[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Na piętrze mieszkają pracownicy.A ja ten pierwszyraz pragnąłem kochać się ze swoją żoną w całkowitej prywatności.Teraz dopiero zdałem sobie sprawę, jak to mu-siało zabrzmieć.Poczułaś się dotknięta?- Dokładnie tak.Zachichotał.- Kochanie, zamierzam bezustannie składać ci bardziejeleganckie propozycje.Liczę na to, że nie będziesz ich od-rzucać.Chyba bym tego nie zniósł.- Zbyt cię na to kocham.- Pokryła twarz Gabe'a po-całunkami.- A kiedy pokochałeś mnie?Odetchnął głęboko.- Nie potrafię tego określić.Gdy ujrzałem cię po razpierwszy na jachcie, pomyślałem, że jesteś najpiękniej-szym stworzeniem na ziemi.- To samo myślałam o tobie.- Mężczyz
ni nie są piękni.- Ty jesteś.Minęło ponad dziesięć lat.- westchnęła.-Już tak długo cię kocham.Gabe cofnął się myślami do tamtego popołudnia.Byłdwudziestosześcioletnim absolwentem prawa na Harvar-dzie i już prowadził znaną i prestiżową firmę prawniczą.- Byłaś taka młodziutka, kochanie, ale już wówczas wiedziałem, że staniesz się piękną kobietą.Po latach, gdyw biurze komitetu wyborczego dostrzegłem twoje cudow-ne błękitne oczy, uznałem, że przeczucie mnie nie myliło.No, może trochę: byłaś piękniejsza, niż przewidywałem.SRStephanie mocniej wtuliła się w jego szyję.- Szkoda, że nic o tym nie wiedziałam.- Twój wdzięk, inteligencja, charyzma, na wszystkichrobiły wrażenie, a na moim ojcu w szczególności.Przyglą-dałem się, jak dajesz sobie z nim radę.Jest twardy, ale typotrafiłaś odsłonić jasne strony jego charakteru.Z począt-ku intrygowało mnie to, potem zaniepokoiło, aż w końcubyłem chory z zazdrości.- Gabe, przepraszam.Pocałował ją mocno.- Nie masz za co przepraszać.Zakochałem się w tobie.Byłem zaślepiony i nie dostrzegałem, że między wami nicnie zaszło.Kiedy podczas kolacji zadałem ci tamto pyta-nie, oczekiwałem tylko jednej odpowiedzi:  Pragnę wy-łącznie ciebie.Kropka".Kiedy wynik testu okazał się ne-gatywny, wymyśliłem kontrakt małżeński.Postanowiłemzdobyć cię za wszelką cenę!Oczy Stephanie błyszczały jak szafiry.- Powinnam od razu powiedzieć to, co czułam.Ależ by-łam głupia!- Na pewno nie głupsza niż ja.Tyle czasu zmarnowa-liśmy! Nie wiesz nawet, jaką radość czułem, gdy odkry-łem, kim jest Teri Jones.- Tylko ja o tym nie wiedziałam - jęknęła na wspo-mnienie spotkania na szosie.Ujął jej twarz w dłonie i zajrzał głęboko w oczy.- Podczas jazdy do Montany byłem jak w żałobie.Je-stem pewien, że nie wytrzymałbym długo z dala od ciebie.Zawładnęłaś mną zupełnie.Już wtedy wiedziałem, że ciękocham.SRStephanie otoczyła go ramionami.- Przyjechałam tu, żeby zostać z tobą.A tak nawiasemmówiąc, byłaby ze mnie fatalna Pierwsza Dama.Politycymuszą tak często opuszczać swoich bliskich.Nie zgadza-łabym się na to.Nie zrozum mnie z
le.Bardzo cenię takichludzi, jak nasi ojcowie.Ktoś musi tę pracę wykonywać ipłacić za nią wysoką cenę.Ale dziękuję Bogu, że to nie ty.Przystojną twarz Gabe'a rozjaśnił uśmiech.- Cieszę się, że tak myślisz.- Mam nadzieję, że nasze pierwsze dziecko urodzi sięjuż za dziewięć miesięcy.A dzieci potrzebują ojca na codzień, a nie raz w miesiącu i sporadycznie w czasie waka-cji.W naszej rodzinie ojciec będzie stale koło nich.Więcejchyba nie mogą wymagać.- Pod warunkiem, że ty będziesz ich matką.- Pogładziłręką jej brzuch.- Jeśli ten cud już nastąpił, trzeba będziebudować następny domek, żeby pomieścić całe towarzy-stwo.Nie sądzisz?- Gabe.Może twój brat, Richard, zechce odkupić domw Newport? To nasz pierwszy dom i jest piękny, ale.- Ale nigdy nie był prawdziwym domem - wpadł jej wsłowo.- Właśnie.Dla mnie domem jest ta wieża.Gabe pieściłustami płatek jej ucha.- Bo to szczególne miejsce.- Dzieci będą je kochać.- Ich ojciec już je kocha, tu bowiem spełniły się jegonajskrytsze pragnienia.- Hej, wspólniku.- Oczy błyszczały jej szelmowsko.-Mówisz, jakbyśmy już skończyli.Coś ci powiem, chłop-SRtasiu.To był dopiero początek.Czas, żebyś zabrał się doroboty i znów uszczęśliwił swoją damulkę.Nie wymigaszsię od obowiązków.O, nie, mój panie.Głośny wybuch śmiechu zatrzymał dwóch kowbojówprzejeżdżających w pobliżu.- To chyba szef.- Aha.- Jeszcze nigdy nie słyszałem, żeby tak się śmiał.- No.- Coś go widać ucieszyło.- Ani chybi!SR [ Pobierz całość w formacie PDF ]