Bussi Michel Samolot bez niej

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miałem wrażenie, że moja głowa tkwi w imadle, a każde kolejne słowo to jak kolejny obrótśruby. Co chcesz powiedzieć, J�r�me? Chodzi o niemowlę? Czy te cholerne drobinki kości ludzkich toszczątki niemowlęcia? Działam na oślep, już mówiłem.Wiarygodność zerowa, ale tak bym to ocenił.Chodziłoo drobinki kości ludzkiego noworodka.Cholera!Co byście zrobili na moim miejscu? Dowiedzieć się czegoś takiego po osiemnastu latachposzukiwań! Co byście tak naprawdę zrobili? Poza strzeleniem sobie w łeb?Ostatnie osiem miesięcy się nie liczy, tak jak ostatnie dziesięć dni, które spędziłem na spisywaniutych wspomnień.To wszystko.Jest dwudziesty dziewiąty września tysiąc dziewięćsetdziewięćdziesiątego ósmego, godzina dwudziesta trzecia czterdzieści.Wszystko na swoim miejscu.Odłożę długopis do kubka stojącego naprzeciwko.Usiądę za biurkiem, otworzę L Est r�publicainz dwudziestego trzeciego grudnia osiemdziesiątego roku, gazetę z tego przeklętego dnia, i spokojniestrzelę sobie w łeb.Moja krew zmiesza się z pożółkłym papierem gazety.Poniosłem klęskę.Zostawiam tylko ten testament dla Lylie, dla tego, kto go zechce.Zebrałem w tym zeszycie wszystkie wskazówki, wszelkie tropy, wszystkie hipotezy.Osiemnaścielat poszukiwań.Wszystko zostało spisane na tych prawie stu stronach.Jeśli przeczytaliście jez uwagą, wiecie teraz tyle samo co ja.Może będziecie bardziej przenikliwi? Może pójdzieciew stronę, w którą ja nie poszedłem? Może znajdziecie klucz, jeśli taki istnieje? Może.Dlaczego nie?Dla mnie to koniec.Przesadą byłoby powiedzieć, że nie żałuję ani nie mam wyrzutów sumienia, jednak zrobiłem, comogłem.***Ostatnie słowa.Kolejna strona była pusta.Marc nadzwyczaj powoli zamknął zeszyt Grand-Duca.Jednym haustem opróżnił butelkę SanPellegrino.Pociąg miał wjechać na stację w Dieppe dokładnie za pięć minut.Jak pod wpływemzaklęcia facet w samych skarpetkach się obudził, a nastolatek chował walkmana.Marc miał wrażenie, że jego mózg kręci się jak koło wywróconego roweru.Potrzebował czasu,żeby się zastanowić.Przede wszystkim musiał porozmawiać z babcią.Dostała wynik testu DNA, odtrzech lat wiedziała, że Lylie nie jest jej wnuczką.To było ewidentne, przyznała się do tego, dałaLylie jasnoniebieski szafir.Przeżyła Lyse-Rose, nie Emilie.To jedno było pewne.Co do reszty.Kto wykopał grób na Mont Terrible? Czy pogrzebano w nim bransoletkę? Psa? A możenoworodka? Jakiego noworodka? Otępiałej głowie Marca pytania nasuwały się jedno po drugim.Grand-Duc nie odpowiedział na żadne.Kto go zabił? Jaką prawdę chciał ukryć? Kto zabił jegodziadka?Gdzie jest Lyl.Ciszę w wagonie rozdarł wrzask.Wrzask wariatki.Malvina!Marc rzucił się, zanim facet, który zawiązywał swoje martensy, zdążył zareagować.Malvinaskuliła się na siedzeniu, jej chudym ciałem wstrząsały spazmy.Otwarta dłoń zwisała jej jaku samobójczyni, która podcięła sobie żyły.Malvina wbiła wzrok w Marca, jakby desperacko szukała pomocy, jakby jej otwarta dłoń byładłonią alpinistki wyciągniętą w stronę towarzysza tuż przed runięciem w przepaść.Marc spojrzał w dół.Kilka centymetrów pod palcami Malviny na siedzeniu leżała rozdartabłękitna koperta i biała kartka.Marc zrozumiał.Koperta musiała wypaść mu z kieszeni, gdy walczył z Malviną.Nie wytrzymała,otworzyła ją, nie wiedziała o niczym, babcia nigdy jej nic nie powiedziała.Dlaczego więc takwrzasnęła?Marc nerwowo chwycił pismo sporządzone na maszynie w wydziale policji kryminalnejw Rosny-sous-Bois.Analiza rozciągała się na dziesięć linijek.ANALIZA POKREWIECSTWApomiędzy Emilie VITRAL (próbka 1, numer 95-233)a Mathilde de CARVILLE (próbka 2, numer 95-234)pomiędzy Emilie VITRAL (próbka 1, numer 95-233)a L�once em de CARVILLE (próbka 3, numer 95-235)pomiędzy Emilie VITRAL (próbka 1, numer 95-233)a Malviną de CARVILLE (próbka 4, numer 95-236)W kolejnej linijce wyrok:Wynik negatywny.Brak jakiegokolwiek pokrewieństwa.Wiarygodność na poziomie 99,9687%.Kartka wypadła Marcowi z rąk.Lylie nie łączy z de Carville ami żadne pokrewieństwo.Lyse-Rose umarła.Przeżyła Emilie.Mieli z Markiem te same geny, tych samych rodziców, tęsamą krew.Mimo wszystkich jego przeczuć, mimo tego, co podpowiadało mu serce, to pożądanie,które czuł wobec siostry, było chorym i przeklętym, kazirodczym popędem.472 pazdziernika 1998, 18.28Marc szedł wolno wzdłuż portu w Dieppe.Dworzec znajdował się niecały kilometr od Pollet.Dokładnie nad Markiem na niebie unosił się okropny chiński smok.Wyglądało to tak, jak gdybystworzenie rozdarło chmury, żeby wyzwać go na pojedynek, żeby dorzucić jeszcze swoje dootaczającego go szaleństwa.Marc przyspieszył.W głowie miał tylko jedno, chciał porozmawiać z babcią.Nie mógł niemyśleć o wyniku testu DNA.Lylie i on, te same geny! A jednak wszystkie jego przeświadczenia,najbardziej intymne uczucia sprzeciwiały się temu wynikowi.Jakie znaczenie ma ten świstek, tanaukowa pseudoekspertyza, w zderzeniu z tym, co odczuwał głęboko w środku?Nie!Lylie nie jest jego siostrą!Naprzeciwko niego i skromnych jachtów z Dieppe stojących tyłem do morza kawiarenki byłypełne.Festiwalowi latawców towarzyszył brak umiaru w jedzeniu muli z frytkami, nie było czegozazdrościć flamandzkim miasteczkom.Marc zwolnił, doszedłszy do mostu przeładunkowegołączącego wysepkę Pollet z resztą miasta.Malvinę zostawił w wagonie, skuloną na siedzeniu.Kartkęz laboratorium podniósł i schował do kieszeni.Malvina, leżąca w pozycji embrionalnej, nieprotestowała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy