[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po raz ostatni Paryż oglÄ…daÅ‚ jÄ… w feerii zatytuÅ‚owanej Meluzyna, na scenieteatru  Gaite , którÄ… wÅ‚aÅ›nie Bordenave objÄ…Å‚ lekkomyÅ›lnie, bez jednego grosza; spotkaÅ‚a siÄ™tam z Prullière'em i Fontanem.MiaÅ‚a wprawdzie tylko niemÄ… rolÄ™, ale byÅ‚ to doprawdy gwóz
dz
 ; stanowiły go trzy plastyczne pozy wszechmocnej i milczącej czarodziejki.W pełniwielkiego sukcesu, gdy Bordenave organizując wściekłą reklamę oszałamiał Paryż kolosal-nymi afiszami, pewnego pięknego poranka gruchnęła wieść, że podobno poprzedniego dniaNana jakoby wyjechała do Kairu.Wystarczyła jakaś błaha rozmowa z dyrektorem; coś się jejnie spodobało, więc uległa kaprysowi kobiety zbyt bogatej na to, by dać sobie skakać po gło-wie.Od dawna zresztą ubzdurała sobie podróż do Turcji.Minęły miesiące i zaczęto już o niej zapominać.Gdy w gronie znajomych ktoś wspomniałjej imię, krążyły najdziwniejsze historie, każdy przynosił sprzeczne i niezwykłe wiadomości.Rzekomo oczarowała wicekróla i panowała w pałacu nad dwustu niewolnikami, którym dlazabawy obcinała głowy.Ktoś inny znów twierdził, że było inaczej: Nana rzekomo zrujnowałasię żyjąc z jakimś Murzynem; ta obrzydliwa namiętność wpędziła ją w biedę i zmusiła dołajdaczenia się w Kairze.W dwa tygodnie póz
niej % ku ogólnemu zdziwieniu % ktoś przysię-gał, że spotkał ją w Rosji.Powstała legenda, że została kochanką jakiegoś księcia, mówiono ojej klejnotach.Niebawem wszystkie kobiety znały je na podstawie krążących opisów, choćnikt nie mógł dokładnie wymienić z
ródÅ‚a informacji; opowiadano o pierÅ›cionkach, kolczy-kach, bransoletach, o naszyjniku szerokim na dwa palce, o królewskim diademie ozdobionymbrylantem grubym jak wielki palec.Z tych odlegÅ‚ych krajów Nana promieniowaÅ‚a tajemni-czym blaskiem bóstwa obwieszonego drogimi kamieniami.Teraz mówiono o niej z namasz-czeniem, z religijnÄ… niemal czciÄ… dla tej fortuny zdobytej u  barbarzyÅ„ców.Pewnego lipcowego wieczoru o godzinie ósmej Lucy, która jechaÅ‚a powozem ulicÄ… Faubo-urg-Saint-Honore, spostrzegÅ‚a KarolinÄ™ Hèquet, która wyszÅ‚a, by zamówić coÅ› u pobliskiegodostawcy.PrzywoÅ‚aÅ‚a jÄ… i powiedziaÅ‚a:% JadÅ‚aÅ› już obiad, masz trochÄ™ czasu?.Och, to jedz
ze mną, moja droga.Nana wróciła.%Karolina bez namysłu wsiadła do powozu.A Lucy ciągnęła: % Wiesz, kochanie, my tu gada-my, a ona może tymczasem umarła.% Umarła! Co za pomysł! % krzyknęła Karolina osłupiała.% Gdzież to i na co?% W  Grand-Hótelu.na ospę.och, to straszna historia! Lucy kazała stangretowi jechaćprędko.Jadąc wzdłuż ulicy Royale i bulwarów, przy tętencie kopyt końskich zagłuszającychjej słowa, opowiedziała jednym tchem przygodę Nany.% Nie możesz sobie wyobrazić.Nana przyjeżdża z Rosji, nie wiem już dlaczego, zdaje misię, że na skutek jakieś awantury ze swoim księciem.Zostawi a bagaże na dworcu i ląduje uswej ciotki, pamiętasz, u tej starej.I oto zastaje swoje dziecko chore na ospę.Dziecko umie-ra nazajutrz, a ona bije się z ciotką z powodu pieniędzy, które podobno przysyłała, a z którychciotka nie widziała ani grosza.Dziecko prawdopodobnie z tego powodu umarło.Zapuszczo-ne i zaniedbane.No, więc Nana ucieka, idzie do jakiegoś hotelu i nadziewa się na Mignonawłaśnie w chwili, gdy myślała o swych bagażach.Robi się jej niedobrze, ma dreszcze, zbierasię jej na wymioty, więc Mignon ją odprowadza, obiecując zająć się jej sprawami.Co? Czyto nie dziwne? Zupełnie jak w powieści! Ale mało tego: Róża dowiaduje się o chorobie Nany,oburza się, że leży samotna w wynajętym pokoju i przybiega z płaczem, chcąc ją pielęgno-wać.Chyba sobie przypominasz, jak one się nienawidziły, istne furie! A tymczasem Róża209kazała przenieść Nanę do  Grand-Hótelu , żeby umarła przynajmniej w wytwornym miejscu,i spędziła już przy niej trzy noce nie zważając na to, że przecież może od tego zdechnąć.Otym wszystkim opowiedział mi Labordette.Chciałam więc zobaczyć.% Tak, tak % przerwała Karolina bardzo podniecona.% Pójdziemy na górę.Przybyły na miejsce.Na bulwarze stangret musiał zatrzymać konie w natłoku powozów ipieszych.W ciągu tego dnia Ciało Ustawodawcze głosowało właśnie za wojną.Z wszystkichulic spływał tłum, przelewał się wzdłuż trotuarów i zajmował jezdnię.Nad kościołem Z
w.Magdaleny zaszło słońce za krwawą chmurą, której refleks zapalał szyby okienne jak pożar.Zapadał zmierzch.W tej melancholijnej porze aleje, nie oświetlone jeszcze gazowymi latar-niami, pogrążały się w mroku.Z daleka dochodziły coraz wyraz
niejsze głosy; w bladych twa-rzach przechodniów skrzyły się spojrzenia, jakiś powiew lęku i trwogi owładnął tłumem.% Oto Mignon % rzekła Lucy.% Dowiemy się czegoś od niego.Mignon zdenerwowany stałpod obszernym portykiem  Grand-Hótelu , patrząc na tłum [ Pobierz całość w formacie PDF ]