[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.On jest przy tej sprawie od samego początku.Kunze zaczynał tracić cierpliwość.- Muszę zająć się tą sprawą osobiście.Poniewa\
taka jest mojawola.Poniewa\
sam tego chcę.- Och - wyszeptała tylko w odpowiedzi.Rozległo się pukanie do drzwi i dy\
urny sier\
ant wszedł, abyzameldować, \
e więzień jest ju\
w poczekalni.- Nie mogę teraz rozmawiać, Ró\
o - powiedział Kunze.- Zrób,co ci kazałem.Odwiesił słuchawkę i zwrócił się do sier\
anta:- ProszÄ™, wprowadz
cie więz
nia!Dorfrichter wszedł do kancelarii w asyście profosa i stra\
nika.Zrobił przepisowe trzy kroki do przodu, po czym wszyscy trzejzatrzymali się i stanęli w postawie na baczność.Kunze zastanawiał się,ile to ju\
razy podobna pantomima odbyła się w jego kancelarii i jakabyła ró\
nica między minionymi a obecną okazją.Był stra\
nik, mo\
e niezawsze ten sam, ale z takim samym zimnym spojrzeniem i niezmiennieostrym bagnetem.Zmieniła się tylko osoba profosa.Stary, pucołowatyTuttman miał astmę i skore do współczucia serce, Koller zaś nie miałani jednego, ani drugiego.Był sprawny i nieugięty.Natomiast więzieńzmienił się w sposób zdumiewający.Był to inny człowiek w tym sa-mym ciele.Opuściła go wola walki i wygasł opór.Kunze zwolnił stra\
nika oraz profosa i prosił Dorfrichtera, byusiadł.- Musimy zaczekać na Stoklaskę i Heinricha - wyjaśnił.-Cokolwiek powie pan tu przed ich przybyciem, pozostanie międzynami.- Nie ma nic takiego, czego nie mógłbym powiedzieć w ichobecności.Prócz, być mo\
e, jednej rzeczy: \
e wcale tego nie \
ałuję.- Czego pan nie \
ałuje?- Tych przesyłek z cyjankiem, nawet Madera.Zrobiłbym tosamo po raz drugi, tylko znacznie sprytniej - powiedział powa\
nie, ale zgłębokim smutkiem.- Ze względu na \
onę.Zniszczyłem ją i to jeststraszne! Nie powinienem był dać się złapać.Kunze spojrzał z niedowierzaniem na piękną twarz porucznika.- Pan chyba postradał zmysły!- Skąd\
e! Jestem absolutnie zdrów.Ma pan przecie\
w swejkartotece raporty a\
trzech psychiatrów.- Nie poczuwa się pan w ogóle do winy? Dorfrichter pokręciłprzecząco głową.- Absolutnie!Kunze czuł zdumienie i zawiść zarazem.Człowiek, któremu nieznana jest udręka wyrzutów sumienia, Adam, który spo\
ył zakazanyowoc rozkoszując się nim do ostatniego kęsa.- Zabił pan człowieka i próbował zgładzić dziewięciu innych.Jak\
e zdoła się pan z tego wytłumaczyć?- Naturalnie, \
e zdołam.Być mo\
e nie przed panem, bo celowopozostaje pan głuchy na moje racje, ale przed sobą samym.- Dałby Bóg, bym zdołał pana zrozumieć.Pan jest z pewnościąszaleńcem.- Spróbuję wyło\
yć panu moje racje - odrzekł cierpliwieDorfrichter.Wstał i zaczął chodzić po pokoju.- Pozwoli pan, \
e cofnęsię do minionego listopada, kiedy to ogłoszono w  Gazette listęawansów.Mojego nazwiska tam nie było.Miałem pozostać oficeremliniowym i w razie wybuchu wojny dowodzić jedną kompanią liczącądwustu \
ołnierzy, gdy tymczasem jako oficer sztabowy miałbym podswymi rozkazami tysiące ludzi.Wez
my na przykład Madera, któregoprzydzielono do wydziału depesz i szyfrów.Czasy, kiedy dowodzącygenerał obserwował przebieg bitwy przez lornetkę, ze szczytu wzgórza,ju\
minęły.Mader miałby za zadanie siedzieć w biurze z dala od frontui utrzymywać łączność ze swymi ludz
mi przy pomocy telegrafu itelefonu.Los całego korpusu armii stawał się zale\
ny od umiejÄ™tnoÅ›cioficera sztabowego, któremu podlega telegraf.ZdarzyÅ‚o mi siÄ™ spotkaćMadera przypadkiem, kiedy byÅ‚em na urlopie w Wiedniu.ByliÅ›myobydwaj lekko wstawieni i wdaliÅ›my siÄ™ w dyskusjÄ™.Taki bardzoprzyjacielski spór na tematy wojskowe.Mader byÅ‚ ogromnieinteligentny, Å›wietnie wyszkolony, ale poglÄ…dy miaÅ‚ zeszÅ‚owieczne.Nasz wydziaÅ‚ telegrafu nie byÅ‚ gruntownie unowoczeÅ›niony od czasuKöniggratza.Obsadzony takimi jak Mader ludz
mi doczekałby sięmodernizacji wtedy, kiedy byłoby ju\
na to za póz
no.Chodzi mimianowicie o to, \
e celem wojny jest zgładzić maksymalną ilość siłnieprzyjaciela, oszczędzając przy tym maksymalną liczbę własnych\
ołnierzy.Jeśli powierzy się takim jak Mader oficerom kierowanienajbardziej istotnymi operacjami, to w konsekwencji straci się więcejwłasnych ludzi ni\
nieprzyjaciół.- Kiedy pomyślę o Maderze, widzę jego zakrwawione ręce -rzekł Kunze spokojnym tonem.- Jego poglądy na temat technikiprowadzenia wojny nie były tak postępowe jak pana, ale nie zasłu\
yłsobie na taką śmierć.Dorfrichter obrzucił go trzez
wym spojrzeniem.- Sądziłem, \
e chce pan wysłuchać motywów megopostępowania, nie zaś obrony, bo nie mam zamiaru się bronić.Byłobyto całkiem bezcelowe, bo i tak powieszą mnie lub rozstrzelają, chocia\
jestem głęboko przekonany, \
e w interesie kraju powinienem byćwcielony do Sztabu Generalnego zamiast jednego z dziewięciupromowanych oficerów.Nie jestem głupcem, by przedstawiać to jakookoliczność łagodzącą.śaden sąd tego nie uzna, a ju\
najmniej sądwojskowy.Więc szkoda słów.Lepiej pomówmy o pogodzie.- Usiadłcię\
ko na krzesło.- Czy pan naprawdę dziś się o\
enił? - spytał.Nagła zmiana tematu zbiła z tropu Kunzego.- Tak, istotnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]