Boruń, Krzysztof i Trepka, Andrzej Proxima

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przypuszczał on, że chodzi tu o jakiś specjalny, szkodliwy dla ludzkiego organizmu rodzajpromieniowania wysyłanego przez Proximę podczas gwałtownego wzrostu jasności.Chodziłoby, rzecz jasna, o promieniowanie elektromagnetyczne, a nie korpuskularne, któreporusza się setki, nawet tysiące razy wolniej niż światło.Sprawdzenie tej hipotezy wymagałojednak szczegółowych badań i doświadczeń.A na to musieliśmy czekać, gdyż Proxima niewybucha na żądanie.Ciekawe, że Nym swego czasu doznał bardzo podobnych przeżyć w pierścieniach Saturna.Jeśli w wypadku Hansa zawiniła nie znana dotąd składowa promieniowania Proximy, należysądzić, że Nym, prowadząc badania w pierścieniu Saturna, wytworzył sztuczniepromieniowanie tego samego rodzaju.Hamowanie rozpoczęło się w odległości pięciu miliardów kilometrów od Proximy.Bazępostanowiliśmy założyć na księżycu planety II.Pozostało nam więc jeszcze ponad jedenaściedni lotu.Dni coraz bogatszych w niezwykłe wrażenia, dni odkryć i niecodziennychobserwacji, narastających w zawrotnym tempie.Wkroczyliśmy w układ planetarny Proximy Centauri.Pierwszy pozasłoneczny układplanetarny, do którego dotarł człowiek.Ale chyba żaden z członków naszej ekspedycji nie myślał w tych dniach, że otwierają onenową epokę w dziejach świata.Po prostu nie miał czasu.Największy nawał pracy spadł na astronomów i planetologów oraz konstruktorówprzygotowujących plany budowy centralnej bazy.Ale i biolodzy mieli sporo roboty.Okazałosię bowiem, że planeta I (krążąca najbliżej Proximy) jest w niektórych punktach swejpowierzchni pokryta roślinnością.O tym, że nie tylko wokół Tolimana A, ale również Proximy krążą planety, wiedziano naZiemi od kilku wieków.Z uwagi jednak na stosunkowo małą jasność i niedużą masęProximy, praktycznie nie brano pod uwagę możliwości spotkania tam życia.Ekosfera jej jestbardzo wąska i położona tak blisko gwiazdy, że nie ma mowy o stabilności orbit planetekosferycznych.I oto ku zaskoczeniu naszych astronomów i biologów faktem jest, że wowej jakże ciasnej ekosferze powstało i rozwinęło się życie.I to jeszcze w jak trudnychwarunkach! Planeta owa, niewiele mniejsza od Ziemi, zbliża się do fotosfery Proximy naodległość 400 tysięcy kilometrów, to znów oddala na niemal dwa miliony.Teoretycznieśrednia temperatura powierzchni powinna sięgać minus 60� C, gdyż otrzymuje ona znaczniemniej ciepła niż Mars od Słońca.Tymczasem, co prawda niewielkie obszarem, lecz bogatewe florę oazy, rozrzucone wśród pustyń i lodowców, zdają się wskazywać, że są tamwarunki zbliżone do ziemskich.Nad obszarami roślinności występują silne prądy termiczne,których przyczyny nie są jeszcze wyjaśnione.Hans podejrzewa, że mogą to być gejzery.Zaraz po rozpoczęciu hamowania odbyliśmy ogólną naradę roboczą.Na wstępiedokonaliśmy wyboru nowego przewodniczącego, którym został Andrzej Krawczyk.Byłodla wszystkich -oczywiste, że w układzie planetarnym kierownictwo prac musi pozostawaćw ręku uczonego o wszechstronnej wiedzy pla-netologicznej.Przewodniczącyposzczególnych zespołów mieli być powoływani w miarę potrzeb.Na razie ustaliliśmy, że wprowadzamy Asirobolid na orbitę satelitarną wokół planety II.Będzie to wyjątkowo dogodny punkt do obserwacji zarówno samej gwiazdy, jak inajciekawszych planet układu.Prawdopodobnie też na księżycu tej planety założymy stałąbazę badawczą i wytwórczą.Następnie Nym i Dean zreferowali dotychczasowe wyniki obserwacji siedmiu planetProximy.Posługiwali się przy tym numerami, co nie sprzyjało szybkiej orientacji.Renęwysunął więc projekt, by nadać planetom nazwy, jak to jest w ziemskim zwyczaju.Największa, planeta III, odkryta pierwsza jeszcze w XX wieku, nosiła od tamtych czasównazwę Prima i oczywiście należało ją zachować.Postanowiliśmy przeszczepić na nasz nowy teren działania nieco zmienione nazwy planetUkładu Słonecznego z tym, że kierowaliśmy się głównie cechami fizycznymi, a zwłaszczailością ciepła, jaką otrzymują planety.Założyliśmy przy tym, że analogicznie do nazwyPrima, warto zachować końcówkę a" dla wszystkich planet.Na przykład dla planety IIzaproponowano nazwę wskazującą na to, iż wobec nieco wydłużonej orbity temperatura najej powierzchni waha się od warunków Plutona do Urana.A więc Urpa: Uran Pluton.Nie wszyscy byliśmy zachwyceni brzmieniem tego słowa, ale nie potrafiliśmy nic lepszegowymyślić.Zoe zaproponowała nazwę Sel (od Selene imienia bogini Księżyca) dla maleńkiegosatelity Urpy, na którym mieliśmy założyć centralną bazę. Wobec tego dla planety I proponuję nazwę Tema, od Terra i Mars podsunął Allan.Przystąpiliśmy do projektowania dalszych imion planet.Niestety, słoneczny arsenał nazwzostał wyczerpany.Temperatura na planecie IV była już niższa nawet od ostatniejpozaplutonowej planety słonecznej.Zaczęliśmy tworzyć dość sztuczne konstrukcje, gdy -wreszcie Kora wystąpiła z bardzo prostą i logiczną propozycją, aby nazwy planet od IV doVII nawiązywały do warunków tam panujących, wyrażonych w języku łacińskim.Nie byłosprzeciwu i tak: zimną" planetę IV nazwaliśmy Frigidą, pokrytą lodem planetę V Glacją,ciemną, bogatą w kratery planetę VI Umbrą, pogrążoną zaś w mrokach wiecznej nocyplanetę VII Noktą.Rysunek 3 Przemieszczanie się Tolimana na tle gwiazdozbiorów: Centaur, Waga zbliżania sięAstrobolidu do Proximy2 stycznia 2535 roku statek nasz wylądował na księżycu Urpy.W tym samym dniu po razpierwszy w życiu poczułam pod stopami twardy grunt planety.Prawdziwej planety! Dlamnie, urodzonej na sztucznej wyspie kosmicznej Celestii, było tp głębokie przeżycie.Siedzieliśmy w klubie, przypięci do foteli, a na ekranie telewizyjnego okna rosła w oczachpowierzchnia globu. Uwaga! Zaraz oś zetknie się ze skałą usłyszeliśmy głos Wiktora czuwającego wcentrali automatycznego pilota. Uwaga! Skała się topi! Już iglica zagłębiła się na półmetra.Metr.'.dwa.trzy.cztery.pięć.sześć metrów! Uwaga! Zaraz'silnik przestaniepracować.Odczuliśmy łagodny wstrząs.To kula Astrobolidu, podobna teraz do gigantycznego bąka, oparła się na nodze"wtopionej w skałę planetki.Dean podniósł się z fotela nie ukrywając podniecenia. Jeszcze kilkanaście minut zwrócił się do niego Wik przez telepro-jektor. Niechskała dobrze zakrzepnie.Dean krążył nerwowo po klubie.Mnie również te ostatnie minuty oczekiwania dłużyły się ogromnie.Gdy Wiktoroświadczył wreszcie, że można opuścić statek, byłam jedną z pierwszych w śluzie.I oto znalazłam się twarzą w twarz z przyrodą tego małego świata, który nie jest dziełemczłowieka jak Celestia i Astrobolid.Zdawało mi się, że śnię.Spłynął na mnie jakiś nieznany,dziwny czar, a jednocześnie doznałam niejasnego uczucia zawodu, że pustynny karajobrazSel odbiega daleko od bajkowej wizji planety Juventy, o której jako mała dziewczynkasłuchałam opowiadań i marzyłam, by zaznać na niej niezwykłych przygód.Potem owładnąłmną niepokój.Ale trwał krótko.Przezwyciężyła go nieprzeparta ciekawość i żądza poznaniatego tajemniczego, obcego świata.Trudno zresztą wyrazić słowami wszystko, co wówczasprzeżyłam.Jedno mogę powiedzieć: odczułam tę chwilę jakoś inaczej, niż się spodziewałam.To samomówił pózniej Dean.Marzenia młodości pozostawiają głęboki ślad na całe życie.Potwierdza to zresztąprzykład Allana i Zoe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy