Zola Emil Zdobycz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poszła jeszcze wyżej, korytarzami,schodami służbowymi wybrała się w podróż do pokoju dziecinnego.Kiedyjuż była na samej górze, na gwozdziu, tym samym co niegdyś, znalazłaklucz, wielki zardzewiały klucz, osnuty pajęczyną.Zamek od drzwizaskowyczał żałośnie.Jakże smutny był pokój dziecinny! Ze ściśniętymsercem ujrzała, jaki jest pusty, szary, milczący.Zamknęła drzwi doptaszarni, które ktoś zostawił otwarte, i przez głowę przebiegła jej niejasnamyśl, iż to tędy zapewne uleciała radość jej dzieciństwa.Zatrzymała siękoło żardynierek pełnych jeszcze ziemi, stwardniałej i popękanej jakzeschłe błoto, i ułamała gałązkę rododendronu.Ten szkielet rośliny, chudy ibiały od kurzu, oto było wszystko, co pozostało z ich grządek żywejzieloności.Nawet mata, wypłowiała, pogryziona przez szczury,rozpościerała się melancholijnie, jak całun od lat wyczekujący na obiecanąmu zmarłą.W jakimś kącie, pośród tej milczącej rozpaczy, tegoopuszczenia płaczącego ciszą, znalazła jedną ze swych dawnych lalek.Trociny wysypały się przez dziurę, porcelanowa buzia uśmiechała sięmalowanymi ustami ponad sflaczałym ciałkiem, jakby wyniszczonym jakąślalczyną rozpustą.Renata dusiła się w tym skażonym powietrzu swego dzieciństwa.Otworzyła okno, spojrzała na pejzaż nieobjęty w swej rozległości.Nic tunie było zbrukane.Odnajdywała nieśmiertelną radość, nieśmiertelnąmłodość przestworza.Słońce, poza nią, zniżyło się i z nieskończonąsłodyczą złociło ten skrawek miasta znany jej tak dobrze.Była to nibyostatnia pieśń dnia, refren wesela usypiający zwolna na wszystkiej rzeczy.Na dole tama połyskiwała płowo, a most Konstantyna obrysowywał czarnąkoronką żelaznych wiązań biel.filarów.Na prawo cienie Hali win i OgroduBotanicznego tworzyły rozlewisko o wodach nieruchomych i omszałych,266których zielonkawa powierzchnia grabiła się gdzieś w mgłach nieba.Nalewo wybrzeże Henryka IV i wybrzeże de la R�p�e ukazywały rząddomów, tych domów, które dziewuszki oglądały przed laty dwudziestu, ztymi samymi brunatnymi plamami składów i różowawymi kominamifabryk.Ponad drzewami, łupkowy dach Salp�tri�re, rozniebieszczonysłonecznym pożegnaniem, pojawił się jej naglę jak stary przyjaciel.Lecznajwiększy spokój, najbardziej rzezwiące tchnienia słały ku niej szarebrzegi rzeki Sekwana, olbrzymia zdążająca z końca horyzontu wprost kuniej, jak w tych szczęśliwych czasach, kiedy Renata lękała się, by niewezbrała i nie wdarła się przez okno.Przypomniała sobie ich czułość dlarzeki, miłość dla jej płynnego ogromu, dla tej wody szumiącej irozedrganej, rozpościerającej się u ich stóp, rozwierającej wokół nich, zanimi, w dwoje ramion, niewidocznych już, a obejmujących mocną i czystąpieszczotą.W dni pogodne małe kokietki mawiały, iż Sekwana włożyłaswą piękną suknię z zielonego jedwabiu, spryskaną białymi płomykami;tam, gdzie prąd wody marszczył jej powierzchnię, jawiły się riuszki zatłasu, a w ,dali, za przepaską mostów, rozpościerała się w blaskach materiakoloru słońca.Renata podniosła oczy i spojrzała w jasnobłękitną otchłań nieba, powolizasnuwającą się mrokiem.Pomyślała o mieście współuczestniku w złem,o rozgorzałych nocach na bulwarze, o piekących popołudniach w Lasku, obezbarwnych i cierpkich dniach w wielkich nowych pałacach.Pózniej, gdyspuściła głowę i raz jeszcze objęła wzrokiem spokojny horyzont swegodzieciństwa, ten zakątek mieszczański i robotniczy, gdzie marzyła o życiuwolnym od burz, poczuła na wargach gorycz ostatnią.Splótłszy dłoniełkała w zapadającej nocy.Następnej zimy, gdy Renata zmarła na ostre zapalenie oponmózgowych, jej długi pospłacał ojciec.Rachunek u Wormsa wyniosiłdwieście pięćdziesiąt siedem tysięcy franków.267 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy