Forsyth Frederick Słowo białego człowieka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po raz drugi misjonarze, katoliccy i protestanccy, stanęli przed rozdzierającymdylematem: czy odjąć tym dzieciom, które były tak ciężko chore i osłabione, że ich szansa naprzeżycie sięgała zera, i zwiększyć w ten sposób szansę przeżycia pozostałych, czy też przedewszystkim pomóc najbardziej potrzebującym, wiedząc, że inne wkrótce osiągną ten sam stan?Obie grupy kościelne doszły do tego samego wniosku - żywność powinna najpierw byćstosowana leczniczo, potem zapobiegawczo.Przy niewielkich zapasach i małych dostawachrozdawano ją w tak skąpych ilościach, że niebawem wszędzie dało się zauważyć osłabieniedziecięcej populacji.Od tego momentu trudno było już na dobrą sprawę mówić o różnicy międzyuchodzcami i nieuchodzcami, co mogło jeszcze mieć miejsce jesienią 1968 r.Do sierpnia1969 r.prawie wszystkie dzieci w kraju cierpiały takie czy inne skutki niedożywienia.Większość dorosłych również.Letarg i zobojętnienie, stali towarzysze głodu i anemii,pojawiły się na szeroką skalę.Liczba zgonów znowu zaczęła się piąć i u schyłku lipca byłaoceniana na tysiąc przypadków dziennie.Pod koniec roku odbudowany most powietrzny JCApomógł powstrzymać tę falę, chociaż według zgodnych danych jeszcze do listopada doliczanosię 500 do 700 przypadków śmiertelnych dziennie.Od 20 czerwca most powietrzny znów stał się tym, czym był w maju.Nastąpiło to z(jak się wydawało) ślimaczą prędkością.Tym razem obywano się bez rozgłosu.Władze JCAnigdy nie wspomniały, ile wynosi ogólna waga transportów, lękając się, że mogłoby tosprowokować kolejne kroki odwetowe Lagos.Dopiero w pazdzierniku dostawy zaczęłyprzekraczać całkowitą objętość tego, co JCA sprowadzała w maju.W porównaniu z dawnąsumą dostaw JCA-MCK była to zaledwie ponad połowa, znacznie poniżej wymaganegominimum.Oprócz osobowości Vigo Mollerupa i pułkownika Wiechmanna jeszcze dwa czynnikizadecydowały o podjęciu lotów przez zdemoralizowanych pilotów.Jednym z nich byłprzykład pilotów Africa Concern, jak i Francuskiego Czerwonego Krzyża latających do Uli zLibreville.Africa Concern, prywatne towarzystwo z siedzibą w Dublinie, założone w 1968 r.przez ojca Raymonda Kennedy ego, reprezentowało wkład narodu irlandzkiego w pomoc dlaBiafry i prowadziło samotną akcję powietrzną ze stolicy Gabonu, dysponując jednym DC-6.Podobnie postępował Francuski Czerwony Krzyż, który mając jeden zespół w ramach MCK,jednocześnie działał samodzielnie, korzystając z samolotu startującego z Libreville.Zarównobelgijscy piloci działający w ramach Africa Concern, jak i commandant Morencey pracującydla Francuskiego Czerwonego Krzyża latali nie niepokojeni podczas całego kryzysu.Obserwując ich działalność piloci w S�o Tom� stawiali sobie pytanie: Jeśli oni mogą, czemumy nie?Drugi czynnik być może w równej mierze dodał pewności siebie Francuzom.WZatoce Biafrańskiej tuż przy brzegu stało na kotwicy pięć sowieckich trawlerów , awłaściwie okrętów szpiegowskich najeżonych antenami przeszukującymi i radiowymi.Możliwe, że jedna z tych jednostek zgłosiła dwa tygodnie wcześniej lot kapitana Browna izdążyła na czas wysłać MiG-a, który go zestrzelił.Gdy piloci z S�o Tom� lecieli o zmierzchunad tą flotyllą, zauważyli pośrodku francuski lotniskowiec.Jego pokład zapełniały myśliwceodrzutowe.Jednostka składała rutynową wizytę grzecznościową w Libreville, gdy zaczęły sięwszystkie kłopoty.Bez hałasu, spokojnie odpłynęła z Libreville i na dwa tygodnie zarzuciłakotwicę między S�o Tom� i Biafra.Widok stojącego tam i czekającego (na co?) okrętuniezmiernie pokrzepił pilotów z pomocy humanitarnej.20 czerwca MiG-i nagle zaprzestałynocnych lotów i ostrzeliwania lotniska.Nigdy więcej nie podjęły lotów przeciwko mostowipowietrznemu JCA.Podczas gdy Kościoły bez żadnego szumu ratowały ludziom życie, na pierwszychstronach gazet omawiano problemy MCK.Reżim nigeryjski, pokonawszy z założonymirękami Czerwony Krzyż, mógł dyktować warunki i wykorzystał tę sytuację.Między innymizażądał przekazania całej akcji pomocy humanitarnej w Nigerii w ręce NigerianRehabilitation Commission.Do tej pory w Nigerii wśród ofiar wojny działało 1400zagranicznych pracowników Czerwonego Krzyża.Czerwony Krzyż, pozbawiony wsparcia Wielkiej Brytanii i Ameryki, był zmuszonyustąpić.W związku z tym dotacje z zewnątrz na pomoc humanitarną w Nigerii zmalałyzgodnie z przewidywaniami.Tymczasem Czerwony Krzyż nieśmiało usiłował wynegocjowaćpozwolenie od władz federalnych na odbudowę mostu powietrznego.W środę 25 czerwca wódz Awolowo oświadczył, że zagłodzenie to broń dozwolonaprzez prawo i że jest przeciwny dostawom żywności dla secesjonistów ( The Times , artykułwstępny, 28 czerwca 1968 r.).Następnego dnia szef sztabu armii, brygadier Hassan UsraanKatsina, powiedział: Osobiście nie karmiłbym nikogo, z kim walczę (ibid.).Znaczące, że opinie tych ludzi, z których szczególnie ten drugi miał większy wpływ narozwój wypadków w Nigerii niż dwudziestu generałów Gowonów, kompletnie uszły uwagirządu brytyjskiego i prasy.6 lipca po spotkaniu w MSZ w Londynie między Maurice emFoleyem, ministrem stanu Wspólnoty Narodów, Okoi Arikpo, nigeryjskim komisarzem dospraw zagranicznych, i profesorem Jacques em Freymondem, p.o.prezesaMiędzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża [MKCK], MSZ wydało oświadczenie, żeta trójka osiągnęła całkowite porozumienie w sprawie dziennych transportów lotniczychżywności do Biafry.Samoloty Czerwonego Krzyża miałyby latać z Lagos, dokąd dostarczanoby wszelką żywność z pomocy humanitarnej.Był to niezwykle wredny numer.Profesor Freymond poleciał do domu wieczorem 6lipca i dowiedział się o oświadczeniu dopiero z nagłówków prasy brytyjskiej dostarczanej doGenewy około dziewiątej rano.Poprzedniego wieczora nie przygotowano żadnego wspólnegodokumentu i brytyjskie MSZ działało całkowicie na własną rękę.Z Genewy MKCKzaprotestował gwałtownie, oświadczając, że wzmiankowana trójka nie osiągnęła żadnegoporozumienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy