McNab Andy Natychmiastowa akcja

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale w 1859 roku podpisano stosowny układ, wktórym Gwatemala uznawała suwerenną władzę korony brytyjskiej nadStrona nr 194NATYCHMIASTOWA AKCJABelize, czyli ówczesnym Hondurasem Brytyjskim.W układzie wszakże byłjeden istotny punkt, zobowiązanie, że wspólnymi siłami zbuduje się drogęprzez dżunglę łączącą Gwatemalę z wybrzeżem.Jakoś nigdy tego niezrobiono, przez co Gwatemala zaczęła głosić, że układ jest nieważny, a w1945 roku do gwatemalskiej konstytucji dopisano nawet klauzulę, żeHonduras Brytyjski stanowi integralną część Gwatemali.Coś podobnegogłosiła Argentyna w sprawie Falklandów.Kiedy w latach sześćdziesiątychwszystkie dawne kolonie brytyjskie zyskiwały niepodległość, Gwatemalapodniosła raban.W 1963 roku skoncentrowała wojska na granicy, a WielkaBrytania w odpowiedzi wysłała do Belize swoje oddziały, aby odparłyewentualną napaść.Mimo to w 1972 roku Gwatemala znów zaczęła się szykować.I tymrazem Londyn odpowiedział zdecydowanie, wysyłając w pobliże okrętywojenne z kilkoma tysiącami ludzi, a trzy lata pózniej, w 1975 roku, pokolejnej demonstracji siły ze strony Gwatemali, RAF wysłał do Belizeeskadrę harrierów.Wreszcie w 1980 roku Gwatemala zgodziła się uznać niepodległośćBelize, pod warunkiem że wreszcie zbuduje się tę nieszczęsną drogę przezdżunglę.W Belize wybuchły zamieszki, zginęli ludzie.Gwatemala nieratyfikowała układu, wycofała uznanie.W tej sytuacji brytyjski garnizonpozostał w Belize na stałe i właśnie ja z kilkoma kumplami mieliśmy dońdołączyć.Kiedy patrzy się na mapę Belize, widać przede wszystkim gęstwinępoziomic, co oznacza, że teren jest mocno pofałdowany.Widać też sporozielonego koloru to dżungla.Dróg mało, a te co są, to pożal się Boże.Jakmiałem się rychło przekonać na własne oczy, w miastach i osiedlach nie makanalizacji, środkiem ulic płyną rynsztoki, a tubylcy nie darzą nas szczególnąsympatią.Opowiadano mi nawet, że jednemu z naszych odrąbano rękę wczasie napadu rabunkowego.Brytyjski garnizon składał się z batalionu piechoty, oddziałów wsparcia iartylerii, eskadry harrierów, tuzina chłopaków z Pułku oraz jeszcze z SBS.Ciostatni występowali pod nazwą Kompanii F.Dowcipnisie rychło przerobilinazwę na Szwadron F, bo akurat szedł w telewizji amerykański serial zDzikiego Zachodu, w którym był taki Szwadron F, złożony z samychzakutych łbów.Do Belize trafiłem w lipcu.Spotkałem kilku znajomych chłopaków:Brenekę, Szkota, Johnny ego Dwugrzebieniowca.Johnny miał wkrótcewracać do Anglii. Ani się obejrzysz, jak będziesz miał tego po dziurki w nosie usłyszałemod niego na powitanie.Miał rację.Wszyscy klęliśmy garnizon w żywy kamień.Mieszkaliśmy wStrona nr 195Andy McNabblaszanym baraku pod półokrągłym dachem, bez klimatyzacji, do czego tylkoostatni idiota może dopuścić.Zaraz na początku kupiliśmy elektrycznewentylatory, których w ogóle nie wyłączaliśmy, bo nie byłoby czymoddychać.Za całe umeblowanie służyły żelazne łóżka i żelazne szafki narzeczy.Zamieszkałem w jednym pokoju z Breneką.Od pierwszej chwili niemówiliśmy o niczym innym, jak tylko o tym, że trzeba wyprostować świat izarobić wreszcie trochę szmalu.Obok mieszkał Des Doom.Całymi dniamiwalił w worek treningowy.Za każdym razem ogłaszał, czyją to mordęwłaśnie obija.Miał sporą wyobraznię, a tors i ramiona całe w tatuażach. Kiedy byłem kawalerem powiadał to na podryw mówiłemdziewczynie, że jak się będzie nudzić, to może sobie �mnie� poczytać.Miałwkrótce pójść do cywila, bo mu się znudziło i chciał robić co innego.Był wPułku ledwie cztery lata i jego raport o zwolnienie potraktowano jak zdradę.Za karę, choć nikt tego głośno nie powiedział, wysłano go do Belize na pełnąrotację.Nic dziwnego, że walił w te swoje mordy dnia.W jednostce mieliśmy basen, ale kąpiel w nim była wzbroniona, bo ktośkiedyś do niego nasrał, wyrażając w ten sposób protest przeciwko temu, żejedni mogą korzystać, a inni nie.Poza workiem treningowym, któryzaanektował Des, były jeszcze zaimprowizowane sztangi.Nie wiadomo ktowpadł na pomysł, żeby nalać betonu do puszek po ogórkach, wetknąćpoprzeczkę i w ten sposób zmajstrować sztangę.Ważne, że była.Nasz pluton stanowił część garnizonu i musieliśmy podporządkować sięwszystkim garnizonowym przepisom i obyczajom.W zajmowanym przez nasbaraku znajdowała się między innymi kantyna podoficerska, ale niedostępnadla większości z nas, bo trzeba było być co najmniej kapralem.Choć nas tamnie wpuszczano, to żądano od nas składki na jej utrzymanie.Pojebanasprawa.Tak więc byli wśród nas lepsi i gorsi, co mnie oburzało, bo nie po towstępowałem do Pułku.Na trzy tygodnie, na zastępstwo, przyjechał Mały.Był kapralem, więcmógł chodzić do kantyny podoficerskiej, ale olał i chodził z nami do zwykłejstołówki.Po paru dniach zwrócono mu na to uwagę.Koniec końców zostałanas czwórka trędowatych , co zresztą wyszło nam na dobre, bo w kuchniżołnierskiej hinduscy kucharze gotowali najlepsze w świecie curry.Jedno z naszych stałych zadań polegało na niesieniu pomocy ofiaromwypadków lotniczych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy