Butler Nancy Rozbitkowie milosci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie powiedziawszy już ani słowa, wyśliznął się z okna w ślad zaTenpencem.Lidia i jej zakładnik szli strzeżonym korytarzem, za nimi Jean-Louis.Od czasu do czasu wciskała pistolet, ukryty pod płaszczem, w żebrahrabiego, ale Chabrier zdawał się całkiem zrezygnowany.Mimo toodetchnęła dopiero, gdy wyszli na dziedziniec.Jean-Louis wysunął się przed nich jak zwiadowca, gdy skierowali siędo piwnicy.Wzdłuż żelaznego ogrodzenia nie widać było nikogo.- To te drzwi - popchnęła hrabiego w cień, podczas gdy chłopiecmocował się z klamką.Drzwi nie dawały się otworzyć, więc dotknęłaChabriera pistoletem.- Klucze, proszę.Westchnął ciężko i wyciągnął przed siebie dłoń, w której trzymałzłoty łańcuszek z nanizanym pękiem kluczy.Jean-Louis szybko znalazł właściwy, lecz gdy za drzwiami zobaczyliciemność powiedział:- Nie mamy świeczki.- Ja znam drogę - powiedziała krótko, zmuszając Chabriera dowejścia na schody.- Hrabia też.341RSProwadziła go przez piwnicę z winem, aż doszli do celi, gdzie jąprzetrzymywał i gdzie przez okno wpadało nieco światła.Niestety drzwido celi były zamknięte i żaden z kluczy hrabiego tu nie pasował.- Jean-Louis, biegnij do wejścia i zobacz, czy są tam kluczestrażnika.W ciemności rozległ się głos Chabriera:- Cokolwiek teraz ze mną się stanie, panno Peartree, jest małoistotne.Zwyciężyłem swego wroga, więc nawet jeśli mnie zastrzelisz,umrę kontent.Lidia uśmiechnęła się do siebie.- Nie jestem już panną Peartree.Jestem żoną Mateusza Frobishera.- Był pani mężem? - zniżył głos.- Spodziewam się, że wasi informatorzy pominęli ten szczegół,hrabio.Po raz pierwszy Chabrier poczuł dreszcz prawdziwego lęku.Nie miałdo czynienia z kokietką, która straciła przygodnego kochanka, ale zwdową, co z całego serca pragnęła zemsty.- Mam'selle! Nie mogę nic znalezć! - zawołał Jean-Louis.Lidiaodwróciła się, zanim zdążyła pomyśleć.Hrabia błyskawicznie podbił jej rękę, ścisnął boleśnie za przegub ichciał wyrwać broń.Lidia strzeliła w powietrze, przysięgając sobie, żehrabia nie użyje pistoletu przeciwko niej.Strzał obił się echem wniewielkim pomieszczeniu.Chabrier wrzasnął rozwścieczony, wytrąciłpistolet Lidii z dłoni i zacisnął palce wokoło jej szyi.342RSLidia walczyła dzielnie, wijąc się jak piskorz, orząc paznokciami pojego twarzy i po rękach, które ją dusiły.Kopnęła go boleśnie w jedną nogęi w drugą.- Jean-Louis! - krzyknęła rozpaczliwie, gdy hrabia rzucił ją o kraty.Znowu kopnęła, tym razem wyżej, trafiając go kolanem w krocze.Zwinąłsię z bólu, przeklinając, ale wnet wyprostował się ze strasznym wyrazemw oczach.I nagle jęknął, wywrócił oczy i z charkotem osunął się naziemię.Za nim stał Jean-Louis, uśmiechając się triumfalnie i trzymającpistolet za lufę.- Zaczepiłem o to po ciemku.A potem walnąłem tym tego psa,trzask, w jego parszywy łeb.- Popchnął hrabiego stopą.- To za strzelaniedo mojego pana i za te obrzydliwe cukierki, ty szatański synu.Lidia chwyciła się krat, łapiąc oddech.Próbowała nie myśleć o bóluszyi.Dlaczego, na Boga, zawsze łapią ją za szyję?- Jean-Louis - odezwała się chrapliwie - kapitan nie zginął.Chłopieczachichotał.- Oczywiście, że nie.- Wiedziałeś?- Oui.Gdy zabierałem płaszcz, puścił do mnie oko.Bardzo sprytny,ten mój capitaine.- Zniżył głos.- Mam'selle, dlaczego ten zły człowiekpowiedział, że jestem synem kapitana?Lidia przyklękła i położyła ręce na jego szczupłych ramionach.- Kapitan sam chciał ci to powiedzieć, ale wydaje mi się, żewystarczająco długo czekałeś na prawdę.Mateusz Frobisher jest twoimprawdziwym ojcem, Jean-Louis.343RS- Mais non! - Mimo mroku panującego w piwnicy zobaczyła, jakjego oczy rozbłysły.- Mój ojciec - westchnął.-Tak bym chciał, żeby tobyła prawda.Ale dlaczego powiedziałaś hrabiemu, że capitaine temuzaprzeczył?- Chciałam, żeby pomyślał, że nic dla kapitana nie znaczysz, i cięopuścił.Naprawdę jesteś jego synem - uściskała go.- I teraz moim, bojestem żoną kapitana.- Jean-Louis wydał okrzyk radości.- To prawda.Pobraliśmy się w Lemp�re.- Dlaczego nic nam nie powiedzieliście?- Uzgodniliśmy, że pozostawimy to w tajemnicy.ponieważ wywszyscy mieliście i tak dużo zmartwień i nie chcieliśmy, abyściepomyśleli, że kapitan.ma inne rzeczy na głowie.- To cudowne! Jestem taki szczęśliwy! Och, nie płacz.maman.- Nie płaczę - pociągnęła nosem, przytulając jego główkę doramienia.Tuliła go jeszcze, gdy usłyszeli szmer u wejścia do korytarza.Przezdrzwi wsadził głowę Tenpence, który trzymał niewielką latarnię.Zaszeptał:- Są tutaj, kapitanie.I ten drań Chabrier, kompletnie nieprzytomny.- A niech mnie kule biją.Biegnij z powrotem do Arkadego ipowiedz, że zaraz będziemy.Chłopak postawił latarnię i pobiegł.Kapitan wszedł w korytarz.Wjego kierunku rzucił się Jean-Louis z okrzykiem radości.- Johnny! - zawołał Mateusz, porywając go na ręce.- Capitaine! Mam'selle mówi, że mam być twoim synem.Ja nie chcęojca, który jest francuskim psem.344RS-Za to będziesz miał angielskiego psa.Nie masz nic przeciwko temu?- Przeciwko? %7łe jednej nocy dostali mi się mama i tata? -Jean-Louiswyślizgnął się z objęć kapitana i oznajmił Z wielką szczerością: - Ojcze,będę się bardzo starał, abyś był ze mnie dumny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy