Nieskończonoć Holly Jane Rahlens

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na jej ścianie namalowano żółte litery tworzące napis: HAMMURABI.Podnim widniał rysunek falafela. Dobry pomysł powiedział Finn. Kulki z fasoli i świeże warzywa.Finn zamówił falafel z sosem sezamowym, Rouge z ostrym sosem mango.Oba były smacznei równie dobre jak te, które do tej pory jedli.Wypili czaj, który dostali gratis, a pod koniec posiłkuFinn obiecał właścicielowi o arabskich korzeniach, że wróci na kolejną kanapkę z falafelem, gdynastępnym razem przyjdzie na targ. Znajomy numer jeden powiedział zadowolony Finn do Rouge, gdy ruszyli alejką targowąw stronę Wilmersdorfer Stra�e i punktu wyjścia z gry.Uśmiechnęła się do niego, ale się nie odezwała. Coś ty taka markotna? zapytał Finn. yle się czujesz? Ależ skąd.Po prostu tyle tu do przeżycia i obejrzenia.Poza tym ta testerka musi zachowaćczujność.Twoje bezpieczeństwo jest sprawą najwyższej wagi.Ale jedno jest niepokojące.Takobieta obserwowała inne kobiety na ulicy i tu na targu.Nikt nie nosi patchworkowych skórzanychkurtek z poduszkami na ramionach.Widziałeś takie kurtki jak nasze? Chyba nie. Właśnie.Ta testerka przypuszcza, że jesteśmy niemodnie ubrani. W takiej chwili myślisz o modzie? wykrzyknął Finn. To może zadziałać na naszą niekorzyść. Nonsens! To tylko gra. Ale wyjątkowo czuła i potencjalnie niebezpieczna.Finn miał inne sprawy na głowie.Musiał poznać kolejną osobę. Może znowu zobaczymy tego mężczyznę z brodą powiedział. Tego z wózkiem z koszemi torbami zakupowymi, który prosił nas o pieniądze.Pamiętasz? Może on zostanie naszym znajomym. Może rzekła w zamyśleniu Rouge.Szli dalej ulicą, Pestalozzistra�e, a gdy dotarli do szaletu miejskiego na deptaku handlowymWilmersdorferstra�e, zostało im pięćdziesiąt pięć minut na rozejrzenie się po okolicy i poznaniekolejnej osoby.Finn spojrzał na południe w kierunku Kantstra�e, następnie na północ, w stronę Goethestra�e.Mnich buddyjski znów śpiewał i uderzał w gong, lecz Finn pomyślał, że nie powinien przerywać mumedytacji tylko po to, żeby go poznać. Zniknął plac budowy zauważyła Rouge. Tam.Finn i Rouge skierowali się w stronę Goethestra�e, gdzie stał teraz nowy budynek, a jegopięciopiętrowa fasada zrobiona była ze szkła.W środku mieścił się przestronny salon optyczny,a obok niego, gdzie przelewał się ciągły strumień kupujących, była& Księgarnia! wykrzyknął Finn.I wtedy dostrzegł nazwę sklepu napisaną dużymi literami, krzyczącymi do niego z góry:DUSENHUBER.Finn nigdy nie wyobrażał sobie takiej księgarni.W szkole uczyli się, że na przełomie tysiącleciksiążki straciły znaczenie.Tu zaś było wielu kupujących.I tyle książek.Wszędzie.Stały na regałach,leżały w stosach na stołach, w witrynach, przy kasach.Przecenione książki.Bestsellery.Książki naprezent.W twardej oprawie.W miękkiej.Tanie wydania.Albumy ze zdjęciami.Książki podróżnicze.Książki kucharskie.Ruchome schody wiozły kupujących coraz wyżej i wyżej, do kolejnychi kolejnych.A jednak w sklepie nie było czuć zapachu wilgoci, kurzu i pleśni, który Finn znałz bibliotek.Pachniało zupełnie inaczej, jak& jak co? Pachniało& nowym papierem.Tak.Pachniałonowością.Czystością.Dziewiczo.Jak księgarnie, do których zaglądał raz do roku z ojcem i Mannuw Kanadzie, w kolonii Sternwood Forest.Było&Myśli Finna się urwały.A to co? Nagle poczuł jakąś inną woń.Zapach&Odwrócił się gwałtownie.Na ruchomych schodach stopień za nim stał mężczyzna z niemowlęciemw chuście na piersi.Nie, to nie on.Woń płynęła z góry.Finn wszedł po schodach, przecisnął sięobok Rouge i podążył za zapachem.Tak.Tutaj.Pachniało jak&Szybko przebiegł wzrokiem po pierwszym górnym poziomie księgarni.Była to duża sala.Miałamoże sześćset metrów kwadratowych. Finn? zapytała Rouge. Wszystko w porządku?On jednak ledwie ją usłyszał.Szedł za zapachem.Zapachem& perfum.Nieskończoność.Minął stojak z powieściami, z thrillerami, kolejny z klasyką, jeden z literaturą kobiecą, kolejne z&Była tam.Stała tylko o kilka metrów od niego, przy regale pełnym anglojęzycznych książek.Wyglądałainaczej, niż się spodziewał, a zapach był teraz bardzo słaby, ale nie miało to znaczenia.Podszedł do niej od tyłu.Poczuła jego obecność i obejrzała się.Kobieta miała może pięćdziesiąt lat, a przynajmniej tak wyobrażał sobie osobę pięćdziesięcioletniąw 2004 roku.Patrzyła na niego pięknymi brązowymi oczami, jej ciemne włosy były proste i lśniące,ostrzyżone na boba.Miała na sobie grubą czarną wełnianą pelerynę spiętą dużą srebrną broszką.Czarną wełnianą spódnicę.Czarne buty.Na jej ramieniu wisiała duża czarna skórzana torba.W jednej dłoni trzymała elegancką parasolkę, w drugiej książkę.Zauważył, że miała długiei wypielęgnowane paznokcie.Uśmiechnęła się do niego. Niezbyt duży wybór, prawda? powiedziała. Ale chyba coś z tym zrobią, jeśli więcej osóbbędzie chciało kupować anglojęzyczne książki.Otworzyli tę księgarnię dopiero dwa tygodnie temu.Finn nie miał pojęcia, o czym ona mówi.Kiwał tylko głową i wdychał zapach Nieskończoności,który wydawał się unosić nad jej peleryną.Tak.To na pewno była Nieskończoność.Kobieta odwróciła się do regału i przeglądała książki.Finn poszedł w jej ślady.Wiedział, żeRouge stoi obok niego, z lewej strony.Tak w ciszy minęła minuta.Nagle kobieta potrząsnęła głowąi wykrzyknęła: Co za nudny wybór! Tylko thrillery i babskie czytadła.I trochę klasyki. Spojrzała na Finnai Rouge. Chociaż to znalazłam.Nigdy tego nie czytałam. Pokazała im książkę, którą trzymaław dłoni: Zabić drozda. Znacie? Tak odrzekł Finn, zachwycony, że może twierdząco odpowiedzieć na jej pytanie. Tak! Tenczytelnik właściwie całkiem dobrze ją zna.Spojrzała na niego.Zmrużyła oczy, ale na jej ustach błąkał się cień uśmiechu.Finn zrozumiał, że użył trzeciej osoby [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy