§ Zevaco Michel Pardaillanowie 01 Pardaillanowie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wierzysz mi? Wierzę odparł syn szczerze zmartwiony. Ale chociaż ja nie umiem ci powiedzieć, dokąd pojechał ten prze-klęty marszałek, to przynajmniej możesz mi wyjawić, kim są te więz-niarki, które się tak tajemniczo wywozi. Ojcze, pamiętasz, co mówiłeś w dniu twojego odjazdu? Przypo-minasz sobie tą panią, której porwałeś dziecko? Stary Pardaillan243wzdrygnął się. Otóż ta dziewczyna, to dziecko, to Loiza de Piennes, araczej Loiza de Montmorency. Ty ją kochasz?! Tak, kocham, kocham bez najmniejszej nadziei.A jednak chcę jąuwolnić.I ona właśnie jest w tej karecie.Ona i jej matka! Ach, teraz rozumiem wszystko! Rozumiem te środki ostrożnościzastosowane wczoraj i dzisiaj wobec mnie.Bo gdybym znał prawdę,sam podjąłbym się tego, czego ty się podjąłeś. Ale, ojcze, jak to się stało, że trafiłeś na służbę do marszałka? Odkiedy jesteś w jego pałacu? Dopiero od wczorajszego wieczoru.I byłem tam strzeżony.Po-nieważ marszałek przyrzekł, że od północy będę wolny, miałem zamiarwtedy przyjść do ciebie.Stary Pardaillan opowiedział synowi o swoim spotkaniu z Damvi-lle'em w Ponts-de-C� i o tym, co z tego wynikło.Z kolei Jan uzupełniłswoją opowieść tym, co mu się przytrafiło po odjezdzie ojca.Postanowili, że stary Pardaillan wróci do pałacu Mesmes i będziewiernie służył marszałkowi w czasie jego kampanii politycznej.Był tonajlepszy sposób, żeby się dowiedzieć, co się stało z Joanną de Piennesi jej córką. W najgorszym razie dodał stary wagabunda jest ktoś, kto topowinien wiedzieć.Ten, kto powoził, niejaki wicehrabia d'Aspremont.A jego to ja już zmuszę do wyśpiewania prawdy. Ja zaś poinformuję marszałka de Montmorency o tym co zaszło.Ibędę czekał na ciebie, ojcze, w Deviniere.i to z wielką niecierpliwo-ścią. W Deviniere , nieszczęsny? Czyżbyś chciał wrócić do Bastylii? Prawda, nie pomyślałem o tym. Zostaniesz tu.Od dawna jestem w dobrych stosunkach z właści-cielką Bijącego Młota. Dobrze, ale ty pójdziesz, ojcze, po Pipeau, po mojego psa! Pójdę, synu!244XXVIW LUWRZEKawaler de Pardaillan przespał dwie czy trzy godziny na nędznymsienniku, w nędznej dziurze zwanej komnatą książąt.Około dziewiątejrano był już na nogach.Udał się prosto do pałacu Montmorency, gdzie zastał marszałkaoczekującego go z ponurą niecierpliwością.Cały poprzedni dzień i całąnoc Franciszek porządkował swoje mgliste, niekiedy sprzeczne myśli.Chwilami zgadzał się z młodym Pardaillanem, że w tej sprawie pod-stęp byłby przydatniejszy niż siła.Niekiedy myśl jego zatrzymywała sięz trwożną przyjemnością na fakcie, który wydawał mu się wręcz niere-alny: był ojcem siedemnastoletniej córki nie podejrzewając nawet jejistnienia! Wtedy uśmiechał się, ale natychmiast posępniał.Kiedy in-dziej myślał o jej uroczej matce, o Joannie, odtwarzając jej martyrolo-gię od chwili dramatycznej wizyty w Margency, a wtedy uświadamiałsobie, że nie przestał jej kochać.Ale zaraz stawał przed nim ciężki problem i chociaż czynił wysiłek,żeby go od siebie odsunąć, problem powracał nieubłaganie: wszak po-ślubił Dianę Francuską!Kiedy wrócił Jan, książę nie miał odwagi go pytać, ale jego gorejącespojrzenie było bardzo wymowne.Pardaillan miał przed sobą czło-wieka cierpiącego.Wyczytał w jego oczach cały niepokój oczekiwania. Wasza książęca mość powiedział miałem rację: one były wpałacu Mesmes. Były? zawołał marszałek. To znaczy, że ich już tam nie ma.Och, książę, nad tym wszystkimciąży jakieś niepojęte fatum.Już miałem je uwolnić.ale jeden chybio-ny strzał.ręka, która zadrżała. Toś ty się bił, kawalerze? Tak, wasza wysokość, ale mi się nie udało. Biłeś się dla mnie! Kawalerze, jestem ci winien już tak wielkąwdzięczność, że sam nie wiem, jak mam jeszcze wyrazić moją przyjazń.A więc mówił dalej marszałek zaciskając pięści to mój brat tak sięna mnie zawziął.I ten człowiek należy do mojej rodziny, jest mojejkrwi! Opowiedz, mości kawalerze, wszystko, co wiesz.245Jan powtórzył dokładnie to, co mówił ojcu.Nie wspomniał jednak ostarym Pardaillanie.Ale i tak jego opowieść wzbudziła zachwyt mar-szałka. I tyś się na to zdobył, kawalerze! wykrzyknął. Tak, książę z prostotą odparł Jan. Zresztą, zdało się to tylkona to, żeby się upewnić, iż porywaczem jest marszałek Damville.Aledokąd pojechała kareta może się niebawem dowiem.Franciszek chwycił gwałtownie dłoń Jana. A ja ci mówię, że muszę wiedzieć niezwłocznie! Czy masz dośćodwagi, żeby powtórzyć wszystko, coś mi opowiedział, nawet gdyby cito groziło niebezpieczeństwem? Nawet w obecności mego brata? Jestem gotów odparł zimno Pardaillan. A więc byłbyś gotów iść ze mną do samego króla? Nawet w tej chwili. Zwietnie.W takim razie zaraz udamy się do Luwru.Niechaj królwymierzy karę.A jeśli będzie się uchylał. Co wtedy? Wtedy oświadczył marszałek jeśli zawiedzie mnie sprawie-dliwość ludzka, ucieknę się do sprawiedliwości boskiej.Franciszek pobiegł do swoich apartamentów. A niech to licho! mruczał Pardaillan. Do króla! To znaczy dokrólowej Katarzyny! Tej uroczej kobiety, która kazała mnie wtrącić doBastylii, a teraz niewątpliwie powtórzy swój rozkaz!Po kwadransie zjawił się marszałek i dał Janowi znak, żeby za nimszedł.Na dziedzińcu czekała kareta.Marszałek i Jan wsiedli do niej w asy-ście czterech paziów.Po drodze nie zamienili ani słowa i tak dojechali do Luwru.Tego ranka król przyjmował, to znaczy, że Karol IX dopuścił swoichdworzan do grand lever , czyli porannej audiencji w sypialni.Młodykról był w dobrym humorze, właśnie zaprosił był wszystkich obecnychdo zwiedzenia nowego gabinetu urządzonego na parterze pod jegoapartamentami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy