[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak więc odwiedziłem mał\
onkę i wróciłem do ogrodu.Pochwili byliśmy ju\
w naszym świecie.Przy śniadaniu błazen zaczął mnie ostro\
nie badać.Złapał haczyk i chciał się wszystkiegodowiedzieć.Milczałem.Odtąd rozpoczęła się między nami gra.On mi dawał do zrozumienia,\
e coś wie, ja udawałem głupka.A nocami odwiedzaliśmy moją mał\
onkę, zahaczając o murw ogrodzie.Poza tym wszystko toczyło się starymi torami.Jakieś audiencje, uczty, polowania.Tylkote noce.A Gacek a\
dr\
ał z ciekawości, miło było patrzeć.Ja zaś, udając głupka, pastwiłemsię nad nim oraz delektowałem jego umęczeniem i zniecierpliwieniem.Wiedziałem, \
e snujesetki domysłów.Wreszcie postanowiłem zakończyć tę grę.Miałem Gacka w sieci idomyślałem się, jak próbuje się z niej wydostać.Wiedziałem, \
e złapał haczyk i jakoś tam poswojemu wierzy w istnienie owego fantastycznego innego świata.Dzisiejszej nocy wydarzy się finał.Ja kilkanaście razy odwiedzę to nasz, to tamten świat,a\
spłowiały z ciekawości Gacek straci rachubę.Pogubi się dość szybko, gdy\
ogrodyniewiele się od siebie ró\
nią.A\
wreszcie upozoruję własną śmierć, jakiś wypadek naschodach.A mój błazen do końca \
ycia nie będzie wiedział, czy jest tam, czy te\
tu.Po mejpozornej śmierci wyjadę na dłu\
szy czas, aby obłęd mego wiernego sługi rozkwitł i nabrałkolorów.Kiedy wrócę, spodziewam się zastać go otępiałego i zaślinionego, i to w sposóbautentyczny i nieudawany.Do dzieła więc.Opowieść czcigodnego Damrota, nauczyciela królewiczów EgerniDziwne wydarzenia miejsce swoje miały w Egerni za panowania nieszczęsnego BernoutaI, przez kronikarzy złośliwie zwanego Mądrym.A było to tak.Od początku twierdziłem, \
e król musi mieć błazna.Było i tak jest, odkąd Egernia stałasię krajem cywilizowanym i własnego władcę posiadającym.Tak ka\
e i obyczaj prastary, iprawo odwieczne, a równie\
mądrość stoi za tym wielka.Monarcha bowiem i błazen niciątajemną i magiczną zostają połączeni, jeden bez drugiego \
yć nie potrafią.Dlatego od chwili,kiedy następca tronu zapowiedział, \
e nie pójdzie w ślady ojców swych i dziadów, i błaznaprzy sobie trzymał nie będzie, od tamtej chwili wiedziałem, \
e zapowiada to wydarzeniaponure i nieszczęśliwe.A zaczęło się to tak.Wiele lat temu wychowawcą i piastunem królewskich synów byłem,która to godność od pokoleń w mym rodzie pozostawała i z ojca na syna przekazywaną była.Kiedy tylko królewiczowie siedem lat kończyli i od królowej matki przyszło im odejść dospraw męskich i rycerskich, co dla niektórych z nich koroną zakończyć się miały, pod mąopiekę trafiali, by poznać tajniki wojennego rzemiosła, wiedzy i dobrych obyczajów.Królnieczęsto synów widywał, pochłonięty rządzeniem, przyjmowaniem posłów i rozsądzaniemsporów swych poddanych.Był on bowiem ojcem narodu całego, państwa nawet, którywsłuchiwać się musi w troski wszystkich swych dzieci, a nie tylko tych, których wedle prawapozostaje rodzicielem.Pośród trzech królewiczów był wówczas i Bernout, najmłodszy, lecz i najmędrszypomiędzy nimi.Pierworodny był wojownikiem urodzonym i po wielekroć, kiedy wiek męskiosiągnął, dowodził hufcami ojca swego podczas bitew, jakie za czasów Wojny Tuzinowejprzyszło naszemu królestwu staczać.Nie będę o tym pisał, kroniki i bardowie nie raz i niedwa wychwalali męstwo naszego rycerstwa, odnotowując ka\
dy bohaterski czyn młodegowodza.Wtóry z królewskich synów ku kobietom namiętność miał potę\
ną, rozbuchaną inienasyconą.Tedy po nocnych bataliach siły swe trwonił, dojrzewając i mę\
niejąc w wiekunad wyraz młodym.Powiadają po dziś dzień, i\
wzdychały za nim wszystkie kobiety, co wzamku podówczas zamieszkiwały, a on ochoczo i bez ró\
nic dla wieku czy stanu nawestchnienia owe odpowiadał [ Pobierz całość w formacie PDF ]