[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przedstawiam pani generała barona vonMufflinga, naszego sprzymierzeńca z Prus, oraz majora wicehrabiegoDerehama.- Uniósł się w siodle, a pozostali oficerowie posłusznie150SMzbliżyli się do Evy.- Panie podpułkowniku McDonnel, panowie.Znacie rozkazy.Trzeba bronić tego miejsca do ostatniej kropli krwi.Wierzę mocno, że podołacie zadaniu.151SMRozdział siedemnastyKsiążę i pruski generał pojechali przodem.Minęli bramę sadu iwyjechali na drogę, która prowadziła do wzgórza.Młodszy zoficerów podjechał do nich i uśmiechnął się radośnie.- Wybrała sobie pani upalny dzień na wizytę, Wasza Wysokość.Eva odpowiedziała mu uśmiechem.- Po ostatniej nocy musicie być wszyscy bardzo przemoknięci izmęczeni, majorze - powiedziała uprzejmie.Dereham wzruszył ramionami.- Nie mam wątpliwości, że przemoczone stopy to najmniejszy znaszych problemów.Eva polubiła go od pierwszego wejrzenia - ze swoimi blondwłosami, niebieskimi oczami i zawadiackim wyrazem twarzystanowił całkowite przeciwieństwo zasępionego Jacka.- Mam nadzieję, że zdołaliście zjeść porządne śniadanie.Francuzismażą szynkę.- My za to mamy czerstwy chleb rozmiękczony wodą.Jeśliwspomnę moim ludziom o szynce, jeszcze zajadlej zapragną dopaśćFrancuzów.- Jestem pewna, że pójdą za panem w ogień, niezależnie odszynki.- Eva mówiła całkiem poważnie.Pod zawadiacką powłoką majorwyglądał na człowieka godnego zaufania.- Przestań flirtować - wyszeptał Jack do jej ucha.- Nie mamzamiaru toczyć o ciebie pojedynków na linii frontu.- Nonsens - odszepnęła natychmiast.W chwili, gdy to mówiła, dojechali do wzgórza i zamarła.Przedsobą ujrzeli mnóstwo żołnierzy sił sprzymierzonych.Młodzimężczyz
ni byli ubłoceni, brudni, mokrzy, wielu w bandażach, Jadącwzdłuż szeregów, widziała ich twarze, ukryty strach, determinację,ducha walki, i poczuła ucisk w sercu.Jak wielu z nich odejdzie z tegoświata dzisiejszego wieczoru?Patrzyli za nią, gdy ich mijała.Dwóch czy trzech uniosło dłoń w152SMniemym pozdrowieniu albo powitało majora.Nagle z doliny dobiegłich huk wystrzału.Dereham zawrócił konia i popatrzył w dół, tam,skąd przybyli.- W końcu atakują Hougoumont.Książę dodał nam otuchy w lesie,mam nadzieję, że teraz żołnierze zdołają stawić im czoła.- Popędziłkonia.- Jedz
my w górę, Wasza Wysokość, Im szybciej oddali się paniz tego miejsca, tym lepiej.Jack popatrzył na wychudzone, zmęczone konie żołnierzy Zsunąłsię z wałacha i wręczył lejce majorowi.- Jest zmęczony, ale można na nim polegać.- Przesiadł się nawielkiego siwka.- No, ruszaj, leniu, robię ci dziś przysługę.Zabieramcię do Brukseli, do spokojnej, miłej stajni.- Powodzenia.- Dereham zasalutował Evie i podał rękę Jackowi.- Może dzisiejszego wieczoru spotkamy się na przyjęciu wBrukseli.Bóg mi świadkiem, że zasłużyłem.Na bal u księżnej nieudało mi się dotrzeć.- Na bal? - powtórzyła Eva, gdy opuścili majora i oddziały,- Pewnie chodzi o bal u księżnej Richmond - wyjaśnił jej Jack.-Kiedy przyjechałem, w Brukseli świętowano.Pojawił się tam tłumdyplomatów z Kongresu wraz z żonami.Wszędzie odbywały siępikniki, przyjęcia, wieczorki, rauty.Bał w samym środku bitwy niebyłby niczym zaskakującym.Za nim rozległ się odgłos wystrzałów.Eva obejrzała się przezramię, świadoma, że po raz ostatni patrzy na to, jak tworzy sięhistoria.- No, już.- Jack zmusił niechętnego konia do galopu.-Trzymaj się zdaleka od tych kul.- Wasza Książęca Mość, witamy.Eva popatrzyła na kłaniającego się w pas majordomusa, dygającągospodynię, marmurowe podłogi i olbrzymie schody.Wróciła.Wróciła do prawdziwego świata, uprzywilejowanej pozycji,obowiązków i samotności.Z uśmiechem uniosła głowę, wyrecytowała wszystkieobowiązkowe formułki i zerknęła na Jacka, ciekawa jego miny.153SMUjrzała całkowitą obojętność.Trzymał się od niej w przyzwoitejodległości i z kapeluszem w ręce czekał, aż ich gospodarz przebrnieprzez uroczyste powitanie.- Czy Wasza Książęca Mość zechce teraz udać się do swoichpokojów?Z trudem skupiła uwagę na tym, co mówił pan Hatterick.Toznaczy, pan Catterick, naturalnie.Zamożny bankier najwyraz
niejnależał do siatki kontaktów, agentów i bezpiecznych domów, zktórych korzystał Jack oraz jego mocodawcy.- Dziękuję, panie Catterick.- Eva obdarzyła go najwspanialszym zeswoich uśmiechów.Nagle zobaczyła, uradowana, że zza zielonychdrzwi na końcu holu wyłonił się Henry.- Henry, nic ci nie jest! Bardzo się o ciebie martwiłam!- Jestem cały i zdrowy, Wasza Wysokość.Bardzo się cieszę, widząctu państwa.Wiedziała pani, że nieopodal toczy się bitwa?- Dziękujemy, Henry - oznajmił Jack z naciskiem.Były to pierwszesłowa, które wypowiedział od chwili, kiedy przywitał się zgospodarzem.- Zauważyliśmy.Czy bagaże Jej Wysokości znajdują się już w jejpokojach?- Tak jest.- Krzaczaste brwi stajennego nieco się zmarszczyły, alepojął aluzję i wycofał się w kąt.- Pójdę teraz na górę - oznajmiła Eva.Gospodyni pośpieszyła kuniej i wskazała ręką na schody.- Dziękuję, pani.?- Greaves, Wasza Książęca Mość.- Proszę pani w zupełności wystarczy.Od dawna jest pani wBrukseli? - Eva starała się toczyć sympatyczną pogawędkę o niczym,żeby uspokoić zdenerwowaną kobietę.Gdy doszły do sypialni,poczuła, że mięśnie jej ramion się rozluz
niają.Domyśliła się, że ma tocoś wspólnego z tym, że straciła Jacka z oczu.Wcześniej miaławrażenie, że na wskroś przewierca wzrokiem jej plecy.Sypialnia, przeładowana ozdobami, była bez wątpienianajbardziej reprezentacyjnym pomieszczeniem w całym domu.Kręciło się w niej kilka pokojówek rozpakowujących bagaże i154SMnalewających wody do szaflika, który dostrzegła za ozdobnymparawanem.Eva chciała je wszystkie odesłać, kiedy nagleuprzytomniła sobie, że jest wielką księżną i musi się odpowiedniozachowywać.Popijała gorącą czekoladę, siedząc w szafliku pełnym gorącejwody, a szczebioczące pokojówki biegały w tę i z powrotem zręcznikami, mydłem, szczotką do pleców i pytaniami o suknie ipończochy.Był to tak niezwykły kontrast z dzisiejszym rankiem, żeaż trudny do uwierzenia.- Wygląda na to, że tylko jedna suknia jest odpowiednia, proszępani - oznajmiła pani Greaves.- Najwyraz
niej większość bagażuzaginęła.Chodziło o suknię, którą Eva kupiła w Grenoble wraz z Jackiem, ichoć miała prosty krój i fason, nadawała się dla wielkiej księżnej.Przypomniała sobie jego minę u modystki, kiedy desperackousiłował znalez
ć właściwą odpowiedz
na jej pytania dotyczącekapeluszy.Ten jeden jedyny raz wydał się jej zagubiony.Eva poczułapieczenie pod powiekami, więc przycisnęła do nich ręcznik, udając,że odrobina mydła dostała się do jej oczu.- Naprawdę? - zapytała [ Pobierz całość w formacie PDF ]