Lackey Mercedes Trylogia wojen magow 3 Srebrzysty Gryf

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był od niej zależny w sprawie, o którą dotychczas sam się troszczył.Całe szczęście, że należał do tropicieli równie dobrych jak ona.Dużo zrobiłdla nich obojga, myląc ich zapach i trop, co mogło tylko pomóc.Może dlatego udaje mi się polować; ten sok, którym nas wysmarował, ukry-wa nasz zapach i myli zwierzęta.Zapach, szczególnie w takim upale, niósł się107daleko; ostrożne zwierzęta nie zeszłyby spomiędzy gałęzi, gdyby do ich nozdrzydoleciała woń jakiegokolwiek większego drapieżnika, ale teraz wyczuwały tylkopogniecione liście.I to mogło być doskonałym wytłumaczeniem, dlaczego tak długo otaczała ichcisza.Szczerze mówiąc, Tad był mokry i śmierdział jak, no cóż, mokry ptak dra-pieżny, mieszaniną mokrych piór i piżma właściwego gryfom.Od wypadku niemiał szans, aby porządnie wyschnąć, co jeszcze wzmagało jego zapach.Możliwe,%7łe gdy po raz pierwszy rozbiliśmy obóz, nie tylko nie był mokry, ale też nie byliśmyna ziemi tak długo, aby zapach się podniósł.Teraz jesteśmy.Ta myśl sprawiła, że Klinga poczuła się lepiej; a ostatnie wydarzenia zdawałysię poświadczać ten tok rozumowania.Teraz Tad nie śmierdział jak drapieżnik,suchy czy mokry.Soczysta roślina, którą się natarli, wydzielała niezwykły, ostry,roślinny zapach.Zniszczyła jej ubranie, farbując na zielono, ale Klinga nie mar-twiła się zbytnio plamami.A poza tym służą niezle za tymczasowy kamuflaż.Powinna zacząć rozglądać się za dobrym miejscem na nocleg.Szukając, stara-ła się policzyć, ile czasu zajmie uznanie ich za zaginionych.Należałoby nadawaćjuż jakieś sygnały, zakładając,że istniała szansa, iż z Białego Gryfa wyruszyłyekipy poszukiwawcze.Powinniśmy stawić się na spotkanie dziś lub jutro, więc jutro lub pojutrze Sre-brzyści, których zmieniamy, będą wiedzieć, że coś się stało.Mają teleson; za-wiadomią Judeth, ale nawet najszybszemu zespołowi ratowniczemu dotarcie tutajzajmie dwa lub trzy dni.Co nam to daje? Kolejne dwa albo trzy dni, zanim pomoctutaj dotrze.Tydzień brzmi bardziej prawdopodobnie.Nie było więc sensu szukać schronienia i miejsca, w którym mogliby nadawaćsygnały dymne.Dziś i jutro wystarczy znalezć samo schronienie.Nic nie pojawiło się do kolejnego znaku, oprócz pierwszych sygnałów, żewśród drzew żyły też większe zwierzęta.Dotarła do miejsca, gdzie najwyraz-niej świnia ryła u stóp drzewa, szukając rosnących pod ziemią grzybów; z żalemstwierdziła, że jej szlak wiódł na północ, nie na zachód.Mięso świni niezwykleucieszyłoby ją i Tada.Ale nie zamierzała ryzykować wypuszczania się w odwrotnym kierunku tylkodlatego, że mogli upolować to zwierzę.Upał był nie do zniesienia; kiedy nadejdzie deszcz, zamierzała wymoczyć sie-bie i ubranie.Jeśli tego nie zrobi, jutro rano spodnie i tunika będą sztywne odbrudu i potu.Była wdzięczna Tadowi za pomysł z rośliną również z innych powo-dów: gdyby nie ostry zapach soku, śmierdziałaby na kilometr.Z drugiej strony, gdyby smród stał się nie do zniesienia, może nasi prześla-dowcy poczuliby się urażeni i dali nam spokój.Ha!Pot spływał jej nieustannie po karku, a głowa nieznośnie swędziła.Nie tylkogłowa, stopy, pachy, nogi.niezliczona ilość maleńkich leśnych owadów uznała108ją za smakowity posiłek i teraz cała pokryta była czerwonymi bąbelkami.Zapo-mniała, że ich namiot nie tylko sam się składał i rozkładał, ale też rzucono naniego zaklęcia chroniące przed owadami.Bez tego zabezpieczenia była jedynymzródłem pożywienia dla krwiopijców w promieniu wielu mil, a wyjątek stanowiłyte, które bzyczały wokół uszu i oczu biednego Tada.Maść na siniaki łagodziłaswędzenie na tyle, że mogła spać, ale dużo by dała, aby odkryć roślinę, którauczyniłaby ją niejadalną dla robactwa.Za każdym razem, gdy stawała, wsuwałarękę w ubranie, aby się podrapać.Przypominała sobie, aby masować, nie drapać.Gdyby otarła skórę, wysta-wiałaby się na infekcję, a gdyby krwawiła, dodałaby do zapachów jeszcze jeden,szczególnie nęcący, którego nie zagłuszyłby sok z roślin.Coś koło jej ucha zabzyczało, wylądowało i ugryzło.Trzasnęła ręką i zaklęła,gdy Tad przysunął się do niej.Możliwe, że śledzące potwory okażą się zbędne, zeżrą nas robale. Mrówki wyszeptał jej Tad do ucha. Czy właśnie to mnie ugryzło? zapytała, nie odwracając głowy. Nie, to miało skrzydła i długą trąbkę.Przypomniałem sobie o położeniu sięna mrowisku, jeśli uda nam się znalezć małe brązowe mrówki.To będzie dener-wujące, ale oskubią mnie ze wszystkich pasażerów, których na sobie noszę.Płyn,jaki wydzielają rozgniewane mrówki, odpędza pchły i inne drobne paskudy.Poczuła zazdrość; gdyby ona mogła znalezć równie łatwy sposób! Jednak le-żenie na mrowisku nie skończyłoby się dobrze, bo większość tego, co ją gryzło,miało skrzydła, a jednoczesne ugryzienia mrówek i ukucia insektów, które terazcierpiała, byłyby nie do zniesienia.Nie mogła się doczekać popołudniowego deszczu; pot tylko potęgował swę-dzenie, a stanie w lejącej się z nieba zimnej wodzie dawało jej kilka chwil ulgi oddokuczliwego pieczenia.Czas iść.Jeżeli dziś znajdziemy strumień, będę w nim spala! Ale biorąc poduwagę nasze obecne szczęście, gdybyśmy znalezli strumień, byłby pełen pijawek!Nieważne.Musieli tylko się ruszać i radzić sobie z tym, co przyniesie los.Pomoc nadejdzie najwyżej za tydzień.Musieli tylko przetrwać ten tydzień.ROZDZIAA SZ�STYO, do diabła.Jedną ręką nie jest łatwo.Lekko balansując z powodu uszkodzo-nego ramienia, Klinga rzuciła ostatnią naręcz gałęzi na płótno szałasu w chwili,gdy w oddali zahuczał pierwszy grzmot.Do licha! Boli!Klinga mimo woli zgięła się wpół.Ból klatki piersiowej był nie do wytrzyma-nia.Znów rozległ się grzmot, tym razem bliżej.Skończyła na czas i była przeko-nana, że niezbyt wcześnie; oczekiwała deszczu.Gdy się wyprostowała, nie miaławątpliwości, że była również gotowa na spoczynek.Szałas był jednocześnie lepszy i gorszy od poprzedniego; zbudowali go rów-nież w upadłym drzewie, ale to drzewo runęło niedawno.Poszarpane drewno pniaodcinało się jasno od zieleni, dlatego je zauważyła.I chociaż pień jeszcze niespróchniał od wewnątrz, padające drzewo pociągnęło za sobą sąsiednie i pomię-dzy dwoma leżącymi kolosami utworzyła się trójkątna przestrzeń z drewnianymi ścianami wysokości człowieka.Rozciągnięte nad nimi płótno stanowiło dach;gałęzie rzucone na niego maskowały szałas.Barykada z krzaków zagradzała wej-ście i mogli pozwolić sobie dziś na luksus rozniecenia małego ogniska.Gałązkileżące na spadłych liściach tworzyły miękką jak materac, uginającą się podłogę,najwygodniejszą ze wszystkiego, na czym spali od wypadku.Gdyby tylko znalazła w apteczce coś, co złagodzi te cholerne ukąszenia!Zagrzmiało, tym razem nad jej głową.Zbierając gałęzie, wystraszyła wielemałych zwierząt: myszy, jaszczurek, węży i żab.Złapała i zabiła tyle, ile mogła,więc dziś i Tad, i ona będą mieli dodatkową kolację.Jako pojedyncze okazy zwie-rzątka nie były szczególnie okazałe, ale nazbierała ich pełną torbę, wystarczająco,aby uzupełnić dietę Tada.Ona prawdopodobnie wybierze i sprawi ze dwa węże,aby dodać trochę smaku do sucharów, ale reszta znajdzie się w żołądku Tada.Ona zadowoli się owadami, bo znalazła larwy korników, które znała, mrów-cze jaja i świerszcze; mogła to wszystko przełknąć pod warunkiem, że będzienajpierw upieczone [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy