(18) Szumski Jerzy Pan Samochodzik i... Bursztynowa Komnata tom 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Do końca życia nie.Ale kiedy mogę, to służę uprzejmie!Sięgnąłem po halogenową latarkę.Dzięki swej długości i wadze stanowiła w razieczego - odpukać - rodzaj krótkiej, groznej dla każdej głowy, pałki.Machnąłem nią odniechcenia.Jacek poderwał się:- Widzę, że pan się zbroi, a ja?Zaśmiałem się:- A ty zostaniesz w domu.Masz oszczędzać swoją nogę, a nie włóczyć się powertepach.Jutro ma być w pełni sprawna.Ruszamy przecież na wzgórze III!(Tak naprawdę to wolałem trzymać go z daleka od Anki, dziewczyny Mikołaja.Spokój w zespole to rzecz najważniejsza!)Zamruczał pod nosem coś ponurego i chyba nieco obrazliwego dla mnie, aleposłusznie wrócił na swoje miejsce.Wyszliśmy z Anką przed klasztor.Dopiero tu poczułem, że pogoda się zmieniła.Cieniutka warstwa śniegu okrywającego wzgórza zniknęła, a wysmukłymi bukami kołysałpołudniowy, wilgotny wiatr.Odetchnąłem pełną piersią.- Co pan tak wdycha? - zainteresowała się moja towarzyszka.Odwróciłem się nosem ku południowi:- Mój ukochany zapach.Zapach przedwiośnia.Pokręciła głową:- Ja tam nic wyjątkowego nie czuję.Przedwiośnie? Szkół wielkich nie kończyłam, alewiem, że jest książka %7łeromskiego o takim tytule.Tylko gdzie tu przedwiośnie w środkuzimy?Zaśmiałem się:- W marzeniach, a one czasem są silniejsze od rzeczywistości!Zapaliłem latarkę i ruszyliśmy przez plac ku ścieżce zbiegającej z KlasztornegoWzgórza ku Kadynom.- Ale na tych męczennikach to się pan zna - odezwała się po chwili Anka.- Mhm - chrząknąłem.(Miałem się przyznać, że o Kadynach naczytałem się dopiero przed samymprzyjazdem tutaj?)Schodziliśmy niżej.I wtedy wydało mi się, że raz i drugi słyszę z boku ścieżki trzaskłamanej gałązki.Odruchowo poświeciłem latarką w tamtą stronę.Nikogo.Zresztą kto opróczjakiegoś zwariowanego jelenia sika włóczyłby się po buczynie nocą? Chyba że Mikołajwrócił wcześniej i sprawdza, jak to dbamy o jego dziewczynę.Ponieważ przypomniał mi sięMikołaj, powiedziałem:- Aniu, przepraszam, że zapytam, ale czy z Mikim to poważnie?Obruszyła się:- A panu co do tego? Bursztynowa Komnata jestem czy co?Zrobiło mi się głupio:- Nic.Przepraszam raz jeszcze.Podzielam i rozumiem.- Cieszę się, że pan podziela.Ale wątpię, czy rozumie! - dołożyła mi jeszcze.W niezbyt sympatycznym milczeniu doszliśmy do pierwszych domów wioski.- No to może pan już wracać - Anka wyciągnęła do mnie rękę - tu już mnie nikt nienapadnie - zaśmiała się ironicznie.Cóż było robić? Zawróciłem.Zresztą tu już dziewczynie naprawdę nic nie groziło.ROZDZIAA JEDENASTYWALKA Z CZWARTYM " CZY JEST TE%7ł PITY " ZBIR KUKESZKO "ZAGUBIONA OWIECZKA " MDROZCI LAO-TSY " TAJEMNICASPR%7łYNOWCA " ZLADY PODK�W " OJCIEC LESZEK -SUPERKIEROWCA " PODEJRZLIWY LEKARZWszedłem między drzewa.i nagle ogarnął mnie lęk przed wznoszącym się nade mnąw ciemności masywem wzgórza.Irracjonalny lęk nakazujący człowiekowi od momentuodkrycia ognia gromadzenie się w jego świetle.Trzymałem w ręku silną latarkę, ale używającjej wskazywałem przeciwnikowi miejsce, w którym się znajduję.Przeciwnik.Tamtazłamana gałązka.Przeciwnik.Któż nim mógł być? Batura? To nie w jego stylu.Komujeszcze mogłem się narazić? Bzdura! Ruszać dalej! A może zgasić latarkę, odczekać, aż oczyprzyzwyczają się do ciemności i ruszyć ścieżką w górę? Cofnąć się? Nie.Jeśli raz się cofnę,już zawsze będę się cofał! Wiem, wiem! Wiktymolog radziłby cofnąć się do Kadyn, przejśćprzez wioskę do drogi na Klasztorne Wzgórze i tam zaczekać na powracającego swymtarpanem ojca Leszka.Ale to wstyd, Pawełku, wstyd! Uciekać przed jednym trzaśnięciemgałązki?Zataczając światłem latarki szerokie i szybkie półkola zacząłem wspinać się ścieżką.Doszedłem już do jakiejś jednej trzeciej zbocza, gdy poczułem obecność.Ktośjeszcze oprócz mnie znajdował się w srebrzystej kolumnadzie buków!(Nie śniło się jeszcze nikomu o szkołach przetrwania , gdy ojciec uczył mnie czućlas.Miałem wtedy osiem, dziewięć lat.Mogłem dopiero wtedy wejść spać do namiotu, gdyprzyniosłem, po ciemku, bez latarki, wbitą w ziemię za dnia gałąz, do której był kawałekdrogi przez las.Czasem też ojciec wychodził za mną i stawał gdzieś nieruchomo pośróddrzew, a ja miałem wyczuć jego obecność.Brr! To była szkoła! Ale teraz mi się przydała!)Uśmiechnąłem się:- No, zobaczymy, czego mnie tatko nauczył!Oparłem się plecami o gruby buk i zgasiłem latarkę.Na moje szczęście wiatr rozegnał ciężkie chmury i czarny mrok lasu zszarzał.Pniedrzew stały się wyrazniejsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy