Kraszewski Józef Ignacy Bruhl

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przyjaciel a sługa patrzałz pociechą na ubłogosławionego pana, w milczeniu dzieląc się szczęściem jego.Twarz młodego królewicza była rozpromieniona, ale z obyczaju i usposobienia, gdy byłnajszczęśliwszym, mówił jak najmniej: dumał.Nikt nigdy nie dowiedział się, o czym.Czasami spuszczona głowa podnosiła się.Spoglądał, w Sułkowskiego jak w tęczę wlepiającoczy; Sułkowski odpowiadał mu wzrokiem i odzywał się. Hm, Sułkowski?! Jestem.Kiwnął głową i na tym się kończyło.Kwadrans upływał, królewicz odmienił pytanie iwołał go po imieniu, po włosku, pieszcząco.Hrabia odzywał się, świadcząc o sobie, i znowunastępowało wymowne milczenie.Mówił bardzo rzadko, i to, gdy był zmuszonym, nie lubił nic niespodzianego.%7łyciepowinno dlań było płynąć cichym korytem, jednostajnie, nieprzerwanie równym.Poobiednie godziny, gdy nikogo nie przyjmował lub tylko poufałe i najulubieńsze osoby,najmilsze mu były.Z rana musiał przyjmować, słuchać, stać, kłaniać się, podpisywać, czasemsię dziwić, a niekiedy trochę pogniewać.Po tych wysileniach spoczynek popołudniowyrozkosznym był wytchnieniem.Jeśli nie było teatru, wieczorem szedł do Józefiny, słuchałmuzyki, marząc błogo, i wieczerzą dzień się kończył.Nigdy mniej trudnego do zabawieniapana nie mieli dworacy.Starczyło mu, byle dzień jeden do drugiego był jak dwie kroplepodobny.Właśnie poobiednia rozpoczynała się sjesta i królewicz fajkę palił już drugą, gdySułkowski, przez okno coś spostrzegłszy, chwilę się zawahał i powoli się skierował kudrzwiom.Oczy królewicza poszły za nim. Sułkowski odezwał się cicho. Natychmiast wracam odparł, biorąc za klamkę, hrabia i wysunął się.W przedpokojudwaj paziowie i służba czekała. Nikogo nie wpuszczać beze mnie! odezwał się Sułkowski.Wszystkie głowy sięskłoniły.Sułkowski wyszedł, przebiegł prędko wschody i we drzwiach stanął zdziwiony. Br�hl, ty tu?!Okręcony futrem, w czapce na uszach, śniegiem obsypany, zziębnięty, zmęczony stanąłprzed nim w istocie ulubieniec Augusta II, blady nieco i pomieszany.W dziedzińcu widaćbyło powóz, którego konie okrywała buchająca z nich para; pocztylioni zmęczeni pozsiadali znich i stali jak rozbici, ledwie się trzymając na nogach.Na zapytanie Br�hl nie odpowiedział nic, oczyma wskazywał tylko, że co najrychlej chcewnijść i spocząc.Przybycie to tak coś tajemniczego.miało w sobie, tak dziwnego, iżSułkowski, mocno poruszony, co prędzej ku sali dolnej pośpieszył.Służba dworska,zobaczywszy Br�hla, cisnęła się do niego, odprawiał ją skinieniem ręki; on tylko sam iSułkowski weszli do gabinetu.Br�hl szybko począł z siebie zrzucać ubranie.Hrabia stał,czekając choć słowa. Br�hl, na miłość boską.z czym przybyłeś?Jakby nie słyszał pytania, wszedł roztargniony Br�hl do gabinetu i na pierwsze krzesło sięrzucił, rękę sparł na stole, twarz była ułożona, aby wyrazić smutek i przerażenie.Przed nimstał ulubieniec królewicza z widocznym niepokojem i trochą niecierpliwości.Duma nie dozwalała mu nalegać.Czekał, podparłszy się, obok.Br�hl wstał i westchnął, obejrzał się wkoło jakby z rozpaczą, załamał ręce i zawołał: Król a pan mój najmiłosierniejszy nie żyje!41Po twarzy Sułkowskiego jak błyskawica przeleciało wrażenie do określenia trudne, trwogai radość zarazem; ruszył się, jak gdyby chciał już biec, i wstrzymał. Nie przybył przede mną żaden kurier z Warszawy? Nikt. Nie wiecie więc nic? Królewicz? Nie domyśla się ani przeczuwa rzekł Sułkowski i powtórnie ruszył się, jakby iść chciał,a po namyśle zawrócił. Należy natychmiast oznajmić o tym królewiczowi odezwał się. Lecz jakże się tostało? Król był zdrów.Br�hl wzdychał ciężko. Szesnastego przybyliśmy do Warszawy rzekł cicho. Drogę mieliśmy niegodziwą,miejscami śniegi, to znowu roztopy i błoto [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy