Porucznik Diabła Maria Fagyas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Troszkę za dużo wypiliśmy, prawda? - spytał szorstkim ikarcącym tonem.Nazajutrz pojechali do Nicei na przymiarkę w salonie.Przymilna, ubrana na czarno, sprzedawczyni zapytałaMariannę z szacunkiem o nazwisko.- Madame Dorfrichter - odpowiedziała Marianna z ulgą, żejednak pamięta.Kiedy pochwyciła gniewne spojrzenie doktora,uświadomiła sobie, że popełniła faux pas (jeszcze jeden znanyjej zwrot we francuskim).- Madame Brammer - poprawił ją, ale widząc zdumionespojrzenie sprzedawczyni pojął, że stało się to, czego sięobawiał.- Chcesz ściągnąć tu na nas całą francuską prasę? - spytałMariannę, kiedy wyszli z salonu.Pokręciła przecząco głową.- Na Boga, skądże znowu!Słowo prasa przypomniało jej nagle postacie ludzi wpłaszczach, wsparte o latarnie na Hahngasse w Wiedniu,czekające, by ją dopaść w momencie, kiedy wychodziła zmieszkania matki.- Wobec tego zechciej łaskawie zapamiętać, że nazywasz siętutaj madame Brammer!- Dobrze - odpowiedziała potulnie.Nie chciała bowiemrozgniewać Paula, jedynego łącznika z otaczającąrzeczywistością.Jakże trafiłaby na powrót do domu, gdybyzniknął i pozostawił ją samą i bezradną w tej niesamowiciepięknej próżni.- Na pewno będę pamiętać - powtórzyła gorliwie.- Mam nadzieję - wymruczał, po czym uśmiechnął się idelikatnie pogładził ją po twarzy.Reporterzy dopadli ich nazajutrz, gdy popijali ap�ritif natarasie u Ruhla.Marianna obudziła się pózno tego rana, niespokojna iprzygnębiona.Wiatr ustał, morze zaś było spokojne i ciche.Właśnie po raz pierwszy tego dnia ucieszył ją widok tłumówprzesuwających się obok tarasu Ruhla oraz wdzięczna paradapowozów i limuzyn na szerokiej wstędze obramowanejpalmami promenady ciągnącej się wzdłuż łukowato położonejzatoki hen, daleko, aż po wyglądający na chmurę mglisty zaryspółwyspu.Wówczas to właśnie jakiś niski mężczyzna o twarzyfoksteriera zatrzymał się przy ich stole i zagadnął Mariannę wpłynnej wiedeńskiej niemczyznie.- Dzień dobry, pani Dorfrichter.Słyszałem, że pani jest tutaj,i nie mogłem przepuścić okazji, aby się z panią nie przywitać.Z tonu jego słów można by wnosić, że są znajomymi, aleMarianna nie mogła sobie przypomnieć, czy go kiedykolwiekprzedtem widziała.- Dzień dobry - odrzekła i domyśliła się widząc nieprzyjaznąminę Goldschmiedta, że znowu zrobiła coś niestosownego.- Mylisz się, młodzieńcze - warknął doktor na nieznajomego.- To nie jest pani Dorfrichter.Wtedy to przypomniała sobie jego zalecenie.- Myli się pan - dodała siląc się również na stanowczość.-Jestem madame.- ale nie mogła sobie za nic przypomniećnazwiska.Młodzieniec uśmiechnął się złośliwie.- Jest pani na pewno madame Dorfrichter.A pan jest jejadwokatem, doktorem Goldschmiedtem.Czy mogę sięprzedstawić? Reinhard Lothar, do usług.- Wydobyłlegitymację prasową, która potwierdziła jego tożsamośćprzedstawiciela prasy bulwarowej.- Do diabła, niech się pan wynosi - zasyczał Goldschmiedt -bo zawołam kelnera, który pana stąd usunie.Zamiast odejść, młodzieniec przysunął sobie krzesło i usiadł.- Dobrze pan wie, że lepiej ze mną nie zaczynać, skoro panatu odnalazłem.Chciałbym porozmawiać teraz z paniąDorfrichter, bo w przeciwnym razie i tak przekażętelegraficznie wiadomości do Wiednia, fantazjując, ile się da.Czy pani miło spędza tu czas? - zwrócił się do Marianny.- Bardzo.- Zerknęła w stronę Goldschmiedta, jakby szukającpomocy, ale twarz doktora przypominała maskę, tak byłanieruchoma i obojętna.- Doktor Goldschmiedt, jak wiadomo, bardzo się troszczy oklientów - ciągnął reporter.- Czy mąż wie, że spędza pani zdoktorem wakacje?- Ja nie.- zaczęła Marianna, ale Goldschmiedt podniósł sięnagle i rzucił parę banknotów na stolik,- Chodzmy - powiedział do Marianny.Reporter zagrodził imdrogę:- Chwileczkę, proszę pana.Nie można przerywać damie wpółsłowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy