Belinda Alexandra Złote kolczyki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W końcowym akcie, kiedy Zygfryd mówi Odetcie, jakzostał oszukany przez złą Odylię i jej ojca,i kochankowie rzucają się ze skały, by na zawszepołączyć się w śmierci, pomyślałam o tragicznejhistorii Xaviera i la Rusy.Premiera Jeziora łabędziego była dla mniewyjątkowa z jeszcze innego powodu: tamtego wieczoruwyrobiłam sobie pozycję jako wybitna tancerka.Mademoiselle Louvet opowiedziała Arielle Marineauo moich lekcjach flamenco, a mademoiselle Marineau,która z krytyka stała się moją obrończynią,porozmawiała z Raymondem Franchettim, który uznał,że powinnam przygotować się do roli hiszpańskiejtancerki w scenie balowej.Moja mama była młodsza,kiedy przyjęto ją do corps de ballet, ale to, czegodokonałam, zawdzięczałam wyłącznie sobie.Rolazwykle trafiała do bardziej doświadczonych tancerek;powierzenie jej mnie było jak namaszczenie na przyszłąsolistkę.Może byłam tylko w połowie Hiszpanką, alewykorzystałam każdą krztynę swojej andaluzyjskiejkrwi, by obudzić do życia kombinację baletu i flamenco.Wyginając się w łuk i tupiąc rytmicznie, wyobrażałamsobie, że gdzieś wśród publiczności siedzi la Rusa, którapatrzy na mnie z taką samą dumą, z jaką kiedyś patrzyłana mamę.Po przedstawieniu pobiegłam do holu, żebyprzywitać się z rodziną i przyjaciółmi.Była tam Mamiei Micheline.Jaime wybiegł mi na spotkanie,uśmiechnięty od ucha do ucha.Przyszła też Carmeni reszta rodziny, razem z Gaby i Marcelem.Największąradość sprawił mi jednak widok ojca, Audrey i Pierre a.Tata i ja świetnie bawiliśmy się w Wiedniu.Mając przysobie jego i Mamie, czułam, że w końcu odzyskałamrodzinę. Dziękuję, że przyszliście zwróciłam się doniego. To wiele dla mnie znaczy.Uśmiechnął się. Za nic nie przepuściłbym takiej okazji.Fizyczne zmęczenie i nadmierne podnieceniezwiązane z premierą powinny dać mi się we znaki,a tymczasem nie zmrużyłam oka przez większą częśćnocy.Mniej więcej o czwartej nad ranem poczułamnieodpartą ochotę, żeby zatańczyć.Wyślizgnęłam sięz łóżka, włożyłam trykot i getry.Kiedy otworzyłamszufladę, w której trzymałam spinki i opaskę,zauważyłam w rogu rosyjską szkatułkę.Podniosłamwieczko i po raz kolejny spojrzałam na złote kolczyki.Musnęłam palcem gładkie złote krawędzie.Nadal nierozumiałam ich znaczenia.Po chwili zastanowieniazabrałam je z sobą do studia.Przez większość życia wstawałam wcześnie rano,żeby ćwiczyć, ale czwarta była rekordem nawet dlakogoś takiego jak ja.Włączyłam światła i położyłamkolczyki na parapecie.Rozciągając się, pomyślałam, jakwiele zmieniło się w moim życiu.Kiedyś czułam siętaka samotna.Teraz miałam cudownego chłopaka z jegowspaniałą hiszpańską rodziną.Pogodziłam się z ojcem,zyskałam macochę i przybranego brata, a także kilkazwierzaków.Chociaż niełatwo było mi pogodzić sięz myślą, że Mamie nie jest moją prawdziwą babcią,poznanie jej historii i zrozumienie jej wad i zaletsprawiło, że pokochałam ją jeszcze mocniej.Należałamdo jednego z najbardziej prestiżowych zespołówbaletowych świata i zyskiwałam sławę jako tancerkaflamenco.Uśmiechnęłam się na myśl, jak wieleosiągnęłam i jak daleką drogę pokonałam od byciasamotniczką-perfekcjonistką do kogoś, kogo określanomianem charyzmatycznej tancerki.W dniu, kiedy pierwszy raz zobaczyłam la Rusę,nie miałam pojęcia, kim była.Teraz rozumiałam rolę,jaką odegrała w moim dziedzictwie.Ramón powiedział,że właścicielka złotych kolczyków, która miała odwagęzabrać je z sobą w zaświaty, mogła trzykrotnie wrócićdo ukochanej osoby.La Rusa, moja babka, wróciła, żebypokierować mnie ku lepszemu, szczęśliwszemu życiu.Zastanawiałam się, dlaczego podarowała kolczykimnie, a nie mojej matce.Może myślała, że mama byłarównie silna jak ona i że mnie przydadzą się bardziej.Wraz z tą myślą wyczułam delikatną zmianęw powietrzu.Poczułam na skórze dziwne mrowieniei wiedziałam, że kiedy się odwrócę, zobaczę la Rusę.Tym razem bez lęku spojrzałam w jej pełnągodności twarz.Pomyślałam o tym, przez co przeszła;o niesprawiedliwości i tragediach, którychdoświadczyła.Na samą myśl o tym zrobiło mi sięciężko na sercu. Tak mi przykro zwróciłam się do niej.Przepraszam za wszystko, co wycierpiałaś.Zasługiwałaś na lepsze życie.Przechyliła głowę i spojrzała na mnie.Nie może mnie usłyszeć, pomyślałam.Gdziekolwiek teraz była, nie mogła usłyszeć mojegogłosu.Postanowiłam więc, że powiem jej to w sposób,który na pewno zrozumie.Zaczęłam od palmas, rytmicznie wyklaskując rytmsole�, tańca samotności i odrzucenia.Samotnośći odrzucenie czułam je po śmierci mamy, ale niewyobrażałam sobie, jak często doświadczała ich laRusa! Pracą stóp, rytmicznymi ruchami rąk i pełnymimelancholii obrotami starałam się wyrazić smuteki współczucie.La Rusa poznała, czym jest życie,doświadczyła skrajnej nędzy i ogromnego bogactwa,wielkiej miłości i równie wielkiej straty.Byłanierozumiana i niesłusznie oskarżana przez ludzi,których kochała i dla których wielokrotnie siępoświęcała.Escobilla, rytmiczną pracą stóp, chciałamwyrazić, jak bardzo dotknęła mnie jej historia.Byłababcią, której nigdy nie poznałam.Obróciłam się powoli, a kiedy znów na niąspojrzałam, zobaczyłam na jej ustach kpiący uśmiech.Zakłopotana patrzyłam na jej llamada, kiedy uniosłastopę, obróciła się, z dumą podniosła rękę i klasnęław dłonie.Zachęcała mnie, żebym rozpoczęła zupełnieinny taniec.Natychmiast rozpoznałam rytm.To byłalegr�as taniec radości.Moje zakłopotanie ustąpiło miejsca zdumieniu, gdydrobne ciało la Rusy eksplodowało energią.Byłaelegancka i dumna, z przekornym błyskiem w oku.I nagle zrozumiałam: la Rusa nie chciała, by ktokolwieksię nad nią użalał.Mówiła mi, że dokonała wyborówi niczego nie żałowała.Teraz patrzyłam na nią nie ze współczuciem, alez głębokim podziwem.Była tak niezwykłą tancerką, jakopisywała ją Mamie.Dokładna, dzika, poważna,a zarazem kokieteryjna.Tańczyła radośnie, od czasu doczasu dotykała dłonią piersi i zapraszająco wyciągałado mnie ręce.Po chwili dołączyłam do niejw rytmicznym zapateados i niebawem obie zatraciłyśmysię w tańcu.Czułam przetaczające się między nami faleradosnej energii.Nagle zamarła, z gracją oparła dłonie na biodrachi dumnie uniosła brodę.Dopiero wtedy zobaczyłamzłote kolczyki, które kołysały się w jej uszach. Ol�! powiedziała i zniknęła.Przez kilka minut stałam jak wryta, z trudemchwytając oddech.Uświadomiłam sobie, że było toprawdopodobnie moje ostatnie spotkanie z duchem laRusy.Nie chciała, żebym myślała o niej ze smutkiem,lecz z radością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy