ale cisza panowała dookoła.Jedynie woddali gasł tętent samotnego jezdzca.� Nikt go nie ściga? Dziwne powiedział Szawanez.� Pewnie nie dostrzegli porwania.Jeszcze przez chwilę siedzieli w ukryciu, po czym Tecumseh podniósł się i ruszył kumustangowi.Powiedział:� To był wojownik Wyandotów.Szedł śladami Długich Noży, aby porwać bladą twarz.� Porwany to porucznik, zauważyłem jego dystynkcje.� Tecumseh również.Odwiązali konie i wskoczyli na siodła.Leśną ścieżką pogonili Wyandotę.� Musimy poznać przyczynę tego porwania rzekł Tecumseh.� Masz rację, wodzu.Wyandoci przystąpili do Związku Oporu.Nie trzeba przed czasemniepokoić Amerykanów.Przenocowali w lesie nie rozpalając ogniska.Skoro świt byli znów na koniach.Dopadliskraju puszczy i tu dopiero zbadali teren.Wojownik Wyandotów zostawił po sobie wyrazneślady.� Jechał całą noc powiedział Tecumseh. Stąd podążył brzegiem lasu na wschód.� Chciał jak najdalej odjechać od białych, dlatego nie zacierał śladów.� Zpieszmy!Konie rwały galopem.Las rzucał kojący cień, słońce nie dokuczało, tylko wiatr szumiał wuszach i wdzierał się w płuca odurzającym zapachem ziół i żywicy.Koło południa szlak ich wędrówki przeciął strumień.Wypływał z lasu i wił się kręto przezwilgotną, bujną łąkę.Trop Wyandoty urywał się tutaj nagle.Zbadali dokładnie oba brzegirzeczki.Nic.Doszli zgodnie do jednego wniosku, że Indianin dla zatarcia śladów ruszył dalejstrumieniem.Rzeczka była płytka.Woda mogła sięgać koniom powyżej kolan, w niektórychmiejscach sączyła się po samym dnie.W którą stronę pojechał Wyandota? Z prądem czy pod prąd? zastanawiali się obaj. Podążył w górę strumienia powiedział Tecumseh Tam jest las, łatwiej się ukryć wrazie niebezpieczeństwa.Jadąc korytem rzeki uważnie obserwowali jej brzegi.Po paru milach takiej wędrówki Koszauważył na błotnistym zboczu grudy zeschłej, jak gdyby cudem wysuszonej ziemi. Spójrz, wodzu!Szawanez zatrzymał konia, spojrzał we wskazanym przez Kosa kierunku. To ręka ludzka bryłami suchej ziemi zakryła pozostawione ślady powiedział.Podjechał do brzegu i zręcznie zeskoczył z konia.Zanurzył się w zieleń krzewów.Kos czekał.Po chwili wódz Szawanezów pojawił się nad strumieniem. Tędy wyszedł z rzeki i podążyłw głąb lasu. Skinął na Ryszarda ręką.Kos wydostał się na brzeg.Starannie pozacierali ślady kopyt końskich i czujnie zagłębiali sięw puszczę.Szawanez odczytywał bez trudu nikłe ślady Wyandoty.Pózniej zeskoczyli z siodeł,bowiem puszcza tak była tutaj gęsta, że musieli prowadzić konie za uzdy.Z niebywałymtrudem przedzierali się przez dziki gąszcz zieleni.Wreszcie knieja przerzedziła się, ustępującmiejsca strzelistym modrzewiom, świerkom i sosnom.Ziemię wyścielały miękkie dywanyciemnozielonych mchów, gdzieniegdzie poprzerastane kępami dorodnych paproci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy