Dziewczyna z nikšd Helena Sekuła

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ktoś był z nią związany jakimiśsprawami, jakąś tajemnicą, która, ujawniona przez dziewczynę,mogła mu zaszkodzić. Nie rozumiem mruknął bez zainteresowaniaZakrzewski.Sprawiał wrażenie człowieka, który z grzecznościpodtrzymuje narzuconą mu rozmowę. Ten ktoś powiedział Radleyowi prawdę o przeszłościdziewczyny.Przez związek jej z Radleyem utracił na nią wpływi w taki sposób, usuwając jej grunt spod nóg, chciał wpływ tenodzyskać.W interesie własnego bezpieczeństwa.Domyślamsię, kto to był major uporczywie wpatrywał się w twarzswego vis � vis. Jestem pewny. Ciekaw jestem. Zakrzewski nie zdradzał niepokoju. Sutener stwierdził dobitnie major. To bardzo możliwe skinął głową geolog.Majorowiwydawało się, że w głosie tamtego zabrzmiała ulga. Kiedy pan ostatnio był u pani Herc? zapytał Korosznagle zupełnie innym, suchym tonem.Twarz inżyniera stężała.Wolno podniósł papierosa do ust. Już panu mówiłem powiedział, wypuszczając smużkędymu. Pan mi nie powiedział prawdy tym samym tonemstwierdził inspektor. Ależ panie inspektorze!. Chcę znać prawdę.Podejrzewam morderstwo.Kiedy panostatnio u niej był i w jakim celu? - Bardzo naiwnie usiłuje pan znalezć tego mordercę iwątpię, czy pan go znajdzie. A to dlaczego? Bo to samobójstwo. Skąd to przekonanie? Wyrobiłem sobie pogląd na podstawie tego, co usłyszałemod pana.Major odczuł, że mimo doskonałego opanowania, Zakrzewskisię denerwuje. Trzeba tak dalej pomyślał trzeba go wytrącić z tegodoskonałego opanowania".Zadawał szybkie pytania, nie zmieniając tonu.Geolog, mimousiłowań, już tak dobrze nie panował nad swoją twarzą. Pan mnie podejrzewa o chęć zamordowania tejdziewczyny? Tak, między innymi i pana. To jakieś nieracjonalne przekonanie.Wobec metafizykijestem oczywiście bezsilny wzruszył ramionami tamten.Jakie pan ma dowody? Gdybym je miał rozmawiałbym z panem w inny sposób iw innym miejscu. Czyżby pańskim ideałem był Porfiry Piotrowicz? zakpiłgeolog. Tylko że ja nie jestem Raskolnikow. Mam poszlaki powiedział inspektor, nie zwracającuwagi na ironię inżyniera. A dowody? Postaram się znalezć.Pan był widziany z dziewczyną krytycznego dnia, a raczejwieczoru zaryzykował major i już wiedział po chwili, że strzałbył celny. U niej w domu? Ma pan na to świadków? Ja tego nie powiedziałem zaprzeczył ze spokojem major. Nie powiedziałem, gdzie. Oczywiście to nieprawda ale.gdyby nawet, to dalekojeszcze do podejrzewania mnie o morderstwo.Major nie odpowiedział. Pan obrał błędną drogę, majorze Zakrzewski przybrałton życzliwości. Ja w zupełności rozumiem, pan musiwyjaśnić tę sprawę, ale ja nie mam w niej żadnego udziału.Po-wiedział pan, że zamieszany jest wto sutener.to krzywdapodejrzewać mnie o taki proceder.Krzywda i.naiwność. Aasi się i merda pomyślał major. Ależ on się boi". Więc nie widział się pan z nią wczoraj wieczorem? zapytał.Zakrzewski z nagłą determinacją popatrzył na inspektora. Spotkałem ją przypadkowo na Starym Mieście, śpieszyłasię, pomogłem jej złapać taksówkę to wszystko. O której to mogło być? Około dziewiątej.Między dziewiątą a dziesiątą poprawiłz namysłem. A pózniej? Co pan robił pózniej? Grałem w bridża u znajomych jednym tchem wymieniłnazwisko i adres. Wyszedłem około pierwszej w nocy. Dlaczego nie powiedział mi pan tego od razu? Bałem się. Proszę przyjść jutro do mnie na Puławską zażądałmajor. Podpisze pan protokół.Muszę mieć to oświadczeniena piśmie.Nazywam się Korosz.Major Korosz powtórzył znaciskiem, przyglądając się Zakrzewskiemu.Było dość pózno, gdy major opuścił mieszkanie inżynieraZakrzewskiego znanego nielicznym jako Hrabia Siekierek.Ciemne, zaciągnięte chmurami niebo nisko wisiało nadmiastem.Podmuchy wiatru kołysały ulicznymi latarniami, ichświatło ruchomymi kręgami wędrowało po chodniku uliczki. Co on teraz zrobi? zastanawiał się major, wychodząc naGrójecką. Przecież coś musi zrobić".Przyśpieszył kroku.Gdzieś w pobliżu powinna być kaseta zmilicyjnym telefonem.Nie mylił się, niebawem otworzyłmetalowe drzwiczki i ujął słuchawkę.Po drugiej stronie przewodu odezwał się Cieślik. Obstawić Hrabiego polecił major. Przyjąłem powiedział porucznik.Major poszedł dalej.%7łałował, że nie przyjechał samochodem.Po drodze nie spotkał ani jednej taksówki.Gdy skręcił w Wawelską, był nawet zadowolony z tegoprzymusowego spaceru.Zrywający się i cichnący wiatrprzyjemnie chłodził po upalnym dniu, szumiał gałęziamidrzew; ich korony otaczały chodnik gęstym półmrokiem.Ciszaulicy zwielokrotniała odgłos kroków.Gdzieś w dali, u wylotu ulicy, przejechał samochód.Potemszum motoru ścichł.Od drzewa do drzewa po miękkiej murawie trawnika,chroniąc się pod zasłoną drzew, bezszelestnie przemykał cień.Major szedł, nie śpiesząc się, cicho pogwizdywał jakąś melodię.W perspektywie ulicy mignął biały kształt i przepadł w cieniutrawnika.Dobiegło go głuche warczenie, nerwowe, wysokieszczeknięcie.Coś białego znowu wynurzyło się z ciemności, nakrótko przypadło do płyt chodnika, by w wielkim salto znówzniknąć w zacienionej części ulicy.Major poznał swojego psa. Owieczka wyprawia harce, pewnie zwęszył kota pomyślałinspektor. Aha! Gosposia robi porządki i wypuściła psa".Zawahał się, czy ma wracać do domu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy