Bohdan Tymieniecki Na imię jej było Lily(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Whisky polała się z miejsca.Z pewnym żalem wielu z nas zauważało coraz mniej znaków drogowych i żołnierzy ze słynną tarcząkrzyżowców aa ramieniu.Bo nawet uzupełnienia przychodzące do starych jednostek 8 armii nie byłyuprawnione do noszenia tej odznaki.�smej armii już nie było.Pozostawiła za sobą nostalgię wspomnieo i setki opowiadao i anegdot, powtarzanych chętnie przezżołnierzy z nią związanych.Podczas lądowania na Sycylii jadący jeepem na linię frontu marszałek Montgomery spotkał się nawąskiej dróżce górskiej z samochodem ciężarowym którejś z kolumn transportowych.Dróżka byławąska i tylko z trudnością można było się wyminąd.Było gorąco - kierowca ciężarówki był bez koszuli,ale za to na głowie miał pięknie świecący czarny cylinder.Zobaczywszy swego dowódcę, kierowca beznamysłu uchylił uprzejmie tego nieoczekiwanego nakrycia głowy.Marszałek odsalutował.Na drugi dzieo w rozkazie dziennym 8 armii ukazała się następująca wzmianka: Zdaję sobie sprawę zchwilowych trudności z uzupełnieniem braków umundurowania, jak również oceniam należyciedobre maniery.Jednak wydaje mi się, że cylinder nie jest najwłaściwszym nakryciem głowy żołnierzy�smej Armii.Taki to był l'esprit de corps tej wspaniałej formacji.Dużo sentymentu i miłych wspomnieo łączyło mnie z tymi ludzmi.W centrum wyszkolenia w Abbasya przydzielony byłem na okres prawie dziesięciu miesięcy doreinforcement55 11 Huzarów Prince Albert Own, tak zwanych Cherry Pickers - od czerwonychlampasów na galowych spodniach.Był to jeden z najsławniejszych pułków kawalerii armii brytyjskiej.Dwukrotnie wychodziłem z nimi alarmem w pustynię jako staff sergeant, tank commander.Miałemurocze stosunki i dużo dobrych przyjaciół.Mieli mnie za swojego, i czułem się jednym z nich.W jakąś godzinę uspokoiło się wszystko.Niemcy fatalnie trafili.Właśnie wieczorem na ten odcinekwszedł batalion Gurków; ci z miejsca poszli do przeciwnatarcia i prawdopodobnie zniechęciliNiemców do następnych tego rodzaju wyczynów.Była już chyba druga w nocy, gdy wyszliśmy na ulicę.I pomyśled, że jeszcze dzisiaj rano byłem naetacie umrzyków.Kręciło mi się trochę w głowie i nogi były nie za bardzo pewne siebie, ale nie odosłabienia ani pozostałości chorobowych - byłem trochę zalany, to prawda, ale byłem zdrów.Ulica była pusta i cicha.Z tyłu za nami dolatywały jeszcze chóralne śpiewy bawiących się.Andrzej zatrzymał się:- Wiesz co, Bohdan, zazdroszczę im jednej rzeczy: oni mają gdzie wrócid.Szwadron nasz ubezpieczał batalion piechoty i stał rozrzucony plutonami wzdłuż wąskiej, równoleglebiegnącej do linii frontu dróżki.Między z rzadka leżącymi, pojedynczymi gospodarstwami, ogrodami, winnicami i poprzecinanymirzędami drzew owocowych uprawnymi pólkami szeroko rozstawione czołgi plutonów jakby zlały sięswoją szarością z otoczeniem.Przed nami leżał no-man's land - ziemia niczyja tychże małych farm, ogrodów, krzaków i winnic.Donieprzyjaciela było nie więcej jak tysiąc jardów i każdy ruch na naszej dróżce prowokowałnatychmiastową serię spandauów.No-man's land od prawie trzech miesięcy minowali wszyscy po kolei i tylko nocą patrole obu stronbuszowały po przedpolu, wywołując niepotrzebne zamieszanie i prowokując się wzajemnie dogwałtownego ognia mozdzierzy i artylerii.Wiosna szła już na grandę i w ostrych promieniach słooca zaczęło się zielenid.55Uzupełnienie.Jedyną i największą atrakcją całego przedpola było stado zupełnie już zdziczałych perlic, na które obiestrony polowały zawzięcie od dwóch przeszło miesięcy.Perlice, prawdopodobnie po początkowychstratach, zbystrzyły się tak, że w żadnym wypadku nie dopuszczały bliżej niż dobre trzysta metrów iprzy swojej ruchliwości prawie uniemożliwiały celny strzał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy