Felicitas D. Goodman Egzorcyzmy Anneliese Michel

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oprócz wymienionych już osób towarzyszących autorzy zignorowaliwszystkich innych - z nikim bezpośrednio nie rozmawiano.(Jak już nadmienionowe wprowadzeniu, ojciec Rodewyk pisze w liście z 27 lipca 1979 roku dojednego ze współbraci, że jego prowincjonalny przełożony odebrał mumożliwośd publicznej obrony siebie i innych ).W pracy kwestionowane jest zajmowanie się każdorazową rolądemonów222.Klarowna wskazówka Rytuału Rzymskiego, aby nie przyjmowadobecności zmarłych, jest przez autorów po prostu ignorowana.Kiedyegzorcysta stawia odpowiednie pytania odnośnie do przyjętej przez demonyroli, to z pewnością nie po to, aby ustalid miejsce pobytu zmarłych, lecz abywyjaśnid kulisy tego przypadku, rozpoznad symboliczny charakter imienia ilepiej wiedzied, z czym trzeba się liczyd.Byłoby przecież prościej zapytad naprzykład o tego rodzaju zamiary ojca Renza, zamiast przypisywad mu tutaj rolęnieposłusznego ignoranta223.Fakt, że zadanie tzw. diabelskich kazao podczas trwania opętania niepolega na udzielaniu informacji wykraczających poza to, co znane jest też winny sposób, i że przy tym doniosły jest związek ze specyfiką języka i światamyśli opętanego, nie jest kwestionowany - pomija się po prostu i nie dyskutuje,kiedy podnoszony jest zarzut pewnej prymitywności i banalności tych kazao224.219F.D.Goodman, tamże, s.64.220G.Siegmund, Hrsg., 1989, tamże, s.20n, RR n.14 i 15; por.Także A.Rodewyk SJ, 1963, tamże, s.l20n.221J.Mischo, U.Niemann SJ, tamże, s.165.222Np.J.Mischo, U.Niemann SJ, także, s.169.223Por.G.Siegmund, Hrsg., 1989, tamże, s.20n., RR n.14 i 15; por.także A.Rodewyk SJ, 1963, tamże, s.120n.224Por.A.Rodewyk SJ, 1963, tamże, s.47n., s.178n.i A.Rodewyk SJ, D�monische Besessenheit heute,Aschaffenburg i Stein am Rhein, 1966, tamże, s.232n.2714.O hipotezach badanego tutaj studium.Ze sposobu potraktowania materiału podstawowego w pracy pana prof.J.Mischo i U.Niemanna SJ, jak przedstawiono to w punkcie 3 tego studium,jasno już chyba wynika, że autorom nie chodzi tak bardzo o podstawowekwestie opętania i egzorcyzmu jak również o szczególne doświadczenia zegzorcyzmowaniem w Niemczech , jak tego sobie życzyła KonferencjaEpiskopatu Niemiec225.Hipoteza autorów odnosi się widocznie tylko do takiegoprzedstawienia przypadku Anneliese Michel, w którym z powodu przetworzeniaepilepsji przez indukcję *induzierte Verarbeitung einer Epilepsie+ nie mieliśmydo czynienia z opętaniem.Należnym prawem autorów jest postawienie takiej hipotezy i próbapodjęcia jej weryfikacji.Niezrozumiały jest jednak fakt, że nie uwzględnionohipotezy przeciwnej, reprezentowanej przez zaangażowanych bezpośredniopomocników Anneliese Michel oraz przez jedyne pisemne zródło, z któregokorzystali J.Mischo i U.Niemann SJ - książkę F.D.Goodman.Skutecznym byłobyjednak w tym przypadku takie badanie, w ramach, którego jedno stanowiskobyłoby potwierdzone, podczas gdy inne obalone, albo gdyby przynajmniejwniesiono wkład do poznania w obydwu kierunkach.Profesor J.Mischo i U Niemann SJ przedstawiają scenę po egzorcyzmie, wktórej następuje informacja, że obecny jest jeszcze jeden demon, występującyw roli kobiety.Jej życie przedstawione zostało przez jedną z religijnych gazet.Odtworzenie dialogu z egzorcystą zawiera opuszczenia w tych miejscach, gdzienależałoby życzyd sobie wyjaśnieo dotyczących twierdzenia J.Mischo i U.Niemanna SJ, że występująca osobistośd nie zna swojego imienia.Autorzywłączyli tu, wydające się byd naiwnym, sprawozdanie Bullingera, które ukazałosię w 1981 roku, a więc cztery, pięd lat po śmierci Anneliese Michel.Zawarte wnim opinie nie zostały ani zrewidowane, ani udowodnione.Wystarczyło tojednak do stwierdzenia przez J.Mischo i U [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy