Neff Henry Gobelin 01 Pies z Rowan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Alex zwisał na rękach zgałęzi, rechocząc opętańczo i ignorując wściekłe wrzaskipozostałych dzieci. Widzicie? zapiał. Pierwszy na gałęzi! Mu�ozwygrywa! Mu�oz wygrywa!Max zerwał się gwałtownie i wskoczył na gałąz.Zanim Alex zdążył się ruszyć, Max szarpnął go zakoszulę.Alex puścił gałąz i zawisł nad ziemią w mocnymuchwycie Maxa.Bezradnie wił się i miotał. Chłopcy!Głos zdawał się odległy i nieistotny.Maxskoncentrował się na dręczycielu, którego trzymał jakszmacianą lalkę.Alex przestał się szarpać i tylko patrzyłna Maxa zszokowany i przestraszony. Chłopcy!To panna Boon krzyczała chrapliwym z wściekłościgłosem z drugiej strony placyku.Nauczycielka mistykiszła do nich szybkim krokiem, a jej twarz była blada zgniewu.Pozostałe dzieci się rozstąpiły.Nauczycielkapodeszła do drzewa, założyła ręce i spiorunowała ichwzrokiem. Max McDaniels! Podciągnij Mu�oza na gałąz.Potem obaj macie natychmiast zejść! W tej chwili!Max niechętnie wciągnął Alexa na drzewo,pozwalając mu złapać się pnia.Oddychając ciężko, Alexwymamrotał pod nosem: Dziwoląg", po czym czmychnąłna niższą gałąz i zeskoczył.Max zszedł chwilę pózniej.Panna Boon wymierzyła w chłopców palec. Bójka? Popisy poza kampusem? Co u diabła w waswstąpiło, żeby wyczyniać takie głupoty? Wiecie, comogłoby się stać, gdyby ktoś was zobaczył? Czy w ogóleprzyszło wam do głowy, że ktoś może was zobaczyć?Wzrok panny Boon przesuwał się z twarzy na twarz,a jej wściekłość powoli zamieniła się w tchnący chłodemspokój. Chciał mnie zabić oskarżył Maxa Alex.Widziała pani, panno Boon! Spokojnie, panie Mu�oz.Nie muszę miećkryształowej kuli, żeby zobaczyć, że pana problem ma cośwspólnego z krwawym guzem na czole pana McDanielsa.Czy któryś z was ma coś rozsądnego do powiedzenia naswoją obronę? Przepraszam powiedział cicho Max.Nigdyjeszcze nie widział panny Boon tak wściekłej. Przepraszam" to za mało! warknęła. To sięskończy poważną ka.Wtedy usłyszeli rozpaczliwe wołanie o pomoc.PannaBoon patrzyła jeszcze przez chwilę na chłopców, po czymodwróciła głowę w stronę cukierni.Ojciec Maxa i panBabel wypadli na dwór.Chwilę pózniej przez drzwiwylała się na chodnik wysoka do pasa fala stopionejczekolady. Na pomoc! krzyknął znowu pan Babel.PannaBoon i dzieci podbiegli w chwili, kiedy prawie ukończonakatedra wypłynęła przez drzwi, po czym utonęła wczekoladowej powodzi. Co się stało? krzyknęła panna Boon, rozglądającsię po ulicy, żeby sprawdzić, czy nie ma turystów.Zkawiarni i pizzerii przybiegła grupka starszych uczniów iwykładowców; wśród nich był pan Vincenti. Nie wiem! wysapał pan Babel, brnąc do drzwi ipróbując bezskutecznie zatamować ciałem zalewczekolady.Jęknął na widok drzewek z białej czekolady,które przepłynęły obok i zaczęły się topić. Nie wiemnawet, skąd się wzięła ta cała czekolada! Czy nic nam nie grozi, Joseph? zapytała pannaBoon. Chyba nie, Hazel wysapał pan Vincenti,konfiskując uczniowi trzeciego roku filiżankę, którą tennapełniał czekoladą.Potem wręczył filiżankę panuMcDanielsowi, który przyjrzał się uważnie zawartości.Panna Boon rozejrzała się jeszcze raz po ulicy, poczym podniosła dłoń i wypowiedziała kilka słów.Czekolada przestała wypływać na chodnik i natychmiastzastygła.Wielkie szczeliny, niczym uskoki, przecinałyzygzakiem jej powierzchnię, gdy masa stwardniała nakamień.Pan Vincenti podszedł, żeby pomóc panuBabelowi uwolnić się z czekolady i strącił duży kawałek,odsłaniając zanurzoną katedrę.Pan Babel jęknął na widokzrujnowanego arcydzieła. Czy wie pan, co się mogło stać? zapytał opiekun. Nie mam pojęcia wysapał pan Babel. Czyściłemrząd butelek z napojami i ni stąd, ni zowąd znalazłem siępo pas w czekoladzie.Czy to może być sprawka któregośz uczniów? Taki wiosenny figiel? Któryś ze starszych uczniów mógłby to zrobić powiedział pan Vincenti. Nie lekceważmy tych młodszych wtrąciła pannaBoon, rzucając Davidowi gniewne spojrzenie. W końcuwielu z nich było w ciastkarni krótko przed tym, kiedy tosię stało. Nie daliby rady zrobić czegoś takiego, Hazel zaśmiał się pan Vincenti, częstując się kawałkiemczekolady odłupanym za pomocą kluczyków dosamochodu. Mylisz się, Joseph warknęła panna Boon. Takczy inaczej, najwyższy czas, żeby pan Mu�oz i panMcDaniels zabrali swoje rzeczy i wrócili ze mną dokampusu.Policzki Maxa płonęły ze wstydu, kiedy wzrok ojcapadł na jego krwawiące czoło.Pan McDaniels zmarszczył brwi i odstawił filiżankęczekolady na chodnik.Potem obejrzał czoło syna. Co się stało, Max? zapytał. Nic mu nie jest, panie McDaniels zawołałuśmiechnięty Alex. Niech pan sobie dalej podjadaczekoladę. Alex! syknęła panna Boon.Odwróciła się do ojcaMaxa. Scott, najmocniej przepraszam, ale Max musinatychmiast wrócić do kampusu.Jego dzisiejszezachowanie było nie do przyjęcia.Nie będę wchodziła wszczegóły, ale. Może się pani do mnie zwracać panie McDaniels",młoda damo powiedział ojciec Maxa.Panna Boon urwała i na chwilę zaniemówiła. Tato, nic się nie stało uspokoił ojca Max.Zobaczymy się w kampusie.Proszę, zostań tu zConnorem i Davidem. Tak powiedział szybko Connor. David i jamamy panu mnóstwo do pokazania, panie McDaniels.Ojciec jeszcze raz spojrzał na Maxa, po czymodwrócił się do Connora i przytaknął.Max i Alex odłączyli się od tłumu i podeszli dodrzewa.Kiedy Max brał plecak, zauważył wystającą zzapinanej na suwak kieszonki złożoną kartkę.Został niecow tyle za Alexem, który wlókł się za panną Boon, irozłożył kartkę.Niezły skok.Wracaj do kampusu!Jak najszybciej idz do Trzęsokrokwi.Bądz sam.Sprawdz KZWR.RoninMax odwrócił szybko głowę, spodziewając się ujrzećbiałe oko przyglądające mu się zza drzewa albo z tłumu.Zmiął kartkę, jeszcze raz się rozejrzał i podbiegł doczekających na niego Alexa i panny Boon.17Pies UlsteruDopiero po kolacji Maxowi udało się odłączyć pocichu od grona kolegów i pójść samemu do BibliotekiTrzęsokrokwi.Jego ojciec był rozczarowany, że Maxwszczyna bójki w kolejnej szkole.Ale dla Maxa todoświadczenie było bardziej niepokojące.To nie była jegodecyzja, żeby skoczyć za Alexem i go złapać, to się poprostu stało było tak szybkie i odruchowe jakmrugnięcie bądz kichnięcie.Mijając trójkę starszych uczniów, Max wskakiwał poschodach Starego Toma po dwa schodki.Nigdy wcześniejnie był w Trzęsokrokwi, ale wiedział, że większośćuczniów i wykładowców unikała tej biblioteki.Zajmującastrych Starego Toma Biblioteka Rosetty zawdzięczałaswój brak popularności i potoczną nazwę położeniubezpośrednio pod kurantami Rowan.Belki, książki imeble trzęsły się równo co godzina.Długi, niski strych pachniał kurzem i skórzanymioprawami.Bardziej niż z biblioteką kojarzył się Maxowi zcmentarzyskiem książek.W pobliżu wejścia ciasnaspiralna klatka schodowa znikała w ciemnym pokojumieszczącym kuranty i maszynerię zegara.Max szybkogo minął; Stary Tom zawsze wydawał mu się czymśżywym, a w ciemnym wnętrzu robiło mu się nieswojo.Max usadowił się na chwiejnym drewnianym krześleprzy długiej ławie.Włączywszy lampkę, kichnął i starł zblatu warstwę kurzu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy