Delalande Arnaud Bajki pisane krwiš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Używambroni, którą umiem się posługiwać.A oto, co mam panu do zaoferowania.Ten zapach.Ależ tak, to perfumy.I wenecki sztylet leżący na stole.Wtedy lord Stevens skinął na Bajkarza, który teatralnym gestem rozsunął zasłony.- Anna Santamaria z Wenecji!Pietro już myślał, że serce mu pęknie.A Bajkarz zaczął recytować:MIAOZ I SZALECSTWOKsięga XII - Bajka 14W Miłości wszystko tajemnicą:Jej strzały, jej pancerz, płomień i dziecięctwo.Nie starczy dnia, by zgłębić tę wiedzę.Toteż nie chcę wszystkiego tu tłumaczyć.Rzec tylko pragnę, własnymi słowy,Jak ślepiec, którego widzicie,Jak bóg ów, powiadam, postradał jasność widzenia.Jakie w ślad za tym poszły cierpienia, które dobremu owocują.Sędzią kochanka uczyniłem, sam wstrzymując się od głosu.Za zasłoną Anna Santamaria stała na desce nad czeluścią.Znów miała zasłonięte oczy izakneblowane usta.Ze skrępowanymi rękami, stopami niewidocznymi pod suknią staławyprostowana, nie ważąc się drgnąć ani nawet głębiej odetchnąć.Kolejne deski, niektóre omszałe ispróchniałe, zakrywały częściowo tę studnię i pozwalały nad nią przejść.Pietro zorientował się, żeAnna stoi nad dawną klatką schodową dziś w ruinie, kiedyś zapewne obiegającą dwór po jegozewnętrznej ścianie.Ta część budynku musiała być od dawna nieużywana, o czym świadczyłymasywne dębowe drzwi za zasłonami, teraz otwarte, ale niegdyś zamykające zachodnie skrzydłobudynku.Z klatki schodowej z kamienia i drewna, porośniętej dziś chwastami, pozostało zaledwiewspomnienie, ślad pierwotnego wyglądu tej rezydencji.Nad schodami, które nie prowadziły jużdonikąd, niknąć w ciemnościach, Pietro ujrzał pokryte patyną czasu portrety, oczy zapatrzone wgrobowy mrok.Pod sufitem zauważył dziwny mechanizm, krążek czy też bloczek.I linę, któraopadała w dół, lekko się kołysząc.W tej studni świstał wiatr, a w dole widać było tylko ciemnąotchłań, jakby tu otwierała się droga do wnętrza ziemi, z której buchają cuchnące opary.Wystarczyłby jeden fałszywy krok, żeby Anna spadła i skręciła kark.Za jej plecami stał mężczyzna ze sztyletem, gotów w każdej chwili zmusić ją do podjęcia ryzykownejwędrówki.A Bajkarz recytował:Szaleństwo i Miłość po jednej stały stronie.Lecz że Miłość jeszcze niezaślepiona,Do sprzeczki doszło - Miłość radę bogówZwołać chciała.Szaleństwu cierpliwości zbrakło.I tak mocny cios Miłości zadała,%7łe ta jasność widzenia postradała.Wenus żąda zemsty,Kobieta i matka surowo je osądzić chciała.Bogowie spierać się zaczęli:Jupiter i NemesisI podziemi sędziowie - gromada cała.Wenus ogrom zła prezentowała.Miłość jej dziecię, o łasce chodzić musi -Za taką zbrodnię nie masz srogiej kary.Szkodę naprawić należy.Gdy rozważano szkody dla ludziI te dla rodziny,Wysoki Sąd wyrok wreszcie wydał:Skazał Szaleństwo, by wiodło wiernie Miłość.- O przepraszam - wtrącił Stevens.- To nie było tak zaplanowane! Bo cóż, miał pan przecież nie żyć!To, że pan ocalał, a w dodatku złożył nam wizytę, zmusiło mojego przyjaciela do wprowadzeniazmian i do improwizacji.Doskonale pan rozumie, jak trudno reżyserować przedstawienie, które jużtrwa!Roześmiał się i rozłożył ręce.- Madness leading Love, Szaleństwo i Miłość! Och, to godne najlepszych angielskich poetów!Wiedział pan, że inspiracją dla każdej sztuki był utwór Louise Lab� Rozprawa między Szaleństwema Miłością, którego ideę przejął potem, jeśli mnie pamięć nie myli, ojciec Comire w swoichCarmina? Tekst zawiera łaciński poemat, doprawdy przepiękny, podchwycony przez La Fontaine a.Ten utwór wzbudzał powszechny zachwyt.Ale dość tych dygresji.Stevens przechadzał się po pokoju, splótłszy ręce na plecach.Skinął na stojącego za Anną człowiekaze sztyletem.Ten zdjął jej knebel.- Pietro!- Nie jesteś ranna?- Viravolta, reguły gry są następujące.Za każdy wers, który pan napisze, jeśli łaska -wyraznie i starannie - będzie pan mógł udzielić swojej drogiej małżonce wskazówki, jak przejść nadstudnią.Ale ostrzegam - niektóre deski są od dawna spróchniałe.Nie wytrzymałyby jej ciężaru.Niech pan sobie wyobrazi, że to metafora małżeństwa.Doda odrobinę pikanterii waszemuzwiązkowi.No, Viravolta! Szaleństwo dla pana, miłość dla niej!Potrafi pan przeprowadzić ją nad przepaścią?- Wszystko będzie dobrze - powiedziała Anna głosem, który zdradzał jej przerażenie.- Co na tym zyskam? - zapytał Pietro.- Pan mnie pyta? Ależ, Orchideo.Wygra pan jej życie! Rozumie pan? Jeżeli napisze pan bajkę, aona zdoła przejść, będzie żyła.Jeżeli chodzi o pana.Cóż, to co innego.Pietro z trudem przełknął ślinę.Nie! Tylko nie ona! Wszystko, byle nie to.Przed oczyma stanął mu ten obraz - Landretto powieszony w zagajniku.Zmierć w ogrodzie, a terazbawią się jej życiem!Zachowaj zimną krew, błagam.Nie daj się wyprowadzić z równowagi, nie teraz!Zlepe Szaleństwo prowadzi Miłość!- Zostawcie ją - powiedział Pietro.- Ona nie ma z tym nic wspólnego.Zaczynał się pocić.Stevens odchrząknął.- Niech pan nie plecie głupstw.Zaczynamy.Jestem pewien, że zna pan naszą bajkę.Nasz obecny tu specjalista powiedziałby panu, że jest ona.Bajkarz skłonił się, kładąc rękę na sercu.- Jest pierwsza, jak mówiłem, pierwsza pośród innych, w pierwszej księdze La Fontaine a.%7ładnainna nie była tak szeroko komentowana.Wasz wspaniały Rousseau podałją jako przykład tego, czego nie należy czytać dzieciom.I tym razem pierwotną wersję stworzyłEzop.Pietro pokręcił głową.- Konik polny pojawia się w bajkach tylko raz.Symbolizuje bezmyślność, beztroskę, lekceważenie,nieumiejętność przewidywania.To wady ludzi.Ale w tej bajce roi się od błędów! Na przykład konikpolny żywi się za pomocą trąbki i nic mu po muszkach czy robaczkach, o których mowa w tekście.Apoza tym umiera u schyłku lata, więc nie może głodować, kiedy nadejdą chłody, pomijając już fakt,że mrówka, która zimę przesypia, nie może tego usłyszeć.W dodatku mrówki są mięsożerne i niejadają ziarna! Bajkarzom wolno fantazjować! Licentia poetica, jak to się mówi.Co on mi tu opowiada! Irytował się Pietro.- Zaczynamy! - powtórzył Stevens.I stanął.- Księga pierwsza, Bajka pierwsza.Konik polny i mrówka.Viravolta, proszę wziąć pióro.Viravolta drżącą ręką sięgnął po pióro.- Ma pan szczęście - uśmiechnął się Stevens.- Napisze pan wyrok śmierci Królestwa Francjiwłasnym piórem!Pietro powstrzymał się od uśmiechu.Pióro!Jedno z tych, które mu zabrano [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy