[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nazywam siÄ™ JoaquínCuevas i jestem tutaj nauczycielem.PracujÄ™ pierwszy rok.Infante dokonaÅ‚ odpowiednich prezentacji i zdziwiÅ‚ go entuzjazmnauczyciela na wieść, że Nourissier jest Francuzem.329 Comment allez-vous, monsieur Nourissier? Enchanté de fairevotre connaissance.Jego wymowa byÅ‚a tak niepoprawna i tak strasznie siÄ™ jÄ…kaÅ‚, pró-bujÄ…c znalez
ć odpowiednie słowo, że Nourissier czym prędzej wyja-śnił, że mówi doskonale po hiszpańsku. Strasznie mi się podoba francuski, choć go nie opanowałem! WHiszpanii podczas studiów nikt nie przywiązuje wagi do językówobcych, wydaje się, że ważne są tylko matematyka lub nauki przy-rodnicze.Ale proszę mi powiedzieć: co panowie robią w Chert?Zagadnięci w tak miły i bezpośredni sposób, nie czuli się abso-lutnie skrępowani.Jak zawsze, gdy nawiązywali rozmowę z kimśnieznajomym, to Infante trzymał ster. Mój przyjaciel jest psychiatrą i pisze książkę.Ja mu służę zalokalnego przewodnika. Jakiego typu książkę? Coś z zakresu psychologii mieszkańców prowincji  odpo-wiedział Nourissier gwałtownie, jak zawsze gdy był zmuszony kła-mać. Jakie to ciekawe; pomyśleć, że jeszcze przed chwilą uważałem,że mam pecha!Infante uniósł brwi pytająco.Jego rozmówca błyskawicznie uści-ślił: No więc od kiedy przybyłem do Chert, wynajmuję pokój ujednej z rodzin.To poddasze, dziś podczas ulewy zrobiła się dziura wdachu i musiałem przenieść się tu na jakiś czas. To kłopotliwe dla pana. Tak pomyślałem, ale skoro panowie są w tym pensjonacie,wszystko się zmienia.Jeśli to panom nie przeszkadza, będę się jeszczeprzysiadał do waszego stolika.Może zdołam pomóc panu doktorowiprzy pisaniu książki.Moi uczniowie pochodzą z różnych miejsco-wości i są niewyczerpanym z
ródłem informacji.330 Wydaje mi się, że to doskonały pomysł  rzekł Infante. Ilu uczniów jest w pańskiej klasie?  zapytał Nourissier. Dwudziestu pięciu. W jakim są wieku? Wszystkie dzieci uczą się razem, jestem tu jedynym nauczy-cielem.Zapewne pan pomyśli, doktorze, że to wiejska szkółka, alejakoś sobie radzę.Najważniejsze, że dzieciaki mogą się uczyć.Dalej opowiadał z entuzjazmem o swoich sprawach osobistych:jest z León, spędzi tu jeszcze następny rok, zanim go przeniosą dojego miasta, ma pięcioro rodzeństwa i narzeczoną, z którą po powro-cie zamierza się ożenić.Pod koniec kolacji Nourissier, nieco zmę-czony tą paplaniną, wstał, zapowiadając, że zamierza się położyć.Pozostali poszli za nim, kończąc tym samym pogawędkę.Kiedydochodzili już do swych pokoi, Infante zaprosił psychiatrę, by wstąpiłdo niego na kieliszek. Tak, bardzo chętnie! Ale upewnij się, że ten chłopak nie śledziłnas, zanim się przyłączył do naszej rozmowy. Jest nieco uciążliwy, ale myślę, że bardzo się nam przyda.Byćmoże powinniśmy zaakceptować jego ofertę dotyczącą uczniów jakoz
ródła informacji. Ufasz mu? A ty nie? Może to być szpieg frankistów. Może, choć wątpię, by systemy szpiegowskie osiągnęły takistopień doskonałości. Miejmy nadzieję, że jest właśnie tak, jak mówisz. W każdym razie pozostał tylko miesiąc do twego powrotu doParyża.Jeśli nie chcemy poprzestać na tych rezultatach, jakie uzy-skaliśmy do tej pory, trzeba podjąć większe ryzyko. Jeśli tobie na tym nie zależy.331 Boisz się? Czasami myślę, że boję się tylko powrotu do Paryża. Wszyscy obawiamy się powrotu do naszej rzeczywistości,kiedy straciliśmy ją z oczu na jakiś czas.Rutyna podtrzymuje nas zdnia na dzień, ale odrzuca, kiedy ją oglądamy z zewnątrz. Obawiam się, że to coś więcej.To, co zobaczyłem i usłyszałemw Hiszpanii, w jakiś sposób mnie naznaczyło. Nie myśl tak.Jak spędzisz trochę czasu w domu, wszystko tobędzie pobrzmiewało jak coś odległego.Kiedy minie rok, będzieszmiał wrażenie, że ci się to przyśniło; a po pięciu zachowasz mglistewspomnienie, jak gdyby nic z tego, co się wydarzyło, nie przytrafiłoci się naprawdę. Możliwe, ale na razie przyzwyczaiłem się żyć z dnia na dzień.Nasza przyszłość ogranicza się do następnego dnia.Nie wiemy do-kładnie, gdzie będziemy spali, z kim się spotkamy, co będziemyrobili.Nigdy nie byłem w podobnych warunkach i muszę przyznać, żemi się to podoba. Ale twoja wypowiedz
brzmi raczej strasznie. Strasznie? Przeciwnie, to cudowne! Całe moje życie byłojednym wielkim wysiłkiem, by zespolić się z tym, czego ode mnieoczekiwano.Zawsze działałem jak najbardziej racjonalnie, tak jaknależy.Teraz poruszamy się dzięki czemuś w rodzaju zwierzęcegoinstynktu, który mnie utrzymuje przy życiu, w pogotowiu, prawie wszczęściu. Zostań w Hiszpanii. Zastanawiałem się nad tym. Mogę cię spytać, czy masz jakiś problem z żoną? Moja żona ma dosyć tej całej sprawy.W każdym liście prosimnie, żebym wrócił, żebym porzucił raz na zawsze te badania.Terazbardziej niż kiedykolwiek jest przekonana, że to całe szaleństwo, jakmówi, związane jest bardziej z moim pragnieniem przygód niż zambicjami zawodowymi.332 Uważaj, Lucien, małżeństwo to bardzo delikatny mechanizm,którym należy sterować zawsze z taką samą czułością i oddaniem. To ciekawe, że zatwardziały kawaler tak myśli. Właśnie dlatego, że tak myślę, jestem zatwardziałym kawale-rem.Nourissier wybuchnął oschłym śmiechem i pokręcił głową, jakbynie dowierzał. Kto mi kazał przemierzać świat z cholernym cynikiem? Daj mi,proszę, jeszcze kieliszeczek. Jeśli się upijesz, to na własną odpowiedzialność. Carlos, tego wieczoru czuję się jak ktoś nieodpowiedzialny. Wobec tego osiągnąłeś stan idealny.Napijmy się.Infante zapalił papierosa i podał przyjacielowi drugą szklankęwhisky.Pili i gadali aż do świtu.W ten sposób Hiszpan mógłstwierdzić, że Francuz potrafi stawić czoło alkoholowi tak samodobrze jak on.Nigdy nie obchodziłem Bożego Narodzenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]