Cziż Anton Rodion Gieorgijewicz Wanzarow 01 Boska trucizna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy tylko kartka znalazła się we właściwych rękach, urzędnik śpiesznie się wycofał.- Też mi bohater.Służy w policji, a trupów się boi, cudak - z litością oświadczył Lebiediew, poczym jednym duszkiem dopił resztę zimnej herbaty.Rodion Gieorgijewicz rozwinął list, nie zginając palców.Obrotny Dżurański zdążył przekazać informację do biura adresowego, a odpowiedz przyszłapolicyjnym telegrafem: Udzielamy odpowiedzi na przedstawione dziś zapytanie: Maria Eduar-downaLange do osób zamieszkujących w St.-Petersburgu się nie zalicza".10%7łbaczyński wierzył, że strach to cecha ludzi słabych.A Jurij Timofiejewicz uważał się za człowiekasilnego, który zawsze umie zachować zimną krew.Ale tym razem się przestraszył, gdyż zestawiłniepokoje w fabrykach z tym, co obmyślił profesor.A w rezultacie zrozumiał, że to nie tyle chaos, ilekatastrofa.Nie czas myśleć o nagrodach, tylko o ratowaniu ojczyzny.Ale cóż począć z Dianą? Ona o wszystkim wie i może.Sztabs-rotmistrz wymacał w kieszeni jedwabny sznurek i nie przestając jej chwalić, przybliżył się,obszedł i zaczął gładzić ją po ramieniu, jakby chcąc uspokoić i pocieszyć.Dalej już poszło prosto.Diana nie mogła pojąć, co się stało.Odruchowo złapała się za gardło, ale sznur wszedł w skórę izaciskał się.Dziewczyna chwytała powietrze rękami, ale niemożliwe było dosięgnąć dusicielastojącego za plecami.I wtedy, na ostatnim już oddechu, przysunęła42się do drutów leżących na stole, namacała je, chwyciła i z rozmachem wbiła w stojącego z tyłumężczyznę.Rozległo się stłumione rzężenie, pod ciężarem osuwającego się ciała sznur wbił się w gardło jeszczemocniej, a następnie raptownie puścił.Aapiąc ustami powietrze, jak ryba na lodzie, Diana zerwała pętlę.U jej nóg sztabs-rotmistrz miotał się w konwulsjach, łapał się życia, starał się wyrwać z gardła druty.W tej ostatniej bitwie walczył nie za siebie, ale za imperium, nad którym zawisło niebezpieczeństwo.Ale tym razem los sprzyjał komu innemu, dlatego też %7łbaczyński przegrał.Szarpnął się kolejny raz iucichł ostatecznie.Wciąż jeszcze ciężko dysząc, panna chwyciła flakonik z zielonym płynem i wybiegła z mieszkania.11Modne atelier rodzinnych portretów Smirnowa znajdowało się po nieparzystej, a tym samym posłonecznej stronie Newskiego Prospektu w domu numer siedemdziesiąt pięć.Przez szklany sufitwiększą część dnia padało światło, które w naturalny sposób oświetlało figury fotografowanych osób,co dawało również znaczne oszczędności prądu.Rodion Gieorgijewicz biegiem pokonał trzy piętra, wytarł spot-niałe czoło i pchnął szklane drzwi zozdobnym napisem: Cabi-net portrait"Przestronne pomieszczenie dla oczekujących klientów przypominało wykwintny arystokratycznysalon.Przykładowe prace fotografa Smirnowa troskliwie otaczały złocone rameczki, co wyglądało niegorzej niż malowidła.Zwykle w salonie było tłoczno od klientów chcących uwiecznić się dla potomności, ale w przededniuNowego Roku panowały tu cisza i spokój.43�Subiekt, rozmarzony młodzieniec z idealnym przedziałkiem i aksamitną muszką, z wykwintnąelegancją zapytał, czego potrzeba klientowi.Wanzarow zapytał o mistrza.Okazało się, że wyszedł cośpozałatwiać.- Mogę się dowiedzieć: czy negatywy są oddawane zamawiającym? ,- Tylko wyjątkowo, jeśli o to poproszą.Czym mogę służyć?Wanzarow nie chciał straszyć młodzieńca policją śledczą, więcwymyślił przejmującą historię: jakoby dama, nieoceniona przyjaciółka, fotografowała się nagrupowym zdjęciu z mężem i z koleżankami, a następnie wyjechała do Paryża i umarła, niezostawiając po sobie żadnej pamiątki.Generalnie romantyczna brednia w stylu bulwarowychromansów, które subiekt, sądząc po jego wymuskanym wyglądzie, uwielbiał.Młodzieniec zerknął na obrączkę szczerze przejęty tajemnicą klienta i obiecał pomóc.W tym celutrzeba było wiedzieć, kiedy zrobiono portret.Rodion Gieorgijewicz policzył, że nie pózniej niż wgrudniu.-Na czyje nazwisko? - chciał uściślić wielbiciel łzawych historii.- Na nazwisko pana Sieriebriakowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy