Marcel Proust w cieniu zakwitajacych dziewczat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.O wpół do pierwszej decydowałem się wreszcie wejść do tego domu, który nibydrzewko w wilię Bożego Naroóenia wróżył mi nadprzyroóone rozkosze.(Słowo BożeNaroóenie było zresztą nieznane pani Swann i Gilbercie; zastąpiły je słowem h i t ai mówiły jedynie o puddingu h i t a , o tym, co dostały na h i t a , o tym comnie przywoóiło do rozpaczy góie wyjadą na h i t a.Nawet w domu byłbym sięma el oust W cieniu zakwitających óiewcząt 47czuł zhańbiony, mówiąc o Bożym Naroóeniu, mówiłem już tylko o h i t a , co sięojcu wydawało baróo śmieszne).Spotykałem na wstępie tylko kamerdynera, który przeprowaóiwszy mnie przez kil-ka salonów, wiódł mnie do malutkiego pustego saloniku, jak gdyby już rozmarzonegobłękitnym popołudniem swoich okien.Zostawałem sam w towarzystwie storczyków, różi fiołków.Podobne osobom czekającym obok nas, ale nieznajomym, kwiaty te zacho-wywały milczenie, które ich indywidualność rzeczy żywych czyniła tym baróiej przej-mującym, i chłonęły ze drżeniem ciepło żarzącego się węgla, troskliwie ułożonego zakryształową szybą, w białej marmurowej misie, w którą osypywały się od czasu do czasujego niebezpieczne rubiny.Siadałem, ale wstawałem spiesznie, słysząc otwierające się drzwi; był to tylko drugilokaj, potem trzeci, a mizernym rezultatem ich daremnie alarmujących wędrówek byłododanie węgla do ognia lub wody do wazonów.Odchoóili i znów zostawałem sam, skorosię zamknęły drzwi, które pani Swann miała w końcu otworzyć.I z pewnością mniejbyłbym wzruszony w czaroóiejskiej grocie niż w tym saloniku, góie ogień zdawał misię narzęóiem przeobrażeń, niby w laboratorium Klingsora.Rozlegał się nowy odgłoskroków, nie wstawałem; to pewno znów lokaj; ale to był pan Swann. Jak to, pan sam? Cóż pan chce, moja dobra żona nigdy nie nauczyła się, co to jestgoóina.Za óiesięć pierwsza.Co óień pózniej.I zobaczy pan, przyjóie nie śpiesząc się,myśląc, że jest wcześnie.%7łe zaś cierpiał na nerwicę i zrobił się trochę śmieszny, fakt posiadania żony tak nie-punktualnej, która wracała tak pózno z Lasku, która zasiadywała się u krawcowej i nigdynie była na czas na śniadanie, niepokoił Swanna z racji jego żołądka, ale pochlebiał jegopróżności.Pokazywał mi swoje nowe nabytki i tłumaczył mi ich osobliwości, ale wzruszenie,połączone z nieprzyzwyczajeniem głoóenia się do tak pózna, wnosiło zamęt w moje myśli,tworzyło w nich próżnię; mogłem mówić, ale nie byłem zdolny słyszeć.Zresztą, co siętyczyło rzeczy będących własnością Swanna, wystarczało mi, że są u niego, że tworzączęść rozkosznej goóiny poprzeóającej śniadanie.Gdyby się tam znalazła i c n a, niesprawiłaby mi więcej przyjemności niż szla��oczek pani Swann lub jej flakony z solami.Czekałem dalej sam albo ze Swannem, często z Gilbertą, gdy przyszła dotrzymywaćnam towarzystwa.Przybycie pani Swann, przygotowane przez tylu majestatycznych zwia-stunów, zdawało mi się olbrzymim ewenementem.Nadsłuchiwałem każdego trzasku.Alekatedra, morze podczas burzy, skok tancerza, nigdy nie sięgają tak wysoko, jakeśmy sięspoóiewali; po tych lokajach w liberii, podobnych statystom w teatrze, których orszakprzygotowuje i tym samym osłabia zjawienie się królowej, pani Swann, wchoóąc nie-znacznie w swoim selskinowym futerku, z woalką ściągniętą na zaczerwieniony zimnemnos, nie spełniała obietnic zroóonych w mojej wyobrazni oczekiwaniem.Jeżeli pani Swann zostawała całe rano w domu, wówczas wchoóiła do salonu w jasnympeniuarze c e e hine, który mi się zdawał wytworniejszy niż wszystkie jej suknie.Czasem Swannowie decydowali się sieóieć w domu przez całe popołudnie.Wówczas,kiedy śniadanie było tak pózno, rychło wióiałem na murze w ogródku zniżające się słońce słońce owego dnia, który w moich oczach powinien był różnić się od innych.Daremnielokaje znosili lampy wszelkich rozmiarów i kształtów, płonące na poświęcanych ołtarzachkonsolek, stoliczków, gerydonów, narożników, niby dla uświęcenia nieznanego obrządku;nic niezwykłego nie roóiło się z rozmowy.Odchoóiłem zawieóiony, jak często óieciwracają z pasterki.Ale to rozczarowanie było tylko duchowe.Promieniałem z radości w tym domu,góie Gilberta, o ile nie było jej jeszcze, miała wejść i użyczyć mi za chwilę, na całe go-óiny, swoich słów, swego uważnego i uśmiechniętego spojrzenia, takiego, jak je ujrzałempierwszy raz w Combray.Co najwyżej byłem trochę zazdrosny, wióąc, jak ona częstoznika w wielkich pokojach, do których wiodły wewnętrzne schody.Musiałem zostaćw salonie, niby kochanek aktorki, który w swoim fotelu na sali roi z niepokojem o tym,co się óieje za kulisami, we foyer artystów.Aby przeniknąć tajemnicę owej drugiej czę-ści domu, zadawałem Swannowi pytania zręcznie maskowane, ale mimo woli zdraóająceniepokój.Wytłumaczył mi, że ubikacja, do której się udała córka, to jest bielizniarnia;ofiarował się pokazać mi ją i przyrzekł, że za każdym razem, kiedy Gilberta bęóie musiałama el oust W cieniu zakwitających óiewcząt 48tam iść, każe jej zabrać mnie z sobą.Przez te ostatnie słowa i przez ulgę, jaką mi spra-wiły, Swann zniósł we mnie nagle ów okropny dystans wewnętrzny, na którego krańcuukochana kobieta ukazuje się nam tak odległa.W takich chwilach czułem dla Swannatkliwość, która mi się zdawała głębsza niż tkliwość dla Gilberty.Bo on, będąc panemswojej córki, dawał mi ją, gdy ona wymykała mi się czasem; nie miałem nad nią wprosttej właóy, jaką miałem pośrednio przez Swanna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy